آزمایش‌های انسانی نازی
آزمایش‌های انسانی نازی رشته آزمایش‌های پزشکی بر شمار زیادی از زندانیان، از جمله کودکان، به وسیلهٔ آلمان نازی در اردوگاه‌های کار اجباری آلمان نازی در اوایل تا میانهٔ دههٔ ۱۹۴۰ در جریان جنگ جهانی دوم و هولوکاست بود. جمعیت‌های هدف اصلی شامل کولی، سینتی، لهستانی، اسرای شوروی، آلمانی‌های معلول، و بیش از همه، یهودیان از سرتاسر اروپا می‌شد.[نیازمند منبع]
پزشکان نازی و دستیارانشان زندانیان را مجبور به شرکت در آنها می‌کردند؛ آنها با میل خود داوطلب نمی‌شدند و اجازه‌ای برای این کار نمی‌دادند. نوعاً، آزمایش‌ها منجر به مرگ، ترومای حاد، مسخ یا معلولیت دائمی، می‌شدند و در زمرهٔ شکنجه پزشکی قرار می‌گیرند.
در اردوگاه آشویتس و دیگر اردوگاه‌ها، با هدایت ادوارد ویرتس، زندانیان برگزیده تحت آزمایش‌های متفاوت آسیب زایی قرار می‌گرفتند که طراحی شده بود تا به کارکنان نظامی آلمان در شرایط رزمی کمک کند، سلاح‌های جدید توسعه دهد، در بازیابی کارکنان نظامی مجروح کمک کند، و به پیشبرد ایدئولوژی نژادی نازی کمک کند.[۱] آریبرت‌هایم آزمایش‌های مشابهی را در اردوگاه کار اجباری ماوتهاوزن انجام می‌داد. کارل وارنت Carl Værnet برای انجام آزمایش‌های بر زندانیان همجنسگرا برای «درمان» همجنسگرایی شناخته می‌شود.
پس از جنگ، این جرایم در آنچه به دادگاه پزشکان مشهور شد محاکمه شدند، تنفر از سوء استفاده‌ها منجر به ایجاد آئین‌نامه نورنبرگ اخلاق پزشکی شد. پزشکان نازی در دادگاه پزشکان استدلال کردند که ضرورت نظامی آزمایش‌های شکنجه آمیزشان را توجیه می‌کرده و قربانیانشان را با تلفات جانبی بمباران‌های متفقین مقایسه می‌کردند؛ ولی این دفاع که از سوی دادگاه رد شد قابل اعمال به آزمایش‌های یوزف منگله بر دوقلوها که بر کودکان انجام می‌شد و ارتباطی با ضرورت نظامی نداشت قابل اعمال نیست.
جستارهای وابسته
ویرایشمنابع
ویرایش- ↑ "Nazi Medical Experimentation". US Holocaust Memorial Museum. Retrieved 23 March 2008.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Nazi human experimentation». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۷ مارس ۲۰۱۷.
پیوند به بیرون
ویرایش