ارتباطات سیاسی
این مقاله نیازمند ویکیسازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوهنامه، محتوای آن را بهبود بخشید. |
ارتباطات سیاسی به ارتباطات هدفمند پیرامون سیاست گفته می شود، که عمدتاً شامل موارد زیر است:
- همه شکلهای ارتباطی که برای کسب هدفهای معین زیر نظر سیاستمداران و دیگر عاملان یا بازیگران سیاسی قرار دارند.
- همه شکلهای ارتباطی درباره بازیگران سیاسی و فعالیتهای آنان مثل گزارشهای خبری، سرمقالهها و همه شکلهای مباحثه رسانه که سیاست را دربر می گیرد.
- همه شکلهای ارتباطی که افراد غیر سیاسی مانند رای دهندگان و نویسندگان روزنامه برای بازیگران سیاسی ارسال میکنند.
اجزای یک ارتباط سیاسیویرایش
هر ارتباطی از سه عنصر اساسی فرستنده، پیام و گیرنده تشکیل شده است. در ارتباط سیاسی نیز این عناصر عبارتند از فرستنده یا پیام دهنده (بازیگران سیاسی، سازمانها و احزاب سیاسی)، وسیله ابزار ارتباطی (رسانهها) و پیام گیرنده (شهروندان) پیام مورد نظر و واکنش و منظور خواسته شده از سوی پیام دهنده.
پیام دهندهویرایش
هر فرد یا گروهی که به منظور تاثیرگذاری بر قدرت سیاسی و خط مشی دولت اقدام کند یک پیام دهنده سیاسی است. انواع اصلی چنین پیام دهندگانی در جوامع سیاسی مدرن، احزاب و سازمانهای سیاسی هستند. همچنین روابط عمومیهای سازمانهای دولتی و غیردولتی نیز در پی تاثیرگذاری بر افکار عمومی جامعهاند.
پیامویرایش
پیام دهندگان فرایند ارتباط و اقناع را با ارسال پیام آغاز میکنند. هر پیامی از نمادهای مختلف کلمه، تصویر، صدا و حرکت دست و صورت و... تشکیل شده است و پیام دهندگان میکوشند به یاری آنها افکار و آرا» خود را به ذهن دریافت کنندگان مورد نظر منتقل کنند.
گیرنده پیامویرایش
دریافت کننده پیام فرد یا گروهی است که از پیام پیام دهنده آگاه میشود چه مستقیم و چه غیرمستقیم. در این مورد (ارتباط سیاسی) به طور عمده منظور گستره جمعیتی جامعه یا شهروندان است.
ابزار ارتباطیویرایش
پیام دهندگان ناگزیر باید از رسانهها استفاده کنند و راهی را برای انتقال پیام هایشان به مخاطبان بیابند راههای مختلفی ازجمله گفتگوی خصوصی و چهره به چهره برای انتقال پیام وجود دارد ازجمله مباحثات و گفتگوهای سیاسی. ولی در ارتباط سیاسی سروکار پیام دهندگان و کنشگران سیاسی عمدتاً با رسانههای گروهی و ارتباطات جمعی است تا بدین وسیله بتوانند بر مخاطبان گسترده تاثیرگذاری نمایند.[۱]
منابعویرایش
- ↑ دکتر منصور ساعی، استاد دانشگاه علامه طباطبایی،۱۳۸۹