اصلاح‌طلبی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ویرایش 2.181.6.3 (بحث) به آخرین تغییری که ایستاده در شب انجام داده بود واگردانده شد
جز ←‏جایگزینی با [[وپ:اشتباه|اشتباه‌یاب]]: درحمایت⟸در حمایت، رزالوکزامبورگ⟸رزا لوکزامبورگ، سوسیالیتها⟸سوسیالیست‌ها، مجاهین⟸مجاهدین، کاپ...
خط ۸:
 
== تاریخچه ==
اصلاح طلبی سوسیالیستی یا سوسیالیسم تکاملی (به انگلیسی:evolutionary socialism)، برای اولین بار توسط '''ادوارد برنشتاین'''، که یک [[سوسیال دموکرات]] بود، مطرح شد. اصلاح طلبی بلا فاصله مورد هجمه سوسیالیست‌های انقلابی قرار گرفت. [[رزا لوکزامبورگ]]، به عنوان یکی از رهبران این جریان ضد اصلاح طلبی، در مقاله‌ای تحت عنوان " اصلاح یا انقلاب؟"<ref>Reform or Revolution? by Rosa Luxemburg (1900).</ref> که در سال ۱۹۰۰ میلادی منشر کرد، سوسیالیسم تکاملی برنشتاین را محکوم کرد. زمانی که رزالوکزامبورگرزا لوکزامبورگ در انقلاب [[آلمان]] درگذشت، اصلاح طلب‌ها خیلی زود توانستند خود را بازیابند و با احزاب [[کمونیست]] و بلشویک‌ها درحمایتدر حمایت از پرولتاریا رقابت کنند.
 
پس از پیروزی بلشویک‌ها در سال ۱۹۱۷ در جنگ داخلی [[روسیه تزاری]] و تثبیت قدرت در [[اتحاد جماهیر شوروی]]، بلشویک‌ها کمپینی علیه جنبش اصلاح طلبان تشکیل دادند و حتی اصلاح طلبان را «فاشیست‌های اجتماعی» (به انگلیسی:Social Fashists) خواندند. بنا بر کتاب «خداست که شکست خورده» نوشته [[آرتور کوئستلر]] که از تشکیل دهندگان واعضای سابق حزب کمونیست آلمان بود و حزبش بزرگترین حزب کمونیست در اروپای غربی بود، با شوروی همراه شد و اعلام کرد حزب سوسیال دموکرات آلمان فاشیست هستند و بزرگترین دشمن آلمان همین فاشیستهای اجتماعی اند.
خط ۲۰:
 
=== حزب کارگر بریتانیا ===
اصلاح طلبی در [[حزب کارگر]] [[بریتانیا]] درسالهای ۱۹۵۰ پدیدار شد و پس از آن به جذب هواداران اصلاح طلبی به جناح راست حزب کارگر معروف شدند. در سال ۱۹۵۶ [[آنتونی کروسلند]] (به انگلیسی:Anthony Crosland) "آینده سوسیالیسم"<ref>The Future of Socialism (1956)</ref> را نوشت که به عنوان مانیفست شخصی به بحث پیرامون اصلاح طلبی پرداخت. برای کروسلند، '''مالکیت عمومی''' برای سوسیالیتهاسوسیالیست‌ها به وسیله اشتغال همگانی کاهش می‌یابد و کنترل [[اقتصاد کینزی]] استثمار کاپیتالستیکاپیتالیستی را کاهش می‌دهد.
در سال ۱۹۶۰ پس از سه بار پیروزی متوالی حزب کارگر در انتخابات عمومی، '''هوگ گایتسکل''' به عنوان یک اصلاح طلب تلاش کرد تا بخشی از [[قانون اساسی]] را بر اساس مانیفست کروسلند اصلاح کند اما این تلاش‌ها با شکست مواجه شد.
 
خط ۴۷:
 
<nowiki> </nowiki>پس از سرنگونی بنی صدر، محافظه کاران و [[تکنوکرات]]های ایرانی حکومت را در دست گرفتند. در این دوره حاکمیت به دو بخش تقسیم شده بود. گروه محافظه کارتر و گروه دیگر '''اصلاح طلبان'''.
چپ‌ها کسانی بودند که قبل از انقلاب اسلامی به گروه‌هایی چون [[سازمان مجاهدین خلق]] یا [[سازمان فداییان خلق]] نزدیک بودند و پس از انقلاب به علت اختلافات درونی منشعب شدند و سازمان‌های جدیدی یافتند برای مثال [[سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی]] با اندیشه‌های آشکار سوسیالیستی در اقتصاد و به علت تاکیدشان بر حکومت اسلامی از سازمان مجاهینمجاهدین خلق جدا شدند. در این میان در میان روحانیت هم اندیشه‌های نو اصلاح طلبی هرچند کمرنگتر از دیگر گروهای مشهور به چپ طرفدارانی یافت. [[مجمع روحانیون مبارز]] نمونه‌ای از این گروه‌ها بودند که حامیان چپ‌ها در میان روحانیون به حساب می‌آمدند([[مجمع روحانیون مبارز]]). اما در سال ۱۳۷۶ ه. ش یا ۱۹۹۸ م در انتخابات ریاست جمهوری، [[سید محمد خاتمی]] با شعار رسمی اصلاحات سیاسی، با اکثریتی قاطع بر سر کار آمد. [[دولت اصلاحات]] در پی آن بود که [[جامعه مدنی]] در ایران شکل گیرد و فضای مشارکتی سیاسی در ایران حاکم شود. آزادی بیشتر مطبوعات، اصلاح نظام نامه تحصیلات تکمیلی، شکل دهی نهادهای مدنی همچون شوراهای اسلامی زمینه را برای تغییر تدریجی مساعدتر کرده بود. تجمعات اعتراضی دانشجویان در سال ۲۰۰۰م و وقوع قتل‌های سازمان یافته<ref>قتل‌های زنجیره‌ای، عصرنو، هفته نامه سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، شماره۳۳</ref> توسط گروه‌های فشار از جمله همین بحران‌ها بود. اما اوج قدرت دولت اصلاحات به دست آوردن اکثر کرسی‌های مجلس نمایندگان در دوره ششم انتخابات مجلس شورای اسلامی بود. با این وجود به علت نفوذ سنت و محافظه کاری در بخش عمده‌ای از دولت اصلاحات و اکثریت مردم ایران و همچنین خروج اصلاح طلبان تندرو از مدار اصلاح طلبی و روآوردن به خشونت ، انقلاب و براندازی، اصلاحات نتوانست تغییرات ساختاری در حکومت ایجاد کند و صرفاً تغییراتی غیر ساختاری در حوزه فرهنگ و جامعه مدنی شکل گرفت.<ref name="همان"/> با روی کار آمدن [[دولت یازدهم]]، به ریاست [[حسن روحانی]] که مورد حمایت [[اصلاح طلبان]] بود، جنبش اصلاح طلبی ایران وارد مرحلۀ جدیدی از حیات سیاسی خود شد و تعداد زیادی از اصلاح طلبان به دولت و عرصه سیاسی کشور بازگشتند.