سلطان‌نشین‌های دکن
سلطان‌نشین‌های دَکَن پنج پادشاهی هند در اواخر قرون وسطی بودند - در فلات دکن بین رودخانه کریشنا و رشته کوه ویندیا - که توسط سلسله های مسلمان اداره می شدند.[۱] این حکومت ها پس از فروپاشی سلطان‌نشین بهمنی مستقل شده بودند.[۲][۳]
سلطان‌نشینان دَکَن | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ۱۵۲۷–۱۶۸۶ | |||||||||||||
 گستره حکومت پنج سلطان‌نشین دکن | |||||||||||||
| پایتخت | |||||||||||||
| زبان(های) رایج | |||||||||||||
| دین(ها) | اسلام | ||||||||||||
| حکومت | سلطنت | ||||||||||||
| سلطان/پادشاه | |||||||||||||
| دوره تاریخی | قرون وسطای متأخر | ||||||||||||
• بنیان‌گذاری | ۱۵۲۷ | ||||||||||||
• فروپاشی | ۱۶۸۶ | ||||||||||||
| واحد پول | تاکا | ||||||||||||
| |||||||||||||
| امروز بخشی از | هند | ||||||||||||
پس از انقراض، بهمنیان این سلسله بین پنج سلسله مسلمان دیگر تقسیم شد که از میان آنان سه سلسله نظام شاهیان، عادل‌شاهیان و قطب شاهیان شیعه و برید شاهیان و عمادشاهیان که دیری نپاییدند سنی بودند.[۴]
اگرچه پنج سلطان نشین همگی توسط مسلمانان اداره می شدند، بنیانگذاران آنها دارای ریشه های گوناگون و اغلب در اصل غیر مسلمان بودند : سلطان نشین احمدنگار توسط یک مسلمان دکنی با منشأ برهمن تأسیس شد؛ سلطان نشین برار توسط یک برده برهمن هندو کانادیگا به ارمغان آورد. به عنوان یک مسلمان دکنی؛ سلطان نشین بیدار توسط یک غلام گرجی تأسیس شد؛ سلطان نشین بیجاپور توسط یک برده گرجی که توسط محمود گاوان خریداری شد، تأسیس شد؛ و سلطان نشین گلکوندا از ترکمن های ایرانی بود.
تمامی سلاطین دکن مشروعیت خود را به عنوان ایالت های جانشین سلسله بهمنیان بنا کردند و به جای انتشار سکه های خود، به استفاده از سکه های بهمنی ادامه دادند.اگرچه سلطان نشین ها به طور کلی رقیب بودند، اما در سال 1565 علیه امپراتوری ویجایاناگارا با یکدیگر متحد شدند و ویجایاناگارا را برای همیشه در نبرد تالیکوتا تضعیف کردند. قابل توجه است که اتحاد کل شهر ویجایاناگارا را ویران کرد و معابد مهمی مانند معبد ویتالا با خاک یکسان شد.
در سال 1574، پس از کودتا در برار، احمدنگر به آنجا حمله کرد و آن را فتح کرد. در سال 1619 بیدار توسط بیجاپور ضمیمه شد. سلطنت‌ها بعداً توسط امپراتوری گورکانی فتح شدند:
برار در سال 1596 از احمدنگار خلع شد. احمدنگار بین سالهای 1616 و 1636 به طور کامل گرفته شد. و گلکوندا و بیجاپور طی لشکرکشی اورنگ زیب 1686–1687 فتح شدند.
جستارهای وابسته
ویرایشپانویس
ویرایش- ↑ Sohoni, Pushkar (2018). The Architecture of a Deccan Sultanate: Courtly Practice and Royal Authority in Late Medieval India. London: I.B. Tauris. ISBN 9781784537944.
- ↑ Majumdar, R. C. (ed.) (2006). The Delhi Sultanate, Mumbai: Bharatiya Vidya Bhavan, p. 269
- ↑ Sen, Sailendra (2013). A Textbook of Medieval Indian History. Primus Books. pp. 117–119. ISBN 978-9-38060-734-4.
- ↑ راضیه نجاتی حسینی
منابع
ویرایش- Chopra, R.M., The Rise, Growth And Decline of Indo-Persian Literature, 2012, Iran Culture House, New Delhi. Revised edition published in 2013.
- Majumdar, R.C. (2006). The Delhi Sultanate. Mumbai: Bharatiya Vidya Bhavan.
- Majumdar, R.C. (2007). The Mughul Empire. Mumbai: Bharatiya Vidya Bhavan. ISBN 81-7276-407-1.
- Mitchell, George; Mark Zebrowski (1999). Architecture and Art of the Deccan Sultanates (The New Cambridge History of India Vol. I:7). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-56321-6.
- Rehaman Patel, Islamic Art of North Karnataka, Art & Architecture, May, 2015
- Sohoni, Pushkar (2018). The Architecture of a Deccan Sultanate: Courtly Practice and Royal Authority in Late Medieval India. London: I.B.Tauris.
- Yazdani, Ghulam (1947). Bidar, Its History and Monuments. Oxford University Press.
پیوند به بیرون
ویرایش | این یک مقالهٔ خرد تاریخ است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |