محمد بن حمزه فناری
این مقاله شامل فهرستی از منابع، کتب مرتبط یا پیوندهای بیرونی است، اما بهدلیل فقدان یادکردهای درونخطی، منابع آن همچنان مبهم هستند. |
محمد بن حمزه فناری (زادهٔ ۷۵۱ قمری در روم - درگذشته ۸۳۴ قمری در بورسا)، معروف به ابن فناری؛ فرزند حمزه ابن محمد ابن محمد از علمای بزرگ عثمانی در قرن نهم قمری است و در آن دوران در علوم متداول زمانهٔ خود از جمله هیئت، قراءات، معانی، بیان، فلسفه و عرفان، سرآمد بود.
زندگی
ویرایشابن فناری پس از آموختن مقدمات، برای ادامه تحصیل به مصر رفت و پس از چند سال به پایتخت عثمانیان در آن دوره (شهر بورسا در جنوب شرقی دریای مرمره) بازگشت.
در این دوران وی نزد سلطان عثمانی - بایزید یکم- تقرب یافت و به منصب قضاوت در بورسا گمارده شد. او همچنین به عنوان مشاور سیاسی دربار عثمانی نیز فعالیت داشت.
با مرگ بایزید و رقابت و درگیری شاهزادگان عثمانی برای دست یافتن بر تخت سلطنت، عملاً دوره‌ای از فترت بر حکومت عثمانی حاکم شد و مدارس نیز از بیدادگری‌های سپاهیان تیمور برکنار نماندند؛ در حمله‌ای که به بورسا، پایتخت و مهم‌ترین مرکز علمی ـ مدرسی عثمانی صورت گرفت، مدارس مورد تعرض قرار گرفتند و تعدادی از مدرسان از جمله، ابن فناری به اسارت درآمدند و نزد تیمور فرستاده شدند. اگر چه ابن فناری، دعوت امیر گورکانی برای حضور در دربار وی را نپذیرفت، اما تعدادی از مدرسان برجسته، از جمله محمد جزری به ناچار درخواست تیمور را پذیرفتند.[۱]
|
|
|
شهرت علمی
ویرایششهرت علمی ابن فناری در زمینه عرفان نظری است. وی علم عرفان نظری را به درجه‌ای رساند که حتی کسانی که واجد شهودهای عرفانی نیستند نیز بتوانند در مورد مبانی آن تحقیق و آثار علمی تولید کنند.
از بررسی آثار وی بر می‌آید که به ظاهر خود او دارای مکاشفه‌ها و شهودهای عرفانی نبوده است.[۳]
از جهتی کار او و صائن الدین ترکه اصفهانی بازگشتی به تبیین‌ها و اصطلاحات عرفانی قرن هفتم فرغانی شمرده می‌شود که در قرن هشتم عبدالرزاق کاشانی و قیصری تا حدی از آن‌ها غفلت کرده بودند.[۴]
معروف‌ترین اثر وی که قرن‌ها کتاب درسی حوزه‌های عرفانی بوده است، مصباح الانس است.
وی در این کتاب مفتاح الغیب صدرالدین قونوی را شرح داده است و از اقوال و آرای عرفای برجسته همچون ابن عربی، جندی و در درجه اول قونوی و فرغانی استفاده‌های فراوان می‌برد. از این جهت این کتاب دروازه‌ای برای راهیابی و آشنایی با بسیاری از آثار درجه اول عرفانی است.[۵]
ایجاد همزبانی بین فلسفه و عرفان از اهداف اصلی ابن فناری است، او سعی دارد تا مطالب را به صورت استدلالی و در قالبی منطقی یا دست کم قابل پذیرش فیلسوفان ارائه دهد.[۶]
مرگ
ویرایشابن فناری در سال ۸۳۳ قمری به سفر حج رفت پس از بازگشت در ۸۳۴ قمری درگذشت و در بورسا دفن شد.
پانویس
ویرایش- ↑ عبادی، از تقابل تا تعامل، ۵۰.
- ↑ مدرس، ریحانة الادب، ۲: ۳۵۴و۳۵۵.
- ↑ یزدان پناه، مبانی و اصول عرفان نظری، ۵۰.
- ↑ امینی نژاد، حکمت عرفانی، ۵۰.
- ↑ امینی نژاد، آشنائی با مجموعه عرفان اسلامی، ۱۹۱.
- ↑ یزدان پناه، مبانی و اصول عرفان نظری، ۵۱.
منابع
ویرایش- مدرس خیابانی، محمدعلی (۱۳۶۹). ریحانة الادب. تهران: خیام.
- یزدان پناه، سید یدالله (۱۳۹۲). مبانی و اصول عرفان نظری. قم: مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۴۱۱-۴۲۸-۱.
- امینی نژاد، علی (۱۳۹۰). حکمت عرفانی. قم: مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۴۱۱-۶۵۲-۰.
- امینی نژاد، علی (۱۳۹۳). آشنایی با مجموعه عرفان اسلامی. قم: مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۴۱۱-۳۱۴-۷.
- عبادی، مهدی (۱۳۹۲). «از تقابل تا تعامل: بررسی تحلیلی مناسبات یلدرم بایزید و مَدْرسیان». پژوهشنامه تاریخ تمدن اسلامی. ۴۶ (۱).