عملیات بارباروسا: تفاوت میان نسخه‌ها

 

=== کمک‌های ایالات متحده و بریتانیا ===

 

[[ایالات متحده]] که در ابتدای جنگ با حالتی [[انزواطلبی|انزواطلبانه]]، اعلان [[بی‌طرفی]] کرده بود، از سال ۱۹۴۰ شروع به کمک‌رسانی محدود به بریتانیا به عنوان دشمن آلمان کرد. این کمک‌ها در ماه مارس سال ۱۹۴۱ با تصویب [[قانون وام و اجاره]]، شدت بسیار بیشتری یافت و تا تابستان و پاییز همان سال این کشور را تا لبه ورود مستقیم به جنگ پیش برد. تنها دو روز پس از آغاز تهاجم آلمان به شوروی، با وجود مخالفت جنبش بزرگی از انزواطلبان با حامیانی در [[کنگره ایالات متحده آمریکا|کنگره]] و [[مجلس سنای ایالات متحده آمریکا|سنا]]، [[فرانکلین دلانو روزولت]]، [[رئیس‌جمهور ایالات متحده]] اعلام کرد کشورش «قصد دارد هر کمکی که می‌تواند به روسیه بکند». انزواطلبان که اساساً مخالف هر گونه دخالت ایالات متحده در جنگ بودند، تأکید زیادی بر کمونیست و [[آتئیست]] بودن رژیم حاکم بر شوروی داشتند و افرادی چون [[برتون کی. ویلر|برتون ویلر]] معتقد بودند باید اجازه داد [[فاشیسم]] و کمونیسم با یکدیگر بجنگند و باید از این موضوع در جهت امنیت ایالات متحده استفاده کرد. عده‌ای نیز با ایجاد تشکیک در عملی بودن این اقدام، نگران افتادن کمک‌های مالی و نظامی ایالات متحده، پس از شکست احتمالی ارتش سرخ، در نهایت به دست آلمانی‌ها بودند. با این حال بسیاری از مشاوران نظامی و غیرنظامی روزولت با آگاهی از وخامت اضطراری اوضاع در اروپا، او را به صورت دادن اقدامی شدیدتر علیه آلمان تشویق می‌کردند.{{sfn|Stahel|2012|p=۱۹}} روزولت که گسترش قانون وام و اجاره برای دربرگرفتن شوروی را از منظر سیاسی خطرناک و نیازمند تأیید کنگره می‌دید، حمایت از شوروی را با قدم‌هایی موقت همچون آزادسازی ۳۹ میلیون دلار دارایی بلوکه شده این کشور در ایالات متحده آغاز کرد.{{sfn|Stahel|2012|p=۲۰}}

با استقبال استالین از این پیشنهاد، [[Moscow Conference (1941)|کنفرانس سه قدرت]] آخر ماه سپتامبر سال ۱۹۴۱ در مسکو برگزار گردید. در این کنفرانس که [[آورل هریمن]] از جانب ایالات متحده و لورد بیوِربروک از جانب بریتانیا در آن حضور یافته بودند، مقرر شد شوروی فوراً مورد حمایت قرار بگیرد. ۲۲ این توافق که روز یکم اکتبر سال ۱۹۴۱ به امضا رسید و با عنوان «پروتکل نخست» شناخته می‌شود، نخستین توافقنامه بین متفقین به حساب می‌آمد. بر اساس این توافق شوروی هر ماه ۴۰۰ هواگرد، ۵۰۰ تانک، ۱۰ هزار کامیون و طیف گسترده‌ای از سایر تدارکات دریافت می‌کرد.{{sfn|Stahel|2012|p=۲۳}}

 

 

پایبندی به چنین وعده‌ای دیگر اجازه نادیده گرفتن تأمین مالی را نمی‌داد و به نظر می‌رسید تنها راه حل بلند مدت، شمول شوروی در قانون وام و اجاره است. با ارتقا عملکرد ارتش سرخ در میدان‌های نبرد و پدیداری چهره‌ای استوار از آن، افکار عمومی به سرعت شروع به چرخش به سمت حمایت از اتحاد جماهیر شوروی کرد. برای همراه کردن افکار مذهبی نیز نقل قولی از [[پاپ پیوس دوازدهم]] که «حمایت از شوروی معادل حمایت از کمونیسم نیست»، به کار گرفته شد. روزولت برای قابل پذیرش‌تر کردن طرح گسترش قانون وام و اجاره برای دربرگرفتن شوروی و سخت‌تر کردن امکان رد آن، لایحه تأمین مالی نیروی زمینی، نیروی دریایی و گارد ساحلی را به آن گره زد. نهایتاً این قانون ۲۴ اکتبر سال ۱۹۴۱ به تصویب رسید و چهار روز بعد توسط رئیس‌جمهور امضا شد.{{sfn|Stahel|2012|p=۲۳}}