انتروکوک
انتروکوک (به انگلیسی: Enterococcus) یک سرده از لاکتوباسیلالس از شاخه فیرمیکوت‌ها هستند.
| انتروکوک | |
|---|---|
| |
| انتروکوک در بافت ریه | |
| رده‌بندی علمی | |
| فرمانرو: | باکتری‌ها |
| دسته: | فیرمیکوتس |
| رده: | باسیل‌ها |
| راسته: | لاکتوباسیلالس |
| تیره: | انتروکوکاسیه |
| سرده: | انتروکوک Thiercelin & Jouhaud 1903 Schleifer & Kilpper-Bälz 1984 |
| گونه‌ها | |
|
انتروکوک آویوم | |
انتروکوک‌ها، کوکسی‌های گرم مثبت هستند که به صورت جفت (دیپلوکوک) یا زنجیره‌های کوتاه دیده می‌شوند. تمایز انتروکوک‌ها از استرپتوکوک‌ها از روی ویژگی‌های ظاهری، بسیار مشکل است. دو گونه مهم همزیست از انتروکوک در رودهٔ انسان (مدفوع) عبارتند از: انتروکوک فکالیس (۹۰٪ تا ۹۵٪) و انتروکوک فاسیوم (۵٪ تا ۱۰٪). سایر گونه‌های انتروکوک که به ندرت ایجاد بیماری می‌کنند عبارتند از انتروکوک کاسلی فلاووس، انتروکوک گالیناروم و انتروکوک رافینوسوس.[۱]
فیزیولوژی و طبقه‌بندی
ویرایشانتروکوکها بی‌هوازی اختیاری هستند و اسپور تولید نمی‌کنند.[۲] آن‌ها گسترهٔ بزرگی از شرایط محیطی را تحمل می‌نمایند: دمای ۱۰ تا ۴۰ درجه سانتی گراد، pH از ۴ تا ۱۰ و غلظت‌های بالای کلرید سدیم.[۳] انتروکوک‌ها بر روی آگار خوندار گوسفندی، همولیز گاما ایجاد می‌کنند.[۴]
تاریخچه
ویرایشاعضای جنس انتروکوک تا سال ۱۹۸۴ همراه با استرپتوکوک‌های گروه D طبقه‌بندی می‌شدند. آنالیز ژنومی انتروکوک‌ها نشان داد که آن‌ها، جنس متفاوتی از استرپتوکوک‌های D هستند.[۵]
پاتولوژی
ویرایشمهمترین عفونت‌های ایجاد شده توسط انتروکوک‌ها عبارتند از: عفونت ادراری، باکتریمی، التهاب درون‌شامه قلب و مننژیت. سویه‌های حساس را می‌توان با استفاده از آمپی‌سیلین و وانکومایسین درمان کرد.[۳]
از دیدگاه پزشکی، انتروکوک‌ها از نظر مقاومت آنتی‌بیوتیکی ذاتی اهمیت دارند. برخی از انتروکوک‌ها به‌طور ذاتی به آنتی‌بیوتیک‌های بتا-لاکتام (پنی‌سیلین، سفالوسپورین‌ها و کارباپنم) و آمینوگلیکوزیدها مقاوم هستند. در دو دههٔ گذشته، سویه‌های انتروکوکی مقاوم به وانکومایسین (VRE) در بیماران بستری در بیمارستان‌ها افزایش یافته‌اند. برای درمان سویه‌های مقاوم به وانکومایسین، از آنتی‌بیوتیک‌هایی مانند کوئینوپریستین/دالفوپریستین (سینرسید) یا تیگسیکلین استفاده می‌شود.[۶]
منابع
ویرایش- ↑ Gilmore MS, et al, ed. (2002). The Enterococci: Pathogenesis, Molecular Biology, and Antibiotic Resistance. Washington, D.C. : ASM Press. ISBN 978-1-55581-234-8.
- ↑ Fischetti VA, Novick RP, Ferretti JJ, Portnoy DA, Rood JI, ed. (2000). Gram-Positive Pathogens. ASM Press. ISBN 1-55581-166-3.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Fisher K, Phillips C (June 2009). "The ecology, epidemiology and virulence of Enterococcus". Microbiology 155 (Pt 6): 1749–57. doi:10.1099/mic.0.026385-0. PMID 19383684.
- ↑ Ryan KJ, Ray CG, ed. (2004). Sherris Medical Microbiology (4th ed.). McGraw Hill. pp. 294–5. ISBN 0-8385-8529-9.
- ↑ Schleifer KH; Kilpper-Balz R (1984). "Transfer of Streptococcus faecalis and Streptococcus faecium to the genus Enterococcus nom. rev. as Enterococcus faecalis comb. nov. and Enterococcus faecium comb. nov.". Int. J. Sys. Bacteriol. 34: 31–34. doi:10.1099/00207713-34-1-31.
- ↑ Tünger A, Aydemir S, Uluer S, Cilli F (2004). "In vitro activity of linezolid & quinupristin/dalfopristin against Gram-positive cocci". Indian J Med Res 120 (6): 546–52. PMID 15654141.