شام آخر
شام آخر (انگلیسی: Last Supper) منشأ آیین عشای ربانی (شام خداوندی) در میان مسیحیان است و به‌طور ویژه به وعده شامی در باغ جتسیمانی گفته می‌شود که عیسی مسیح در شبی که یهودا او را تسلیم کرد به عنوان آخرین «غذای زمینی» خورد.
_-_The_Last_Supper_(1495-1498).jpg)
چنان‌که بر اساس انجیل عیسی مسیح به رسولان (حواریان) گفت: «دیگر از این محصول من نخواهم نوشید تا روزی که آن را با شما در پادشاهی پدر خود تازه بنوشم.»
اهمیت این اتفاق در مسیحیت به خاطر تعالیم خاصی است که مسیح در آن به شاگردان داد. از آن جمله است:
- یادآوری بسیاری از تعالیمی که پیشتر به شاگردان داده بود.
- تأکید بر محبت بی قید و شرط.
- خبر دادن از قیام او از مردگان در روز سوم پس از مرگش.
- مژده آمدن و نزول روح القدس بر رسولان.
- عده‌ای معتقدند داوینچی در این نقاشی از رموز پنهانی که تنها با تامل فراوان می‌توان آنها را کشف کرد استفاده کرده است.
اثر داوینچی ویرایش
نقاشی دیواری شام آخر لئوناردو داوینچی، در سالن ناهارخوری کلیسای سانتا ماریا دله گرتزیه در میلان، ایتالیا واقع شده‌است.
لازم به ذکر است که در این نقاشی برخلاف بسیاری از روایات، هیچ جامی دیده نمی‌شود و تنها این برداشت را می‌توان کرد که جام مقدس، همان رحم مریم مجدلیه بوده‌است.
منابع ویرایش
| در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ شام آخر موجود است. |
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «شام آخر». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۳۱ اکتبر ۲۰۰۷.
- گامبریچ، ارنست (۱۳۸۵)، تاریخ هنر، ترجمهٔ رامین، علی، تهران: نشر نی، شابک ۹۷۸۹۶۴۳۱۲۴۷۰۰
- https://www.parlia.com/a/holy-grail-mary-magdalenes-womb
 | این یک مقالهٔ خرد مسیحیت است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |