جنگ ۱۸۱۲

جنگی میان ایالات متحدۀ آمریکا و امپراتوری بریتانیا که در سال ۱۸۱۲ میلادی رخ داد.

جنگ ۱۸۱۲ بین ایالات متحده آمریکا و امپراتوری بریتانیا روی داد. محدودیت‌های تجاری، زندانی شدن ملوانان آمریکایی توسط نیروی دریایی بریتانیا و ادامه مسائل بعد از استقلال و همچنین امکان الحاق کانادا به ایالات متحده، آمریکایی‌ها را به اعلان جنگ علیه بریتانیا ترغیب کرد. در بحبوحه این جنگ بریتانیایی‌ها درگیر جنگ با ناپلئون و فرانسه در اروپا بودند. در جریان این جنگ واشینگتن، دی.سی. به اشغال نیروهای بریتانیا درآمد و قسمت‌هایی از این شهر و از جمله کاخ سفید به آتش کشیده شد. سرخپوستان آمریکا نیز به یاری انگلستان ضد آمریکا جنگیدند. این جنگ با شکست انگلستان و سرخپوستان از آمریکا به پایان رسید.[۱۱]

جنگ ۱۸۱۲
بخشی از جنگ شصت‌ساله و
مرتبط با جنگ‌های ناپلئونی

در جهت عقربه‌های ساعت از بالا:
  • خسارت به کاخ کنگره پس از سوزاندن واشینگتن
  • نبرد کوئین‌ستون
  • یواس‌اس کانستیتوشن ورسس اچ‌ام‌اس گوریا
  • نبرد تیمز
  • شکست آندرو جکسون در یورش بریتانیا به نیواورلئان
تاریخ۱۸ ژوئن ۱۸۱۲ – ۱۷ فوریه ۱۸۱۵
موقعیت
نتایج بدون نتیجه
تغییرات
قلمرو

شکست بریتانیا در تصرف شهرهای بالتیمور و نیویورک

  • واگذار کردن فلوریدا غربی به آمریکا توسط اسپانیا
  • بومیان از بیشتر قلمروی خود رانده شدند
طرف‌های درگیر
 ایالات متحده آمریکا

 پادشاهی متحد

  • کانادای علیا
  • کانادای سفلی

متحدین:
فرماندهان و رهبران

ایالات متحده آمریکا جیمز مدیسون
ایالات متحده آمریکا هنری دیربورن
ایالات متحده آمریکا جان راجرز
ایالات متحده آمریکا استفان دکاتور
ایالات متحده آمریکا اندرو جکسون
ایالات متحده آمریکا ویلیام هنری هریسون

ایالات متحده آمریکا ویلیام هال

پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند فیلیپ بروک
پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند جرج پریو
پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند آیزاک بروک 
پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند روبرت راس 
پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند جرج دونی 

تکامسه 
قوا

متحدین

  • ۱۲۵ چاکتا
  • تعداد نامشخص سایر ملت‌ها و قبایل[۲]

متحدین

  • قبایل آمریکایی متحد: ۱۰٬۰۰۰–۱۵٬۰۰۰[۳][۱]
تلفات و خسارات
  •  ایالات متحده آمریکا:
    • ۲٬۲۰۰ کشته [۴]
    • ۵٬۲۰۰ مرده بر اثر بیماری [۵]
    • بیش از ۱۵ هزار نفر به هر دلیلی [۶] [۵]
    • ۴٬۵۰۵ زخمی [۷]
    • ۲۰٬۰۰۰ اسیرشده[۸][۹]
    • ۸ ناوچه سوخته یا غرق‌شده
    • ۱٬۴۰۰ کشتی تجاری گرفته‌شده
    • ۲۷۸ پرایویتر گرفته‌شده
    • ۴٬۰۰۰ بردهٔ فرار کرده یا آزادشده[۱۰]
[پیوند مرده]
  •  پادشاهی متحد:
    • ۲٬۷۰۰ کشته‌شده [۵]
    • ۱۰٬۰۰۰ مرده به هر دلیلی [۱] [الف]
    • ۱۵٬۵۰۰ اسیرشده
    • ۴ ناوچه گرفته‌شده
    • ~۱٬۳۴۴ کشتی تجاری گرفته‌شده (۳۷۳ از آنها بازپس‌گرفته شد)[۴]

متحدین

  • متحدین بومی:
    • ۱۰٬۰۰۰ مرده به هر دلیلی (نظامی و غیرنظامی)[۱]
    • تعداد نامشخصی اسیر
  •  اسپانیا:
    • بیش از ۲۰ تلفات

جنگ در سه صحنه مختلف انجام شد. اول در دریا کشتی‌های نیروی دریایی و دزدان دریایی از هر دو طرف به یکدیگر حمله کردند و بریتانیایی‌ها ساحل آمریکا در اقیانوس اطلس مسدود کرده بودند. دوم بیشتر نبردها در جبهه کانادا-امریکا و اطراف دریاچه بزرگ و رود سنت لورنس و شمال انتهایی دریاچه چامپلین رخ داد؛ و سومین در جنوب آمریکا و ساحل خلیج مکزیک که نبردهای اصلی زمینی مانند نبرد نیواورلئان که به شکست بریتانیایی‌ها و متحدین سرخپوست آنان انجامید. هر دو طرف به قلمرو دیگری یورش بردند اما یا نا موفق بودند یا موفقیت‌های موقتی کسب می‌کردند که به وسیله پیمان گنت تمام قلمروهای اشغال شده به مالک قبل از جنگ آن برگردانده شد.
به این خاطر که قسمت اصلی نیرویی زمینی و دریایی بریتانیا درگیر جنگ‌های ناپلئونی بودند بریتانیا در ابتدا سیاست دفاعی در جنگ داشت که باعث تهاجم چندین باره آمریکا به کانادای شمالی و جنوبی شد. به هر حال ایالات متحده آمریکا در ۱۸۱۳ کنترل دریاچه ایره را بدست گرفت و بخش‌های زیادی از انتاریو غربی را اشغال کرد و به دورنمای یک کنفدراسیون سرخپوستی که قرار بود دولتی سرخپوستی و تحت‌الحمایه بریتانیا باشد پایان داد.
در ۱۸۱۴ بریتانیا در تهاجمی میین را اشغال کرد و آن را تا پایان جنگ در اختیار گرفت. در جنوب غربی ژنرال اندرو جکسون آمریکایی قدرت کریک را در هم شکست. با شکست ناپلئون در ۶ آوریل ۱۸۱۴ بریتانیا سیاست مهاجمانه قوی تری را در پیش گرفت و نیروی تهاجمی بزرگی ارسال شد. با پیروزی در نبرد بلادن بورگ در اگوست ۱۸۱۴ بریتانیایی‌ها توانستند واشینگتن را تسخیر کرده و به آتش بکشند. پیروزی امریکایی‌ها در سپتامبر ۱۸۱۴ و ژانویه ۱۸۱۵ به آن‌ها این اجازه را داد تا هر سه یورش بریتانیا به نیویورک بالتیمور و نیو اورلئان را پس بزنند.
در ایالات متحده آمریکا نبرد نیواورلئان ۱۸۱۵ و نبرد بالتیمور الهام بخش برخی از ابیات سرود ملی این کشور بوده‌است.
در کانادا مراسمی در بزرگداشت خاطره این جنگ به‌خصوص نبرد کوین استون انجام می‌شود. از دید بسیاری از کانادایی‌ها این جنگ تلاشی به وسیلهٔ ایالات متحده آمریکا برای الحاق کانادا بود همچنین این مراسم جشنی برای دویست سال صلح بین آمریکا و کاناداست.
در بریتانیا از این جنگ بسیار کم یاد می‌شود و بیشتر به عنوان جنگی جانبی بخاطر کشورگشایی‌های ناپلئون در نظر گرفته می‌شود که باعث دوره‌ای جدید از صلح و تجارت بین بریتانیا و آمریکا شد.

منابع

ویرایش

پیوند به بیرون

ویرایش


خطای یادکرد: خطای یادکرد: برچسب <ref> برای گروهی به نام «persian-alpha» وجود دارد، اما برچسب <references group="persian-alpha"/> متناظر پیدا نشد. ().