شام آخر

برای دیگر کاربردها، شام آخر (ابهام‌زدایی) را ببینید.

شام آخر (انگلیسی: Last Supper‎) منشأ آیین «عشای ربانی» (شام خداوندی) در میان مسیحیان است و به‌طور ویژه به وعده شامی در باغ جتسیمانی، اطلاق می‌گردد که عیسی مسیح در شبی که یهودا او را تسلیم کرد به عنوان آخرین «غذای زمینی» خورد.

شام آخر اثر لئوناردو دا وینچی، رنگ لعابی روی اندود (یا پلاستر) دیوار، اندازه ۴۶۰×۸۸۰ سانتی‌متر

دیوارنگاره شام آخر در کلیسای وانک اصفهان

چنان‌که بر اساس انجیل عیسی مسیح به رسولان (حواریان) گفت: دیگر از این محصول من نخواهم نوشید تا روزی که آنرا با شما در پادشاهی پدر خود تازه بنوشم.»

اهمیت این اتفاق در مسیحیت به خاطر تعالیم خاصی است که مسیح در آن به شاگردان داد. از آن جمله‌است:

• یادآوری بسیاری از تعالیمی که پیشتر به شاگردان داده بود.
• تأکید بر محبت بی قید و شرط.
• خبر دادن از قیام او از مردگان در روز سوم پس از مرگش.
• مژده آمدن و نزول روح القدس بر رسولان.

اثر داوینچی

مقالهٔ اصلی: شام آخر (لئوناردو)

نقاشی دیواری شام آخر لئوناردو داوینچی، در سالن ناهار خوری کلیسای سانتا ماریا دله گرتزیه در میلان، ایتالیا واقع شده‌است. لازم به ذکر است که در این نقاشی، برخلاف بسیاری از روایات، هیچ جامی دیده نمی‌شود و تنها این برداشت را می‌توان کرد که جام مقدس، همان رحم مریم مجدلیه بوده.

نگارخانه

• 
• 
• 
• 

منابع

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «شام آخر». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۳۱ اکتبر ۲۰۰۷.
• گامبریچ، ارنست (۱۳۸۵)، تارخ هنر، ترجمهٔ رامین، علی، تهران: نشر نی، شابک ۳–۴۷۰–۳۱۲- ۹۶۴
• https://www.parlia.com/a/holy-grail-mary-magdalenes-womb