اوبیخ‌ها
اوبیخ‌ها (به روسی: Убыхи) به باشندگان (بومی‌های) شمال باختری آبخاز- در قفقاز- گفته می‌شود، این مردمان در گذشته به زبان اوبیخ -که یکی از زبان‌های قفقازی شمال باختری بود- سخن می‌گفتند؛ واپسین گویشوران این زبان در ۱۹۹۲ از میان رفته‌اند. زیستگاه اوبیخ‌ها به احتمال همان کولخیس باستانی بوده‌است.
| کل جمعیت | |
|---|---|
| ۲۰٬۰۰۰ | |
| مناطق با جمعیت چشمگیر | |
 ترکیه | |
| زبان‌ها | |
| اوبیخی (در گذشته)، ترکی استانبولی، آدیغی هاکوچی، کاباردی | |
| دین | |
| سنی | |
| قومیت‌های وابسته | |
| سایر چرکس‌‌ها، مردم آبخازی، آبازین‌ها |
امروزه اوبیخ به مفهوم یک ملت وجود خارجی ندارد؛ بازماندگان اوبیخ‌ها بیشتر در ترکیه و گروه کوچکی از آنان در اردن از لحاظ تباری خود را از دودهٔ اوبیخ‌ها می‌شمرند. اوبیخ‌ها مسلمانان سنی بوده‌اند.
تاریخچه
ویرایشپروکوپیوس در کتاب خویس از این مردمان به نام بروخ‌ها[۱] یاد کرده‌است. اینان مردمانی نیمه‌کوچ‌نشین بودند و زندگیشان بیشتر به اسب بستگی داشته‌است. پیشگویی و غیب‌بینی هم در باورهایشان رواج داشته‌است.
در تاریخ معاصر از این مردمان آگاهی‌های بیشتری در دست است. در در ۱۸۶۴ و در زمان پادشاهی الکساندر دوم روسها بر همهٔ قفقاز دست یافتند. در این زمان آدیغیه و آبخاز مورد کشتار قرارگرفتند و پاره‌ای از آبازها نیز از قفقاز رانده‌شدند. اوبیخ‌ها نیز از قفقاز رانده شدند و بیشترشان در باختر ترکیه و به ویژه در مانیاس -در استان بالیکسیر- جاگیرشدند. در این زیستگاه تازه اوبیخ‌ها به تندی با بومیان درآمیختند، فرهنگ خود را فراموش کردند و از مردمانی نیمه‌کوچ‌نشین به جمعیتی کشاورز دگر گشتند. زبان اوبیخی نیز به فراموشی سپرده‌شد و زبان‌های ترکی و آدیغی جایگزین آن شد. واپسین گویشور به زبان اوبیخی توفیق اسنچ بود که در ۱۹۹۲ درگذشت.
پانویس
ویرایش- ↑ βροῦχοι
منابع
ویرایشWikipedia contributors, "Ubykh people," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Ubykh_people&oldid=410345908 (accessed March ۶، ۲۰۱۱).