خداباوری
| این نوشتار به هیچ منبع و مرجعی استناد نمیکند. (ژوئن ۲۰۱۳) |
خداباوری در کلی‌ترین حالت به معنای باور به وجود حداقل یک خدا و الهه می‌باشد. خداانگاری، یکتاپرستی، یکتاپرستی نوبتی، یکتاپرستی گزینشی، دوگانه‌پرستی، سه‌گانه‌پرستی، چندخدایی، خدافراگیردانی و همه‌خدایی؛ همگی می توانند به عنوان صورت‌های گوناگون خداباوری قلمداد گردند؛ هرچند این واژه عمدتاً به معنای یکتاپرستی به کار می‌رود.
خداباوری در برخی باورها در ارتباط مستقیم با خلقت گرایی می‌باشد اما در باورهایی مانند همه‌خدایی از جمله دیدگاه‌های مذهبی آلبرت انیشتین خداباوری ارتباطی با خلقت گرایی ندارد و خدا را خالق جهان نمی‌پندارند.
انواعویرایش
توحیدویرایش
اعتقادی در الهیات به وجود یک خداوند است. برخی از انواع یکتاپرستی‌های مدرن شامل زرتشتی، مسیحیت، اسلام، اکنکار، یهودیت، بهایی و برخی از انواع هندوئیسم است.
چند خداباوریویرایش
چندخدایی گونه‌ای از خدا باوری با اعتقاد به وجود چندین خدا است.
پانویس
ذوالنون، سیاح بود ؛ بر اطراف نیل می‌گشت . ذوالنون می‌گوید : روزی می‌رفتم ، جوانی دیدم شور بود در وی .
گفتم : از کجایی ای غریب ؟ گفت : آیا غریب بود کسی که با او مؤانست دارد ؟
بانگ از من برآمد . بیفتادم و از هوش بشدم . چون به هوش آمدم مرا گفت : چه شدی ؟ گفتم : دارو با درد موافق آمد.
حداقل خدا باوری احساس غربت نکردن است، هر کجا باشد خدا با اوست.[۱] [۲]