کنوانسیون ایمنی هسته‌ای
کنوانسیون ایمنی هسته‌ای در ۱۷ ژوئن ۱۹۹۴ (میلادی) در نشست آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در وین به تصویب رسید و در ۲۴ اکتبر ۱۹۹۶ (میلادی) لازم‌الاجرا شد. تاکنون ۷۶ کشور از جمله اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد عضو آن شده و ۶۵ کشور نیز آن را امضا نموده‌اند. کشورهایی مانند مصر، الجزایر، مراکش، سوریه، کوبا و اسرائیل از جمله کشورهایی هستند که این کنوانسیون را امضا کرده‌اند.
| تاریخ پیش‌نویس | ۱۷ ژوئن ۱۹۹۴ |
|---|---|
| تاریخ امضا | ۲۰ سپتامبر ۱۹۹۴ |
| مکان امضا | وین، اتریش |
| تاریخ اجرا | ۲۴ اکتبر ۱۹۹۶ |
| شرط اجرا | تصویب ۲۲ کشور |
| امضاکنندگان | ۶۵ |
| گروه‌ها | ۷۸ |
| ضامن | دبیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی |
| زبان‌ها | انگلیسی، فرانسوی، روسی، اسپانیایی، چینی، عربی |
تعهدات اعضا در این کنوانسیون تا اندازه زیادی بر اساس اصول مندرج در سند اصول ایمنی آژانس تعیین شده است. تعهدات از جمله مکان، طراحی، ساخت، عملیات ارزیابی و راستی آزمایی ایمنی، تضمینات کیفی و آمادگی در برابر وضعیت‌های اضطراری هستند. گفته می‌شود کنوانسیون در حکم یک مشوق است و برای اطمینان از اجرای تعهدات اعضا از طریق کنترل و تصویب نیست. بلکه مبتنی بر سود مشترک کشورها برای دستیابی به ایمنی هسته‌ای بیشتر است که از طریق دیدارهای منظم اعضا افزایش می‌یابد. کنوانسیون اعضا را ملزم به ارائه گزارش اجرای تعهداتشان برای بررسی هم سطح در دیدارهای اعضا در آژانس می‌کند. این ساز و کار، نوآوری اصلی کنوانسیون انگاشته می‌شود.[۱]
جستارهای وابستهویرایش
پانویسویرایش
- ↑ IAEA Action Plan on Nuclear Safety, International Conventions and Legal Agreements: Convention on Nuclear Safety, IAEA, 13 September 2011.
منابعویرایش
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Convention on Nuclear Safety». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۸ سپتامبر ۲۰۱۳.
پیوند به بیرونویرایش
- Convention on Nuclear Safety، صفحه اطلاع‌رسانی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، (به انگلیسی)
- متن کنوانسیون، (به انگلیسی)
- کشورهای امضاکننده و تصویب‌کننده، (به انگلیسی)