احمد سمیعی گیلانی

مترجم و ادیب ایرانی
(تغییرمسیر از احمد سمیعی)

احمد سمیعی گیلانی (۱۱ بهمن ۱۲۹۹ – ۲ فروردین ۱۴۰۲) مترجم، ویراستار و نویسندهٔ ایرانی[۵] و عضو پیوستهٔ فرهنگستان زبان و ادب فارسی بود.[۶] او را «پدر ویرایش ایران»[۷] و همچنین «پدر ویراستاری نوین ایران»[۸] خوانده‌اند. او از بزرگان خاندان سمیعی بود.

احمد سمیعی گیلانی
Ahmad Samii Gilani 20181101 01.jpg
سمیعی گیلانی در مراسم اهدای نخستین جایزه ادبیات و دستور زبان فارسی - آبان ۱۳۹۷
زادهٔ۱۱ بهمن ۱۲۹۹
تهران، ایران[۱][۲][۳]
درگذشت۲ فروردین ۱۴۰۲ (۱۰۲ سال)[۴]
تهران، ایران
ملیتایرانی
تحصیلاتکارشناسی ارشد زبان‌شناسی
محل تحصیلدانشگاه تهران
پیشهمترجم، نویسنده، ویراستار
سال‌های فعالیت۱۳۴۰–۱۴۰۲
دورانقاجار، پهلوی، جمهوری اسلامی
خویشاوندانخاندان سمیعی

زندگیویرایش

سمیعی در کوچهٔ افشارها، سنگلج تهران در خانواده‌ای اهل گیلان و مذهبی زاده شد. پدرش مجتهد و تحصیل‌کردهٔ نجف بود و مادرش فرزند ملامحمد خمامی، روحانی شناخته‌شدهٔ رشت.[۹]

سمیعی تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در رشت گذراند و سپس وارد دانشگاه تهران شد.[۱۰] در اواخر دههٔ ۱۳۴۰، او به‌عنوان ویراستار در مؤسسهٔ انتشارات فرانکلین مشغول خدمت شد و هم‌زمان دورهٔ کارشناسی‌ارشد زبان‌شناسی را نیز در دانشگاه تهران به‌پایان برد. نخستین کار سمیعی در فرانکلین ویرایش اثری از آمینه پاکروان دربارهٔ آغامحمدخان قاجاربود که پیش از او برعهدهٔ جهانگیر افکاری قرار داشت. کار بعدی هم ویرایش ترجمهٔ مهرداد نبیلی از از ره رسیدن و بازگشت، اثر آرتور کستلر، بود.[۱۱]

او، در کنار حرفهٔ ویراستاری، چند کتاب در زمینهٔ نگارش و ویرایش هم تألیف کرد و به‌مرور مقاله‌های ارزشمندی در مجلات متعددی نظیر پیک جوانان، کتاب امروز و رودکی به‌چاپ رسانید. آیین نگارش و ویرایش و شیوه‌نامهٔ دانشنامهٔ جهان اسلام از جملهٔ این آثار هستند.

سمیعی که به زبان فرانسوی و انگلیسی مسلط بود[۹] کار ترجمه را هم با برگرداندن رمان دلدار و دلباخته، از ژرژ ساند، شروع کرد و بعد آثاری از نویسندگانی مانند ژرژ پرک و گوستاو فلوبر را هم به فارسی برگرداند.[۱۲] ترجمهٔ ساخت‌های نحوی، اثر نوآم چامسکی، و تتبعات، اثر میشل دو مونتنی، نیز از دیگر کارهای او در این زمینه‌اند.[۹]

سمیعی پس از انقلاب در بنگاه ترجمه و نشر کتاب (بعدها، مرکز انتشارات علمی و فرهنگیمؤسسه مطالعات فرهنگی و اجتماعی، انتشارات سروش، مرکز نشر دانشگاهی و بنیاد دایرةالمعارف اسلامی به ویراستاری ادامه داد.[۹] او از سال ۱۳۷۰ به عضویت فرهنگستان زبان و ادب فارسی درآمد و پس از آن، از ابتدای انتشار دورهٔ جدید نشریهٔ نامهٔ فرهنگستان در سال ۱۳۷۴ تا خرداد ۱۳۹۸، سردبیر این مجله بود.[۱۳] سمیعی همچنین مدیریت گروه «ادبیات معاصر» فرهنگستان زبان و ادب فارسی را نیز برعهده داشت.[۹]

فعالیت سیاسیویرایش

سمیعی، در جوانی، مدتی به حزب تودهٔ ایران پیوست. او در مصاحبه‌ای با بلاگ تاریخ شفاهی دربارهٔ آن دوران گفته‌است:

نمی‌خواهم وارد جزئیات شوم. تقریباً ۱۰ سال فعالیت سیاسی داشتم که نمی‌خواهم به چندوچون آن بپردازم؛ فقط می‌گویم که بهترین سال‌های عمرم همان ۱۰ سال بود. از تجربه‌های مثبت و منفی که در این دوره داشتم بسیار آموختم؛ برای من درس زندگی بود. حوادث تازهٔ بسیاری از سر گذراندم و مهارت‌های تازه‌ای پیدا کردم. همهٔ آن‌ها از من شخصیت تازه‌ای ساخت.[۹]

سمیعی بابت فعالیت‌های سیاسی خود دو سال و نیم به زندان افتاد که به‌گفتهٔ خودش «بسیار پرثمر بود»، چندان‌که طی آن چندین اثر، ازجمله سالامبو، اثر گوستاو فلوبر، را ترجمه کرد.[۹]

دریافت نشان نخل آکادمیکویرایش

در ۲۳ اسفند ۱۴۰۱، چند روز پیش از درگذشت سمیعی، نیکلا رُش، سفیر فرانسه در ایران، به خانهٔ او رفت و به‌سبب نقش سمیعی «در معرّفی آثار ارزشمند فرانسه به‌زبان فارسی» بالاترین درجهٔ نشان نخل آکادمیک وزارت آموزش ملی فرانسه، تحت عنوان «کوماندور» (به‌معنای «فرمانده»)، را به او اهدا کرد.[۱۴][۱۵][۱۶]

در نگاه دیگرانویرایش

کریم امامی، سرویراستار مؤسسهٔ انتشارات فرانکلین طی سال‌های ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۳:

ویراستارهای ما بیش از حد لزوم ویرایش می‌کردند. یکی از بهترین آن‌ها آقای احمد سمیعی گیلانی بود که ویرایشش از اول تا آخر صفحه را سیاه می‌کرد.[۱۷]

درگذشتویرایش

احمد سمیعی گیلانی چهارشنبه، ۲ فروردین ۱۴۰۲، در منزل خود در تهران درگذشت.[۱۸] مراسم تشییع پیکرش در فرهنگستان زبان و ادب فارسی با حضور شماری از بزرگان علم و ادب در شنبه، ۵ فروردین ۱۴۰۲ در تهران برگزار شد.[۱۹] سرانجام مراسم تشییع پیکر سمیعی در یکشنبه، ۶ فروردین ۱۴۰۲ در رشت برگزار شد و پیکرش در محوطه تالار مرکزی رشت به خاک سپرده شد.

کتاب‌شناسیویرایش

تألیفویرایش

ترجمهویرایش

پیوند به بیرونویرایش

مقالات احمد سمیعی (گیلانی) در نورمگز

منابعویرایش

  1. «حکایت دل: استاد احمد سمیعی».
  2. «احمد سمیعی».
  3. «سمیعی گیلانی، احمد (1298-)».
  4. «احمد سمیعی گیلانی درگذشت». خبرگزاری ایسنا. ۲ فروردین ۱۴۰۲.
  5. «احمد سمیعی گیلانی درگذشت». خبرآنلاین. ۲ فروردین ۱۴۰۲.
  6. «اعضای پیوستهٔ فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی». بایگانی‌شده از اصلی در ۳۰ آوریل ۲۰۱۹. دریافت‌شده در ۲۲ اوت ۲۰۱۹.
  7. «صد سالگی پدر ویرایش ایران». شهروندآنلاین. ۱۱ بهمن ۱۳۹۹.
  8. «پیام تسلیت وزیر فرهنگ در پی درگذشت احمد سمیعی‌گیلانی». ایرنا. ۲ فروردین ۱۴۰۲.
  9. ۹٫۰ ۹٫۱ ۹٫۲ ۹٫۳ ۹٫۴ ۹٫۵ ۹٫۶ «احمد سمیعی گیلانی، ویراستار و مترجم سرشناس درگذشت». BBC News فارسی. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۳-۲۲.
  10. «اعضای پیوستهٔ شورا». فرهنگستان و ادب فارسی. ۲۲ شهریور ۱۳۸۹. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۴ آوریل ۲۰۱۱.
  11. اکبریانی، محمدهاشم (۱۳۹۸). ویرایش: گفت‌وگو با ویراستاران. ج. ۱. تهران: خانهٔ کتاب. ص. ۲۷. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۲۲۲-۴۹۹-۶.
  12. تاریخ ترجمهٔ ادبی از فرانسه به فارسی/ محمدجواد کمالی، انتشارات سخن گستر و معاونت پژوهش و فناوری دانشگاه آزاد اسلامی مشهد، ۱۳۹۲، ص ۴۲۲–۴۳۴
  13. «انتصاب دکتر طباطبائی به سردبیری مجلهٔ نامهٔ فرهنگستان». فرهنگستان زبان وادب فارسی. بایگانی‌شده از اصلی در ۳۱ اکتبر ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۱۵ ژوئن ۲۰۱۹.
  14. «اعطای عالی‌ترین نشان آکادمیک فرانسه به احمد سمیعی». ایسنا. ۲۰۲۳-۰۳-۱۵. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۳-۱۶.
  15. «نشان کوماندور به احمد سمیعی اعطا شد». خبرگزاری مهر | اخبار ایران و جهان | Mehr News Agency. ۲۰۲۳-۰۳-۱۵. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۳-۱۶.
  16. «نشان عالی [[فرانسه]] برای پدر ویراستاری». روزنامه دنیای اقتصاد. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۳-۱۶. تداخل پیوند خارجی و ویکی‌پیوند (کمک)
  17. آذرنگ، عبدالحسین؛ دهباشی، علی؛ ساطعی، طوبی (۱۳۹۳). تاریخ شفاهی نشر ایران (ویراست ۲). انتشارات ققنوس. ص. ۳۴۷. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۲۷۸-۱۴۹-۹.
  18. فردا، رادیو. «احمد سمیعی گیلانی در ۱۰۳ سالگی درگذشت». رادیو فردا. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۳-۲۲.
  19. وداع با احمد سمیعی گیلانی ایسنا