بازگشت بوربون‌ها به سلطنت فرانسه: تفاوت میان نسخه‌ها

لوئی هجدهم به ۱۸۱۴ و به یاری [[تالیران]] نخست‌وزیر پیشین ناپلئون بر تخت نشست. تالیران همپیمانان پیروز را برآن داشت که تاج و تخت را به کسی از خاندان بوربون بسپارند. او دو مجلس اعیان و مجلس نمایندگان را برپا داشت. اعیان به گونه انتصابی یا ارثی برگزیده می‌شدند و نمایندگان را نیز با رایرأی برمی‌گزیدند. تنها گروهی از مردان، حق رایرأی داشتند.

پس از برخوردهای خشمگین مردم با این قانون تازه لوئی به تندی به دستاوردهای انقلاب فرانسه و حق رایرأی مردم بازگشت. پس از شنیدن بازگشت ناپلئون، لوئی از پاریس گریخت و پس از فرمانروایی صد روزه ناپلئون و شکست در [[واترلو]] به این شهر بازگشت. در این هنگام هواداران لوئی به ویژه در جنوب فرانسه دست به ترورهای سنگدلانه‌ای بر ضد هواداران ناپلئون زدند. هر چند نخست‌وزیر با این رویداد به شدت مخالفت کرد ولی در بازداشت آن ناکام بود.

کابینه ویلل در سال [[۱۸۲۷ (میلادی)|۱۸۲۷]] زیر فشار آزادیخواهان ناچار به کناره‌گیری شد. جانشینش [[ویکونت دو مارتنیاک]] کوشید تا راه میانه‌روی را پیش بگیرد ولی در [[۱۸۲۹(میلادی)|۱۸۲۹]] شارل شاهزاده [[ژول آرمان دو پولینیاک]] تندرو را به جای او به نخست‌وزیری منصوب کرد. پولینیک [[الجزایر]] را مستعمره فرانسه نمود. سیاست‌های او در بازداشت [[آزادی مطبوعات]] و نیز محدودیت‌های حق رایرأی مردمان به [[انقلاب ژوئیه]] انجامید؛ ولی به هر روی دلیل اصلی ناکامی او را نداشتن همراهی سرمایه‌داران و کارگران با او دانسته‌اند.

رکود اقتصادی به همراه فشار اپوزیسیون آزادیخواه شارل را به اندیشه کناره‌گیری از پادشاهی انداخت. رکود صنعت و کشاورزی آنچنان وضع آشفته‌ای پدیدآورده بود که شارل را به یاد انقلاب فرانسه می‌انداخت. فشارهای خارجی نیز بر دشواری کار افزوده بود. صنعتگران پاریسی در بی‌چیزی به سر می‌بردند و از سیاست‌های اقتصادی [[شارل دهم]] در رنج بودند. این وضع اسفناک با افزایش نیروی آزادیخواهان در مجلس نمایندگان نیز همراه بود. آنان که در [[۱۸۲۴ (میلادی)|۱۸۲۴]] تنها دارای ۱۷ کرسی بودند در سال ۱۸۲۷، ۱۸۰ کرسی و در سال ۱۸۳۰، ۲۴۷ کرسی را به چنگ آوردند. اینان که اکنون به نیروی بیشینه مجلس تبدیل شده بودند با سیاست‌های مارتینیاک و پولینیاک به ستیز برخواستند. آنان خواهان آزادیهایآزادی‌های بیشتر سیاسی و اقتصادی بودند. آنهاآن‌ها همچنین خواستار حق تعیین نخست‌وزیر و کابینه بودند. این کامیابی هم‌زمان با برآمدن مطبوعات آزادیخواه در فرانسه بود. آنهاآن‌ها که کانون شان بیشتر در [[پاریس]] بود در برابر روزنامه‌ها و مطبوعات هواخواه رژیم ایستادند. آنهاآن‌ها همچنین به تندی باورهای آزادیخواهانه سیاسی و اقتصادی را میان توده مردم پخش نمودند.

# حق رایرأی تنها به ثروتمندان داده شود.