بچاقچی
بچاقچی، یکی از بزرگ‌ترین ایلات در جنوب ایران و به ویژه در استان کرمان است. ایشان در گذشته از منطقه آذربایجان به جنوب کوچ کرده و به گویش قره‌داغی از زبان ترکی صحبت می‌کردند ولی امروزه اکثراً ساکن شده و به فارسی صحبت می‌کنند. از مهم‌ترین طوایف این ایل می‌توان به طایفهٔ های ، خرسلو(اَسدی پور،خان آقایی)،قره سعدلو (ایل پور)، صار سعدلو ، ارشلو(شهسواری) ، عباسلو و انکلو(زینلی،پورشاه نظری) اشاره کرد..
منطقه متمرکز سکونت ایل بچاقچی | |
|---|---|
کوهستان چهارگنبد(نقطه قرمز در نقشه) | |
  منطقه متمرکز سکونت ایل بچاقچی | |
| مختصات: ۲۹°۳۴′۳۳″ شمالی ۵۶°۲۰′۱۵″ شرقی / ۲۹٫۵۷۵۸۳°شمالی ۵۶٫۳۳۷۵۰°شرقی | |
| کشور |  ایران |
| استان | استان کرمان |
| شهرستان | شهرستان سیرجان |
| بخش | بخش مرکزی شهرستان سیرجان |
| دهستان | دهستان چهارگنبد |
| جمعیت (۲۰۲۳) | |
| • کل | نامشخص |
| منطقه زمانی | یوتی‌سی +۳:۳۰ (ساعت رسمی ایران) |
| • تابستانی (DST) | یوتی‌سی +۴:۳۰ (ساعت رسمی ایران) |
بچاقچی‌ها در گذشته به پرورش اسب مشغول بودند و در سوارکاری شهره بودند، حتی در دورهٔ رضاشاه، واحدهای سواره‌نظام ارتش در کرمان را تشکیل می‌دادند. امروزه اما مردان به دامپروری و باغداری و در معادن مشغول‌اند و زن‌ها قالی، جاجیم و گلیم می‌بافند، غیر از آن بز معروف فارسی راینی نیز پرورش می‌دهند. ایشان به تدریج آبادی‌نشین شده‌اند و امروزه بیشترشان در دهستان بلورد در شهرستان سیرجان و روستای چاه قلعه ساکن‌اند.
در ۱۹۱۶ در جریان جنگ جهانی اول بچاقچی‌ها به رهبری حسین‌خان بچاقچی با انگلیسی‌ها به جنگ پرداختند و با نیروهای پلیس جنوب درگیر شدند. وی در سال بعد به آلمانی‌هایی که از دست ژنرال سایکس گریخته بودند پناه داد. همچنان در سال ۱۳۲۲ ه.ش ارتش ایران به مدت چهار ماه با سواران وی درگیر بود.
منابع ویرایش
- خسروی، خسرو. «جبال بارزی». [[دانشنامه جهان اسلام]]. دریافت‌شده در ۲۹ مارس ۲۰۱۳. تداخل پیوند خارجی و ویکی‌پیوند (کمک)