امامرود
امامرود یا امامرود، روستایی است از توابع بخش مرکزی شهرستان چالوس در استان مازندران ایران.
اطلاعات کلی | |
---|---|
کشور | ایران |
استان | مازندران |
شهرستان | چالوس |
بخش | مرکزی |
دهستان | کلارستاق غربی |
مردم | |
جمعیت | 780 نفر |
کد آماری | ۰۲۳۳۰۴ |
جمعیت ویرایش
امامرود دارای جمعیتی بالغ بر 780 نفر میباشد. مردم امامرود از قومیت طبری هستند.[۲] مردم امامرود به زبان طبری با گویش چالوسی سخن میگویند.[۳]
زبان ویرایش
مردم امامرود به زبان طبری با گویش چالوسی سخن میگویند.[۴]
ساکنین ویرایش
مردم امامرود از قومیت طبری هستند.[۵] به مرور زمان طوایفی از کلنو سفلی و کلنو علیا به امامرود هجرت کردند و تاکنون نیز مقیم و ساکن این روستا هستند. [نیازمند منبع]
وجه تسمیه ویرایش
در مورد وجه تسمیه این روستا منبع موثقی موجود نیست اما بنا به روایات محلی ، در حدود 100 سال پیش از این در منطقهای از این روستا منطقهای زیارتی و مقدس (گویا محل دفن بزرگ یا امام زادهای بودهاست )وجود داشت که اهالی بسیار به آن احترام میگذاشتند اما در حال حاضر اثری از آن وجود ندارد
تاریخچه ویرایش
دوران باستان ویرایش
استان مازندران پیش از اسلام تپورستان (به پهلوی: ) نامیده میشد که برگرفته از نام قوم تپوری (به یونانی: Τάπυροι) میباشد که پس از اسلام قوم طبری نام گرفتند و سرزمینشان طبرستان نامیده شد.[۶][۷][۸] تپورستان در اصل ناحیهای در غرب مازندران و شرق گیلان بود و این ناحیه به کل مازندران گفته میشد.[۹]
به گفته واسیلی بارتلد تپوریها در قسمت جنوب شرقی ولایت سکونت داشتند و در قید اطاعت هخامنشیان درآمده بودند و آماردها مغلوب اسکندر مقدونی و بعد مغلوب اشکانیان شدند و اشکانیان در قرن دوم ق.م آنها را در حوالی ری سکونت دادند و اراضی سابق آماردها به تصرف تپوریها درآمد و بطلمیوس در شرح دیلم یعنی قسمت شرقی گیلان در ساحل بحر خزر فقط از تپوریها نام میبرد.[۱۰] به گفته مجتبی مینوی قوم آمارد و قوم تپوری در سرزمین مازندران میزیستند و تپوریها در ناحیه کوهستانی مازندران و آماردها در ناحیه جلگهای مازندران سکونت داشتند. در سال ۱۷۶ ق.م فرهاد اول اشکانی قوم آمارد را به ناحیه خوار کوچاند و تپوریها تمام ناحیه مازندران را فرو گرفتند و تمام ولایت به اسم ایشان تپورستان نامیده شد.[۱۱] شهرهای آمل، چالوس، کلار، سعیدآباد و رویان جزئی از سرزمین قوم تپوری بودند.[۱۲] سرزمین لنگا و تنکابن بخشی از سرزمین دو قوم تپوری و آمارد بود.[۱۳]
دوران قاجار ویرایش
در اواسط قرن 13 خورشیدی (حدود سالهای 1260 ) ناخوش احوالی به این روستا رسیده و جمعیت زیادی را به کام مرگ میکشاند عدهای هم به جاهای دیگر متواری و کوچ کردند و پس از چند سال دوباره عدهای به این روستا آمده و به آباد کردن و سکونت در آن پرداختند که از مهمترین آنها میرزا مباشر نام داشت که بعد از ایشان نصرت الله فرزند بزرگ او و بعد از مرگ زودهنگام نصرت الله برادرش صدر الله زمیندار و کدخدای ده بهشمار می آمدند
اهمیت منطقهای ویرایش
این روستا از دیرباز منطقه ی مهمی بهشمار می آمد ، وجود تنها نام این روستا در میان آبادیهای اطراف ، در لغتنامه دهخدا و فرهنگ جغرافیای ایران ، خود دلیل محکمی بر این ادعاست و در دوران مشروطه محل استقرار ژاندارمری ناحیه ی غربی نوشهر چالوس بودهاست
رودها ویرایش
زرد کیله (رود زرد) که آب آن از رودخانه سردآبرود تأمین میشود و محل رسیدن آن به دریا حد فاصل بین امامرود و دوجمان است. [نیازمند منبع]
هم جواری ویرایش
این روستا از شمال به دریاچه خزر و از جنوب به روستای کلاچان و از شرق به روستای دوجمان و از غرب به شهر هچی رود ختم میشود
منابع ویرایش
- ↑ «: کمیته تخصصی نام نگاری و یکسانسازی نامهای جغرافیایی ایران :». بایگانیشده از اصلی در ۲۹ اوت ۲۰۱۱. دریافتشده در ۱۹ ژوئیه ۲۰۱۱.
- ↑ نصری اشرفی، جهانگیر (۱۳۹۹). جعفر شجاع کیوانی، ویراستار. دانشنامهٔ تبرستان و مازندران جلد سوم. نشرنی = ۱۱۱.
- ↑ نصری اشرافی، جهانگیر (١٣٧٧). واژهنامه بزرگ تبری. به کوشش حسین صمدی و سید کاظم مداح و کریم الله قائمی و علی اصغر یوسفی نیا و محمود داوودی درزی و محمد حسن شکوری و عسکری آقاجانیان میری و ابوالحسن واعظی و ناصر یداللهی و جمشید قائمی و فرهاد صابر و ناعمه پازوکی. تهران: اندیشه پرداز و خانه سبز. ص. صفحه ۳۱ جلد اول. شابک ۰-۵-۹۱۱۳۱-۹۶۴ مقدار
|شابک=
را بررسی کنید: checksum (کمک). - ↑ نصری اشرافی، جهانگیر (١٣٧٧). واژهنامه بزرگ تبری. به کوشش حسین صمدی و سید کاظم مداح و کریم الله قائمی و علی اصغر یوسفی نیا و محمود داوودی درزی و محمد حسن شکوری و عسکری آقاجانیان میری و ابوالحسن واعظی و ناصر یداللهی و جمشید قائمی و فرهاد صابر و ناعمه پازوکی. تهران: اندیشه پرداز و خانه سبز. ص. صفحه ۳۱ جلد اول. شابک ۰-۵-۹۱۱۳۱-۹۶۴ مقدار
|شابک=
را بررسی کنید: checksum (کمک). - ↑ نصری اشرفی، جهانگیر (۱۳۹۹). جعفر شجاع کیوانی، ویراستار. دانشنامهٔ تبرستان و مازندران جلد سوم. نشرنی = ۱۱۱.
- ↑ عمادی، اسدالله (۱۳۷۲). بازخوانی تاریخ مازندران. نشر فرهنگ خانه مازندران. ص. ۷۲.
- ↑ مارکوارت، یوزف (۱۳۷۳). ایرانشهر بر مبنای جغرافیای موسی خورنی. ترجمهٔ مریم میر احمدی. تهران انتشارات اطلاعات. ص. ۲۴۵.
- ↑ BORJIAN, HABIB (2004). "Mazandaran: Language and People (The State of Research)". Yerevan State University (به انگلیسی): 289. doi:10.1163/1573384043076045.
- ↑ ملک زاده، عبدالحسین (۱۳۹۵). «ورزشهای باستانی در گیلان» (PDF). فرهنگستان گیلکی (۵): ۷.
- ↑ بارتلد، واسیلی (۱۳۰۸). تذکره جغرافیای تاریخی ایران. اتحادیه تهران. ص. ۲۸۳.
- ↑ مینوی، مجتبی (۱۳۴۲). مازیار. موسسه مطبوعاتی امیرکبیر. ص. ۹.
- ↑ محمدپور، صفرعلی (۱۳۸۶). چالوس در آیینه تاریخ. انتشارات کلام مسعود. ص. ۳۷۰.
- ↑ یوسفینیا، علیاصغر (۱۳۵۶). لنگا. انتشارات وزارت فرهنگ و هنر. ص. ۷۱.