ویکی‌پدیا

حقوق بشر در دبی

قوانینی در دبی برای حقوق بشر و بر اساس قانون اساسی و قانون اجرایی وضع شده‌است. در ظاهر و بر اساس ماده ۲۵ قانون اساسی امارات متحده عربی، رفتار عادلانه با همه مردم، صرف نظر از نژاد، ملیت یا موقعیت اجتماعی، تضمین شده است. با این وجود و بنا بر گفته خانه آزادی: «در امارات متحده اشکال افراطی خودسانسوری به‌طور گسترده‌ای اعمال می‌شود، به ویژه در مورد موضوعاتی مانند سیاست محلی، فرهنگ، مذهب، یا هر موضوع دیگری که دولت از نظر سیاسی یا فرهنگی حساس می‌داند. منطقه آزاد رسانه ای دبی (DMFZ)،[en ۱] منطقه ای که در آن رسانه‌های خارجی مطالب چاپی و پخشی را برای مخاطبان خارجی تولید می‌کنند، تنها عرصه‌ای در دبی است که مطبوعات با آزادی نسبی در آن فعالیت می‌کنند.»[۱]

دبی کارگران زیادی از کشورهای خارجی دارد که در پروژه‌های توسعه‌ای املاک و مستغلاتی مانند دبی مارینا کار کرده‌اند.
همچنین ببینید: حقوق بشر در امارات متحده عربی

سازمان‌های حقوق بشری از نقض حقوق بشر در دبی شکایت کرده‌اند.[۲] برخی از ۲۵۰۰۰۰ کارگر خارجی در شهر گفته می‌شود که در شرایطی زندگی می‌کنند که دیده‌بان حقوق بشر آن را با عبارت انگلیسی «less than humane»، به معنایی مشابه با کمتر از شرایط مورد پذیرش انسانی، توصیف کرده‌است.[۳][۴][۵] بدرفتاری با کارگران خارجی موضوع مستند سال ۲۰۰۹، بردگان دبی بود.[en ۲][۶]

کارگران ساختمانی آسیایی در بالاترین طبقه برج آنگزانا

یک گزارش ان‌پی‌آر در سال ۲۰۰۶ به نقل از بایا سید مبارک، کنسول‌گر هند برای کار و رفاه در دبی، بیان‌داشت: «معجزه اقتصادی شهر دبی بدون ارتش کارگران ساختمانی با دستمزد پایین از شبه قاره هند امکان‌پذیر نمی‌بود». گزارش ان‌پی‌آر بیان می‌کند که کارگران ساختمانی «به صورت ۸ تا ۱۰ نفری در اتاق‌های کارگری زندگی می‌کنند و بسیاری در چرخه فقر و بده‌کاری گیر افتاده‌اند - و وضعیت آنان فرق‌زیادی با وضعیتی پیمانی-کاری که در آن طی چندین سال حقوقی دریافت نمی‌کنند ندارد.»[۷]

آزادی مذاهب ویرایش

اسلام دین رسمی در دبی است. سیاست بردباری مذهبی به غیر مسلمانان اجازه می‌دهد تا ایمان خود را در یک محل سکونت خصوصی یا عبادتگاه رسمی انجام دهند، یا می‌توانند از دولت تقاضای اعطای زمین و اجازه ساختن یک مؤسسه مذهبی برای برگزاری مراسم مذهبی کنند که البته روند آن ممکن است کندتر از زمان عادی پیش برود.[۸]

آزادی بیان ویرایش

در سال ۲۰۰۷، دولت دبی دو کانال تلویزیونی پاکستان، جئو نیوز و آری دیجیتال نتورک را تعطیل کرد. برنامه‌های سرگرمی آنها، اما نه برنامه‌های خبری و سیاسی، در نهایت اجازه پخش در دبی را گرفتند.[۹] وزارت فرهنگ و رسانه دبی، چند ساعت پیش از برنامه‌ریزی برای اجرا در هشتمین جشنواره سالانه تئاتر خلیج، نمایش «Kholkhal» را ممنوع کرد.[۹] در حالی که روزنامه نگاران دیگر نمی‌توانند به خاطر انجام وظیفه خود زندانی شوند، اقدامات قانونی دیگری را اما می‌توان علیه آنها انجام داد. تعدادی از اعضای مطبوعات دبی همچنان در فهرست دولتی ممنوعیت انتشار در رسانه‌ها هستند. همچنین گزارش شده‌است که درجه‌ای از خودسانسوری وجود دارد که به دلیل ترس از تحریم‌های دولتی، دربارهٔ موضوعات خاصی که منتقد سیاست‌های دولت، خانواده سلطنتی هستند یا ممکن است به اخلاق سنتی اسلامی توهین کنند، رخ می‌دهد.[۹]

حقوق زنان ویرایش

قربانیان تجاوز جنسی ویرایش

قربانیان تجاوز جنسی در دبی در خطر مجازات برای «جرایم» دیگر هستند.[۱۰][۱۱][۱۲] در تعداد کمی از موارد، دادگاه‌های امارات متحده عربی زنان را پس از گزارش تجاوز جنسی و اثبات دروغ بودن اتهامات، زندانی کرده‌اند.[۱۳][۱۴] یک زن بریتانیایی پس از گزارش تجاوز گروهی توسط سه مرد، پس از اعتراف به مصرف الکل بدون مجوز، ۱۰۰۰ درهم جریمه شد.[۱۱][۱۴] متهمان تجاوز به این زن در حال حاضر ده سال زندان را می‌گذرانند.[۱۵] یک زن انگلیسی دیگر پس از گزارش تجاوز جنسی به مسمومیت عمومی و رابطه جنسی خارج از ازدواج (با نامزدش، نه متهم) متهم شد.[۱۳][۱۴] در یکی از پرونده‌های نهایی، یک زن ۱۸ ساله اماراتی شکایت خود را مبنی بر تجاوز گروهی در داخل خودرو توسط ۶ مرد هنگامی که با شلاق و مجازات زندان مواجه شد، پس گرفت. ("U.A.E. Woman Withdraws Gang-Rape Claim to Avoid Lashes, Prison Sentence". Bloomberg. 7 June 2010. بلومبرگ ۷ ژوئن 2010.) این زن به دلیل داشتن رابطه جنسی آزادانه خارج از ازدواج با یکی از مردان در یک مناسبت جداگانه یک سال در زندان گذرانده‌است.[۱۶]

در ژوئیه ۲۰۱۳ میلادی یک زن نروژی، Marte Dalelv، تجاوز جنسی را به پلیس گزارش داد و به دلیل «مصرف جنسی و الکل غیرقانونی»[۱۳] محکوم به زندان شد و متعاقباً مورد عفو قرار گرفت.[۱۷] مرکز حقوق بشر امارات نسبت به رفتار دبی با قربانیان تجاوز ابراز نگرانی کرده.

حقوق دگرباشان جنسی ویرایش

هر دو قانون فدرال و امارات همجنس‌گرایی و مبدل‌پوشی را غیرمجاز می‌کند. اعدام، حبس ابد، شلاق،[۱۸] جریمه نقدی، تبعید، اخته شیمیایی،[۱۹][۲۰] درمان‌های روانی اجباری،[۲۱] قتل ناموسی،[۲۲] از انواع مجازات‌ها بوده‌اند.[۲۳] قتل‌های به دلیل حفظ آبرو،[۲۴][۲۵] ضرب و شتم،[۲۶][۲۷] معاینه اجباری مقعد،[۲۸] تزریق اجباری هورمون،[۲۹] و شکنج نیز گزارش شده‌اند.[۲۶][۳۰]

روسپی‌گری و تن‌فروشی ویرایش

تن‌فروشی در دبی غیرقانونی است اما همچنان وجود دارد. دبی به عنوان محبوب‌ترین قطب صنعت سکس در امارات شناخته می‌شود.[۳۱] روسپی گری با دلال‌هایی شروع می‌شود که زنان را از نقاط مختلف جهان مانند اروپای شرقی، آسیای مرکزی، آسیای جنوب شرقی، شرق آفریقا، عراق، ایران و مراکش فریب می‌دهند.[۳۲] دلال‌ها به آنها می‌گویند که قرار است خدمتکار شوند و سپس آنها را مجبور به تن‌فروشی می‌کنند. هر خانواده تعداد مشخصی ویزا برای استخدام کارگران خارجی دارد و کارگران خارجی «اضافی» که خانواده به آنها نیاز ندارند به یک مرد میانی فروخته می‌شوند. پس از رسیدن به دبی، پاسپورت زنان گرفته می‌شود. گزارش شده‌است که بیش از ۲۵۰۰۰ روسپی خارجی در کشور وجود دارد. زنان نمی‌توانند اجبار به روسپی‌گری را به پلیس گزارش دهند زیرا به دلیل انجام اعمال جنسی غیرقانونی دستگیر می‌شوند. در برخی موارد، افراد زیر سن قانونی در حلقه‌های روسپی‌گری دخیل هستند.[۳۲] در سال ۲۰۰۷ میلادی یک گزارش خبری گزارش داد که در مجموع ۱۷۰ روسپی به همراه ۱۲ دلال و واسطه جنسی و ۶۵ مشتری که بیشتر آنها از چین بودند، دستگیر شده‌اند.[۳۱]

ناپدیدشدن‌های قهری-اجباری و شکنجه ویرایش

امارات از بهار عربی جان به در برد. با این حال، بیش از ۱۰۰ فعال اماراتی به دلیل اینکه به دنبال اصلاحات بودند، زندانی و شکنجه شدند.[۳۳][۳۴] از سال ۲۰۱۱، دولت امارات به‌طور فزاینده ای ناپدید شدن‌های قهری-اجباری را انجام داده‌است.[۳۵][۳۶][۳۷][۳۸][۳۹][۴۰] بسیاری از اتباع خارجی و شهروندان اماراتی توسط دولت دستگیر و ربوده شده‌اند، دولت امارات نگهداری این افراد (برای پنهان کردن محل نگهداری آنها) را تکذیب می‌کند و این افراد را خارج از حمایت قانون قرار می‌دهد.[۳۴][۳۷][۴۱] به گفته دیده‌بان حقوق بشر، گزارش‌های ناپدید شدن اجباری و شکنجه در امارات متحده عربی بسیار نگران کننده است.[۳۵]

جستارهای وابسته ویرایش

  • دیده‌بان حقوق بشر
  • حقوق کار

یادداشت‌ها ویرایش

  1. ↑ Dubai Media Free Zone
  2. ↑ Slaves of Dubai

منابع ویرایش

  1. ↑ "United Arab Emirates". Freedom of the Press 2012. Freedom House. Archived from the original on 25 May 2016. Retrieved 17 July 2013.
  2. ↑ Murphy, Brian (22 July 2013). "Dubai Pardons Woman at Center of Rape Dispute". The Seattle Times. Associated Press. Archived from the original on 1 December 2020. Retrieved 1 December 2020.
  3. ↑ "Building Towers, Cheating Workers: Exploitation of Migrant Construction Workers in the United Arab Emirates". Human Rights Watch.
  4. ↑ "UAE to allow construction unions". BBC News. 30 March 2006. Archived from the original on 3 January 2009.
  5. ↑ "Dubai fire investigation launched". BBC News. 19 January 2007. Archived from the original on 6 April 2020.
  6. ↑ "Slaves of Dubai documentary". VICE. 2009. Retrieved 24 December 2018.
  7. ↑ "Dubai Economic Boom Comes at a Price for Workers". Morning Edition (transcript). NPR. 8 March 2006. Archived from the original on 10 August 2015. Retrieved 16 February 2013.
  8. ↑ "United Arab Emirates". U.S. Department of State (به انگلیسی). Retrieved 28 May 2018.
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ ۹٫۲ "United Arab Emirates: Freedom of expression is missing despite a decision banning imprisonment for press crimes". www.anhri.net.
  10. ↑ "Dubai's Progressive Charade". The Daily Beast.
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ "Gang-rape victim in Dubai arrested for drinking alcohol: report". New York Daily News.
  12. ↑ "Alleged victim of gang rape sentenced to one year in prison". 17 June 2010.
  13. ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ ۱۳٫۲ "Dubai ruler pardons Norwegian woman convicted after she reported rape". CNN. Retrieved 10 September 2013.
  14. ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ ۱۴٫۲ Amena Bakr (21 July 2013). "Woman jailed in Dubai after reporting rape hopes to warn others". Reuters. Retrieved 5 November 2013.
  15. ↑ "Dubai men who raped Briton sentenced to 10-year jail terms". The National (به انگلیسی). Retrieved 2018-05-28.
  16. ↑ "Court jails Emirati woman in gang rape case". Arabian Business.
  17. ↑ "Facts behind the headlines of the Marte Deborah Dalelv Dubai sex case". The National (به انگلیسی). Retrieved 28 May 2018.
  18. ↑ Guzman, Chaveli (2018-06-26). "Nader Tabsh: From suppressing his sexuality to living unapologetically". The Oracle (به انگلیسی). Retrieved 2021-07-30.
  19. ↑ "REPORT: 30 GAYS ARRESTED AT DUBAI PARTY". MambaOnline - Gay South Africa online. 18 March 2012.
  20. ↑ Bollinger, Alex (17 August 2019). "The 1975's lead singer kissed a man on stage in Dubai to protest anti-gay laws". LGBTQ Nation.
  21. ↑ "United Arab Emirates - Executive Summary" (PDF). 2009-2017.state.gov. Retrieved 26 May 2021.
  22. ↑ "REPORT: 30 GAYS ARRESTED AT DUBAI PARTY". MambaOnline - Gay South Africa online (به انگلیسی). 2012-03-18. Retrieved 2021-11-26.
  23. ↑ "REPORT: 30 GAYS ARRESTED AT DUBAI PARTY". MambaOnline - Gay South Africa online (به انگلیسی). 2012-03-18. Retrieved 2021-11-26.
  24. ↑ Woodcock, Zara (2020-05-10). "Matt Healy feels 'irresponsible' after kissing male fan at Dubai concert". Metro (به انگلیسی). Retrieved 2021-11-26.
  25. ↑ "Pride at ESUC". East Shore Unitarian Church, Bellevue WA (به انگلیسی). 2021-06-02. Retrieved 2021-11-26.
  26. ↑ ۲۶٫۰ ۲۶٫۱ Mendos, Lucas Ramón (2019). "State-Sponsored Homophobia 13 Edition" (PDF). ilga.org. Retrieved 26 May 2021.
  27. ↑ Duffy, Nick (22 December 2015). "Judge blocks extradition of gay British man to UAE, where gays can face death penalty". PinkNews.
  28. ↑ Refugees, United Nations High Commissioner for. "Refworld | Together, Apart: Organizing around Sexual Orientation and Gender Identity Worldwide". Refworld (به انگلیسی). Retrieved 2021-11-26.
  29. ↑ Douglas, Benji (2012-09-14). "Gays In The United Arab Emirates Face Flogging, Hormone Injections, Prison". queerty.com. Retrieved 26 May 2021.
  30. ↑ Duffy, Nick (2015-12-22). "Judge blocks extradition of gay British man to UAE, where gays can face death penalty". pinknews.co.uk. Retrieved 26 May 2021.
  31. ↑ ۳۱٫۰ ۳۱٫۱ "Dubai authorities smash vice ring". BBC. 5 December 2007.
  32. ↑ ۳۲٫۰ ۳۲٫۱ Nicholas Cooper (2013). "City of Gold, City of Slaves: Slavery and Indentured Servitude in Dubai". Journal of Strategic Security. 6 (3): 65–71. doi:10.5038/1944-0472.6.3S.7. ISSN 1944-0464. JSTOR 26485057.
  33. ↑ "United Arab Emirates: "There is no freedom here": Silencing dissent in the United Arab Emirates (UAE)". Amnesty International. Archived from the original on 16 February 2015. Retrieved 25 اكتبر 2022. {{cite web}}: Check date values in: |access-date= (help)
  34. ↑ ۳۴٫۰ ۳۴٫۱ "Silencing dissent in the UAE". Amnesty International. Archived from the original on 4 September 2019. Retrieved 25 اكتبر 2022. {{cite web}}: Check date values in: |access-date= (help)
  35. ↑ ۳۵٫۰ ۳۵٫۱ "UAE: Enforced Disappearance and Torture". Human Rights Watch. 14 September 2012.
  36. ↑ "Silencing dissent in the UAE". Amnesty International. pp. 16–29 & 35–45. Archived from the original on 4 September 2019. Retrieved 25 اكتبر 2022. {{cite web}}: Check date values in: |access-date= (help)
  37. ↑ ۳۷٫۰ ۳۷٫۱ "Forced Disappearances and Torture in the United Arab Emirates" (PDF). Arab Organisation for Human Rights. November 2014. Archived from the original (PDF) on 15 January 2016. Retrieved 25 اكتبر 2022. {{cite web}}: Check date values in: |access-date= (help)
  38. ↑ "UAE: Enforced Disappearances Continue". Archived from the original on 26 November 2015.
  39. ↑ "Emirates Center for Human Rights". www.echr.org.uk.
  40. ↑ "UAE must reveal whereabouts of 'disappeared' Libyans and Emiratis: HRW". Middle East Eye.
  41. ↑ "UAE's crackdown on democracy short-sighted". Archived from the original on 26 November 2015. Retrieved 2015-04-16.

پیوند به بیرون ویرایش

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=حقوق_بشر_در_دبی&oldid=37111767»