پادشاهی

پادشاهی یکی از شیوه‌های حکومت است که در آن فردی به نام پادشاه یا ملکه به صورت قانونی نمادی یا بالفعل به عنوان رئیس کشور و تا پایان عمرش یا تا زمان کناره‌گیری اختیاری یا اجباری خود در راس ساختار قدرت قرار دارد. مشروعیت پادشاه با توجه به معنای خاص دینی و نمادی مقامش ممکن است از قانون اساسی یا مفاهیم دینی منبعث شود.

کشورهایی که گونه‌هایی از نظام پادشاهی هم‌اکنون در آن‌ها برقرار است.

تا قبل از قرن ۲۰م میلادی، اکثر کشورها دارای نظامی پادشاهی بودند ولی بعد از آن نظام‌های جمهوری‌خواه یا پارلمانی جایگزین آن شدند و اکثر نظام‌های پادشاهی باقی‌مانده حال حاضر همانند بریتانیا معمولاً نظامی مشروطه هستند و بالفعل پادشاه یا ملکه قدرت سیاسی در عمل یا به صورت عرفی ندارد.

اشکال پادشاهی

مقاله‌های اصلی: پادشاهی موروثی، پادشاهی انتخابی، پادشاهی مشروطه، و پادشاهی مطلقه

فرمانروایی پادشاهی یا به صورت پادشاهی مطلقه به معنای حکومت بی‌مهار شاه یا به صورت پادشاهی مشروطه به معنای حکومتی که در آن رئیس کشور پادشاه است، اما پادشاهی که در عین داشتن نقش‌های مهم رسمی و تشریفاتی، تنها در موارد محدود و معین نقشی در حکومت دارد می‌باشد. در بسیاری از حکومت‌های مشروطه، مجلس نقش اصلی در نظارت امور را دارد و نخست‌وزیر که با تأیید پادشاه انتخاب می‌شود، امور اجرایی و تصمیمات اصلی را اخذ می‌کند. شکل خاص این نوع حکومت را در بریتانیای کبیر می‌توان دید که سلطنت نقش نسبتاً تشریفاتی در ادارهٔ امور دارد. پادشاهی را می‌توان به شکل‌های موروثی، انتخابی، استبدادی و محدود یا مبتنی بر قانون اساسی تقسیم کرد.

• پادشاهی موروثی: به‌طور معمول فرزند بزرگتر پس از پدر یا مادر، شاه می‌شود.
• پادشاهی انتخابی: از طریق تأیید صلاحیت نامزد و انتخابات؛ پادشاه را انتخاب می‌کنند.
• پادشاهی مطلقه: پادشاه حرف اول و آخر را می‌زد و خود او رئیس حکومت و دولت بود.
• پادشاهی مشروطه: که آن را مشروطه سلطنتی هم می‌گویند، نوعی از پادشاهی است که پادشاه رییس حکومت و دارای نقشی نسبتا تشریفاتی است که قانون اساسی قدرت‌های آن را محدود می‌کند.

جانشینی

معمولاً جانشینی ارثی را صفت ویژهٔ نظام سلطنتی می‌دانند، اما پادشاه ممکن است انتخابی باشد یا روا باشد که شاه جانشین خود را آزادانه تعیین کند یا با فالزنی یا قرعه شاه را انتخاب کنند. در طول تاریخ بر سر جانشینی جنگ‌های بسیاری رخ داده‌است. مانند دوران فترت عثمانی که پس از اسیر شدن سلطان بایزید دوم عثمانی به دست تیمور لنگ رخ داد. پس از دستگیری وی یک دوره جنگ‌های داخلی شاهزادگان عثمانی دامنگیر عثمانی شد.

شاهنشاهی

شاهنشاهی به گونه‌ای از حکومت پادشاهی گفته می‌شود که دارای سرزمین‌هایی پهناور با پهنه‌هایِ کوچکی از دولت‌شهرها (ملوک‌الطوایف) گوناگون باشد که پادشاه یا شاهنشاه شاهِ شاهان بوده و بر همه‌یِ پادشاهی وَ فرمانرواییِ دوفاکتور دارد. در این سرزمین‌ها مردمانی با نژاد و فرهنگ و زبان و بسا گویش‌هایِ متفاوتی زندگی می‌کنند. به کسی که در بالاترین جایگاهِ شاهنشاهی جای دارد شاهنشاه گفته می‌شود. این اصطلاح بیشتر در تمدن ایرانی کاربرد دارد. نمونه‌هایِ دیگری از این گونه فرمانروایی در ایتالیا، پروس (آلمان) و هلند در بازه‌هایِ زمانیِ گوناگون بوده است.

جستارهای وابسته

• جمهوری
• دموکراسی

منابع

• آشوری، داریوش. دانشنامه سیاسی (فرهنگ و اصطلاحات و مکتب‌های سیاسی). انتشارات مروارید. تهران.
• طباطبایی، جواد. تأملی دربارهٔ ایران، جلد نخست، دیباچه‌ای بر نظریهٔ انحطاط ایران. نشر نگاه معاصر. تهران. چاپ پنجم. ۱۳۸۵. شابک ۹۶۴–۹۳۵۷۹-۱-۲