جان گالیانو
جان چارلز گالیانو[۱] (زادهٔ ۲۸ نوامبر ۱۹۶۰) طراح مد بریتانیایی است. او طراح ارشدِ شرکت‌های مدِ فرانسویِ ژیوانشی (ژوئیه ۱۹۹۵ تا اکتبر ۱۹۹۶)، کریستین دیور (اکتبر ۱۹۹۶ تا مارس ۲۰۱۱) و شرکت خودش با نام جان گالیانو (۱۹۸۸ تا ۲۰۱۱) بوده است.[۲] گالیانو در حال حاضر مدیر نوآوری شرکت مد فرانسوی مزون مارژلا است.[۳]
| جان گالیانو | |
|---|---|
 | |
| نام هنگام تولد | Juan Carlos Antonio Galliano-Guillén |
| زادهٔ | ۲۸ نوامبر ۱۹۶۰ (۶۳ سال) جبل طارق |
| ملیت | بریتانیایی |
| دیگر نام‌ها | Juan Carlos Antonio Galliano-Guillén |
| تحصیلات | Central Saint Martins |
| شریک(های) زندگی | الکسیس روچ |
| جایزه(ها) | British Fashion Designer of the Year for 1987, '94, '95 and '97 Dress of the Year Fashion Museum, Bath for 1987 رتبه امپراتوری بریتانیا (۲۰۰۱) لژیون دونور (2009; revoked 2012) |
گالیانو تاکنون چهار بار جایزهٔ «بهترین طراح سال بریتانیا» را دریافت کرده است. در رأی‌گیری بی‌بی‌سی در سال ۲۰۰۴، گالیانو در جدول تاثیرگذارترین افراد در فرهنگ بریتانیا، به رتبهٔ پنجم دست یافت.[۴][۵]
خانواده ویرایش
جان گالیانو در جبل‌الطارق متولد شد. پدر او ایتالیایی‌تبار و مادرش اسپانیایی بود.[۶] هنگامی که گالیانو شش ساله بود، والدینش در جستجوی کار به انگلیس مهاجرت کردند و در منطقهٔ استراتام در جنوب لندن ساکن شدند. پس از مدتی به دالیچ و پس از آن به بروکلی، لندن نقل مکان کردند.[۷] گالیانو دو خواهر دارد.[۶]
آغاز کار ویرایش
گالیانو پس از تحصیلات اولیه در شهر لندن، به کالج هنر سنت‌مارتین رفت و در سال ۱۹۸۴ با رتبهٔ ممتاز در رشتهٔ طراحی مد فارغ‌التحصیل شد. او اولین مجموعه‌اش را با الهام از انقلاب فرانسه طراحی کرد و نام آن را Les Incroyables گذاشت. این مجموعه مورد استقبال خوبی قرار گرفت و کل آن به‌صورت یکجا برای فروش در بوتیک مد براونز در لندن خریداری شد. پس از آن، گالیانو برند مد خودش را ثبت و تاسیس کرد.[۸][۹]
پس از کسب این موفقیت، گالیانو در لندن یک استودیو اجاره کرد. در این مقطع، چند کارآفرین و سرمایه‌گذار مختلف از کار گالیانو حمایت می‌کردند. پس از اتمام قراردادهای سرمایه‌گذاری، گالیانو ورشکسته شد و برای پیداکردن پشتیبان مالی و مشتریان ثابت، به پاریس رفت. او موفق شد حمایت مالی یک طراح مد مراکشی به نام Faycal Amor را جلب کند و آمور از او دعوت کرد تا در پاریس مستقر شود. اولین فشن‌شوی گالیانو در سال ۱۹۸۹ و در چارچوب هفته مد پاریس نمایش داده شد.
کار در پاریس ویرایش
در سال ۱۹۹۳، قرارداد مالی گالیانو با Faycal Amor به پایان رسید. با کمک آنا وینتور (سردبیر وگ آمریکا) و آندره لیان‌تلی (خبرنگار ونتی فر در اروپا)، گالیانو با چند سرمایه‌گذار و پشتیبان مالی جدید آشنا شد و از طریق شراکت با همین افراد بود که توانست به ثبات مالی و جایگاه لازم برای کسب اعتبار در پاریس برسد. کلکسیونی که گالیانو در این مقطع طراحی کرد باعث شد به عنوان صاحب یک خانهٔ مد شناخته شود.
طراحی در ژیوانشی و دیور ویرایش
_18.jpg)
در ژوئیه ۱۹۹۵، گالیانو به عنوان طراح اصلی شرکت ژیوانشی منصوب شد. در ۲۱ ژانویه ۱۹۹۶، گالیانو اولین فشن‌شوی اوت کوتور خود را نمایش داد. این مجموعه مورد ستایش رسانه‌های مد قرار گرفت. برخی از طراحی‌های گالیانو برای ژیوانشی تحت لیسانس Vogue Patterns قرار داشتند.[۱۰]
گالیانو در سال ۱۹۹۶ به عنوان طراح اصلی دیور منصوب شد و الکساندر مک‌کوئین جای او را در ژیوانشی گرفت. مجموعه‌های اوت‌کوتور و پوشاک آماده‌ای که گالیانو در دوران حضورش در دیور طراحی کرد، همواره مورد ستایش گستردهٔ منتقدان و رسانه‌های مد قرار می‌گرفت. پیراهن سبزرنگ مشهوری که نیکول کیدمن در شصت و نهمین دوره جوایز اسکار به تن داشت، طراحی گالیانو بود.[۱۱]
اظهارات یهودستیزانه و اخراج از دیور ویرایش
در ۲۵ فوریه ۲۰۱۱، دیور اعلام کرد که به دلیل اظهارات یهودستیزانه گالیانو، همکاری با او را تعلیق می‌کند.[۱۲] ظاهراً گالیانو درست قبل از آغاز هفتهٔ مد پاییز/زمستان ۲۰۱۲-۲۰۱۱ پاریس، در یک کافه این اظهارات را به زبان آورده بود. رسانه‌ها واکنش‌های متفاوتی به این موضوع نشان دادند.[۱۳] ناتالی پورتمن که با دیور قرارداد داشت اعلام کرد که از اظهارات گالیانو عمیقاً شوکه شده و به نظر او «این تبعیض‌ها... نقطهٔ مقابل تمام زیبایی‌هاست».[۱۴] از سوی دیگر، اوا گرین که مدل دیور بود در مصاحبه‌ای گفت: «آدم‌ها گاهی اشتباه می‌کنند. فکر نمی‌کنم او [گالیانو] یهودستیز باشد. من یهودی‌ام. فکر نمی‌کنم او هیچ مشکلی با یهودی‌ها داشته باشد. گمان می‌کنم مسئله بیشتر این بود که کمی مست کرده بود».[۱۵]
گالیانو این اتهام را از طریق وکیلش رد کرد و علیه زوجی که او را به یهودستیزی متهم کرده بودند به اتهام افترا شکایت کرد.[۱۶] در ۱ مارس ۲۰۱۱، دیور اعلام کرد که روند اخراج گالیانو را آغاز کرده است.
با توجه به اینکه ابراز عقاید یهودستیزانه در فرانسه غیرقانونی است. در ۲ مارس ۲۰۱۱ اعلام شد که گالیانو به خاطر ابراز علنی این عقاید محاکمه خواهد شد. محاکمهٔ او در ۲۲ ژوئن ۲۰۱۱ آغاز شد و وکیل گالیانو ادعا کرد که اظهارات یهودستیزانهٔ گالیانو ناشی از استرس کاری و اعتیاد او بوده است.[۱۷] در ۸ سپتامبر ۲۰۱۱ گالیانو گناهکار شناخته شد و دادگاه او را به پرداخت شش‌هزار یورو جریمه محکوم کرد.[۱۸]
بازگشت به کار و طراحی در مارژلا ویرایش
در اوایل ۲۰۱۳، گالیانو دعوت اسکار دلا رنتا را پذیرفت و در طراحی مجموعهٔ پوشاک آماده این برند برای پاییز ۲۰۱۳ همکاری کرد که این مجموعه در هفته مد نیویورک نمایش داده شد.[۱۹] اتحادیه ضد افترا هم اعلام کرد که گالیانو اظهارات و اقدامات گذشتهٔ خود را جبران کرده و بخشیده شده است و برای او آرزوی موفقیت کرد.[۲۰] گالیانو حین نمایش این مجموعه روی صحنه حاضر نشد. شایعه شده بود که ممکن است گالیانو جانشین اسکار دلا رنتا شود و یا در مدرسهٔ طراحی پارسونز در نیویورک مشغول تدریس شود.[۲۱]
در ۶ اکتبر ۲۰۱۴، گروه اوتی‌بی اعلام کرد که گالیانو به مزون مارژلا پیوسته است و قرار است مدیریت نوآوری این برند را برعهده بگیرد.[۲۲] او اولین مجموعهٔ اوت‌کوتور خود در مارژلا را در ژانویه ۲۰۱۵ نمایش داد. گالیانو در سال ۲۰۱۸ در مصاحبه‌ای با ال (مجله) اعلام کرد که پس از جلسه‌ای که با پنه‌لوپه کروز و بنیاد مردمی رعایت اصول اخلاقی در برابر جانوران داشته، تصمیم گرفته که در طراحی‌هایش دیگر از خز استفاده نکند.[۲۳]
در ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۸، گالیانو در فشن‌شوی مارژلا از اولین عطر تولیدی این خانهٔ مد به نام Mutiny (عصیان) رونمایی کرد.[۲۴]
زندگی شخصی ویرایش
گالیانو در مصاحبه‌ها نام کامل خود را خوان کارلوس آنتونیو گالیانو-گوئیلن عنوان می‌کند. او سال‌ها با مردی به نام جان فلِت (۱۹۹۱-۱۹۶۳) (طراح مد و همکلاسی گالیانو در کالج هنر سنت‌مارتین) رابطه داشت و او را نیمهٔ گمشدهٔ خود توصیف کرده است.[۲۵]
گالیانو همراه با پارتنرش، الکسیس روشه، در پاریس زندگی می‌کند.[۲۵] او گیاهخوار است.[۲۶]
پانویس ویرایش
- ↑ David James Smith, "The Secret Torments of Galliano", Sunday Times Magazine, 22 August 2011, p. 20, at p. 27: "I ordered his birth certificate from the Gibraltar registry and in fact he was named John Charles Galliano".
- ↑ White، Belinda (۱۵ آوریل ۲۰۱۱). «John Galliano sacked from his eponymous label». The Telegraph. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۱ ژوئن ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۵ مه ۲۰۱۲.
- ↑ Diderich، Miles Socha,Nina Jones,Marc Karimzadeh,Joelle؛ Socha، Miles؛ Jones، Nina؛ Karimzadeh، Marc؛ Diderich، Joelle (۲۰۱۴-۱۰-۰۶). «John Galliano Joins Maison Martin Margiela». WWD (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۵-۱۱.
- ↑ Smith, Tony. "iPod designer voted UK's most influential cultural icon". www.theregister.com (به انگلیسی). Retrieved 2022-05-11.
- ↑ «iPod designer leads culture list» (به انگلیسی). ۲۰۰۴-۰۲-۱۲. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۵-۱۱.
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Specter, Michael (2003-11-30). "The extraordinary world of John Galliano (part two)". the Guardian (به انگلیسی). Retrieved 2022-05-11.
- ↑ «Profile: John Galliano» (به انگلیسی). BBC News. ۲۰۱۱-۰۳-۰۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۵-۱۱.
- ↑ "My brilliant career: Lynn Barber meets Amanda Harlech". the Guardian (به انگلیسی). 2007-08-19. Retrieved 2022-05-11.
- ↑ Odell، Amy. «John Galliano Reminisces About His Eighties Club Days». The Cut (به انگلیسی). بایگانی‌شده از اصلی در ۱۱ مه ۲۰۲۲. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۵-۱۱.
- ↑ Sheehan, Sarah (2011-08-01). "John Galliano for Givenchy: Vogue Patterns". PatternVault (به انگلیسی). Retrieved 2022-05-11.
- ↑ "Don't Call It a Comeback: Nicole Kidman Has a Long History of Wearing Daring Dresses on the Red Carpet". W Magazine (به انگلیسی). Retrieved 2022-05-11.
- ↑ «John Galliano suspended by Dior following arrest over 'anti-semitic rant' - Telegraph». web.archive.org. ۲۰۱۱-۰۳-۰۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ مارس ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۵-۱۱.
- ↑ Nast، Condé (۲۰۱۱-۰۶-۰۶). «My Friend John». British Vogue (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۵-۱۱.
- ↑ Horyn، Cathy (۲۰۱۱-۰۲-۲۸). «Natalie Portman Condemns Galliano». On the Runway Blog (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۵-۱۱.
- ↑ "Eva Green interview: Playing evil". the Guardian (به انگلیسی). 2011-06-04. Retrieved 2022-05-11.
- ↑ «John Galliano sacked by fashion house Dior» (به انگلیسی). BBC News. ۲۰۱۱-۰۳-۰۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۵-۱۱.
- ↑ Diderich، Joelle؛ Diderich، Joelle (۲۰۱۳-۱۱-۲۸). «Galliano Case to Head Back to Labor Court». WWD (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۵-۱۱.
- ↑ «Designer Galliano sentenced in anti-Semitism case - style - TODAY.com». web.archive.org. 2012-10-05. بایگانی‌شده از اصلی در ۵ اكتبر ۲۰۱۲. دریافت‌شده در 2022-05-11. تاریخ وارد شده در
|archive-date=را بررسی کنید (کمک) - ↑ Pous، Terri (۲۰۱۳-۰۱-۲۵). «Is John Galliano Staging A Successful Comeback?» (به انگلیسی). Time. شاپا 0040-781X. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۵-۱۱.
- ↑ "ADL Welcomes Recovery and Redemption of Fashion Designer John Galliano". Anti-Defamation League (به انگلیسی). Retrieved 2022-05-11.
- ↑ "John Galliano". Wikipedia (به انگلیسی). 2022-04-05.
- ↑ «Wayback Machine» (PDF). web.archive.org. بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۱۸ اكتبر ۲۰۱۴. دریافت‌شده در 2022-05-11. تاریخ وارد شده در
|archive-date=را بررسی کنید (کمک) - ↑ "John Galliano Has Sworn Off Fur". W Magazine (به انگلیسی). Retrieved 2022-05-11.
- ↑ Nast، Condé (۲۰۱۸-۰۹-۲۶). «John Galliano Hails Gen Z As Maison Margiela Launches New Fragrance Mutiny». British Vogue (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۵-۱۱.
- ↑ ۲۵٫۰ ۲۵٫۱ Nast، Condé (۲۰۱۳-۰۶-۱۶). «John Galliano's First Post-Dior Interview—and First-Ever Interview While Sober». Vanity Fair (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۵-۱۱.
- ↑ «Elle Magazine» (PDF).