دیوید گیلمور

دیوید گیلمور
CBE
دیوید گیلمور CBE
	گیلمور در ۲۰۱۵
نام هنگام تولد	دیوید جان گیلمور
زادهٔ	۶ مارس ۱۹۴۶ ‏(۷۸ سال); کمبریج، انگلستان
پیشه‌ها	موسیقی‌دان; خواننده; ترانه‌نویس;
سال‌های فعالیت	۱۹۶۳–اکنون
همسران	ویرجینیا «جینجر» هیسنبین (ا. ۱۹۷۵–۱۹۹۰); پالی سمسون (ا. ۱۹۹۴);
فرزندان	۸
	پیشه موسیقی
ژانر	پراگرسیو راک; سایکدلیک راک; آرت راک; بلوز راک; امبینت;
ساز(ها)	گیتار; آواز;
ناشر(ان)	ئی‌ام‌آی کلمبیا; هاروست; کپیتال; کلمبیا; سونی; ئی‌ام‌آی;
عضو کنونیِ	پینک فلوید
عضو پیشینِ	جوکرز وایلد; دیپ ئند;
وبگاه	davidgilmour.com

دیوید جان گیلمور CBE (انگلیسی: David Jon Gilmour؛ زادهٔ ۶ مارس ۱۹۴۶) گیتاریست، خواننده و ترانه‌نویس انگلیسی است که به‌عنوان عضو گروه راک پینک فلوید شناخته می‌شود. او در سال ۱۹۶۷، اندکی پیش از خروج عضو بنیان‌گذار یعنی سید برت، به این گروه پیوست.^[۱] تا اوایل دههٔ ۱۹۸۰، پینک فلوید به یکی از پرفروش‌ترین و تحسین برانگیزترین هنرمندان تاریخ موسیقی تبدیل شده بود.^[۲] پس از خروج راجر واترز از گروه در سال ۱۹۸۵، فعالیت پینک فلوید تحت رهبری گیلمور ادامه یافت و سه آلبوم استودیویی دیگر منتشر کرد. تا سال ۲۰۱۳ برآورد می‌شود که این گروه بیش از ۲۵۰ میلیون نسخه از آثار خود را در سراسر جهان به فروش رسانده باشد که در میان پرفروش‌ترین هنرمندان تاریخ قرار دارند.

گیلمور در تهیه آثار هنرمندان مختلفی مانند دریم آکادمی نقش داشته است. وی پنج آلبوم استودیویی انفرادی منتشر کرده است: دیوید گیلمور (۱۹۷۸)، عقب‌گرد (۱۹۸۴)، در یک جزیره (۲۰۰۶)، صدای آن قفل را در بیاور (۲۰۱۵) و شانس و عجیب (۲۰۲۴). سه آلبوم انفرادی او و شش آلبوم با پینک فلوید در صدر جدول آلبوم‌های بریتانیا قرار گرفته‌اند.^[۳] وی همچنین در ساخت آثار اولیهٔ خواننده کیت بوش و کمک به او در یافتن قرارداد موسیقی نقش داشته است.

به عنوان یکی از اعضای پینک فلوید، نام گیلمور به تالار مشاهیر راک اند رول آمریکا در سال ۱۹۹۶ و تالار مشاهیر موسیقی بریتانیا در سال ۲۰۰۵ راه یافت. در سال ۲۰۰۳، گیلمور به دلیل خدماتش به موسیقی، نشان شوالیه والارتبهٔ امپراتوری بریتانیا را دریافت کرد. رولینگ استون در سال ۲۰۲۳ او را بیست و پنجمین گیتاریست بزرگ نامید.

گیلمور در پروژه‌های وابسته به موضوعاتی از جمله حقوق حیوانات، دفاع از محیط زیست، رفع بی‌خانمانی و فقر و نیز حقوق بشر مشارکت داشته است. او دو بار ازدواج کرده است و پدر هشت فرزند است. همسر وی، رمان‌نویس پالی سمسون، در بسیاری از ترانه‌های وی به‌عنوان ترانه‌سرا نقش داشته است. بر اساس گزارش ساندی تایمز، دارایی خالص گیلمور ۱۱۵ میلیون پوند است.^[۴]

زندگی

دیوید جان گیلمور در ۶ مارس ۱۹۴۶ در گرنتچستر در اطراف کمبریج به دنیا آمد. او از همان دوران کودکی به موسیقی علاقه داشت و با شنیدن Rock Around the Clock از ۱۳ سالگی نواختن گیتار را آموخت. برادر کوچکتر دیوید نیز در عرصهٔ موسیقی فعالیت دارد. گیلمور مسلط به زبان فرانسه می‌باشد.

وی با سید برت بنیان‌گذار گروه پینک فلوید در دانشگاه کمبریج دوست بود و در سال ۱۹۶۸ جایگزین سید برت (که به علت مصرف زیاد ال‌اس‌دی دچار مشکل روانی شده بود) شد. در سال ۱۹۶۷ نیک میسون از دیوید گیلمور درخواست کرد تا به پینک فلوید ملحق شود. در اجراهای زنده و هنگامی که رفتارهای غیرعادی سید برت او را از نواختن بازمی‌داشت، دیوید گیلور به نواختن گیتار می‌پرداخت.

او در خوانندگی و آهنگسازی و نواختن گیتار و نوشتن متن موسیقی در گروه پینک فلوید نقش داشت. گیلمور بخاطر امور بشردوستانه و شرکت در خیریه‌ها در تمام طول دوران حرفه‌ای خود، شهرت یافته است. این هنرمند و عضو سابق گروه پینک فلوید، ۴ آلبوم انفرادی را تهیه و ضبط کرده و ۶ تک‌آهنگ را نیز در کارنامه فعالیت خود دارد.^[۵] گیلمور اکثر ترانه‌های آلبوم‌های خود را با کمک همسر خود پالی سمسون که یک روزنامه‌نگار و نویسنده می‌باشد سروده است. گیلمور شخصیت بسیار خجالتی داشت به‌طوری‌که در سال‌های اول عضویت در پینک فلوید بیشتر در روی صحنه پشت به مردم گیتار می‌نواخت و می‌خواند. مجله رولینگ استون در سال ۲۰۱۱ و در رده‌بندی ۱۰۰ نوازنده گیتار برتر تمامی دوران دیوید گیلمور را در رتبه ۱۴ قرار داد.^[۶]

در سال ۲۰۰۷ خوانندگان مجلهٔ Guitar World تک‌نوازی‌های دیوید گیلمور را در ۳ اثر از پینک فلوید جزو ۱۰۰ تک‌نوازی برتر گیتار در جهان انتخاب کردند.^[۵] دیوید گیلمور در سال ۱۹۷۰درجریان تورپینک فلوید با همسر اول خود جینجر (ویرجینیا) که یک هنرمند می‌باشد آشنا شد. جینجر گیلمور آشنایی خود با دیوید گیلور را عشق در نگاه اول توصیف کرد. آن‌ها در سال ۱۹۷۵ با یکدیگر ازدواج کردند و صاحب ۴فرزند(۳ دختر و۱پسر) می‌باشند. در سال ۱۹۹۰ دیوید و جینجر گیلمور از یکدیگر جدا شدند. گیلمور در سال ۱۹۹۴ با پالی سمسون ازدواج کرد. حاصل این ازدواج ۴ فرزند(۳پسر و۱دختر) می‌باشد. پسر بزرگتر (چارلی گیلمور) پسر پالی سمسون و هیتکات ویلیامز می‌باشد که گیلمور او را به فرزند خواندگی پذیرفت. صدای چارلی در انتهای «امیدهای والا» شنیده می‌شود. در سال ۲۰۰۹ میلادی، گیلمور مدرک دکترای افتخاری خودرا از دانشگاه آنگیلا راسکین دریافت کرد.

گیلمور یک آتئیست بوده و به زندگی پس از مرگ اعتقادی ندارد.^[۷]^[۸]

گیلمور بعد از سال‌ها در تاریخ ۱۷ شهریور ۱۴۰۳ آلبوم Luck and Strange (شانس و عجیب) را منتشر کرد.

سبک موسیقایی

گیلمور در جوانی

گیلمور به عنوان یک لید گیتاریست شناخته می‌شود. سبک کلی سولوهای گیتار او از بلوز الهام گرفته و شامل نت‌های پرشور و رسا می‌شود. تکنیک وی در نواختن گیتار الکتریک همواره الهام بخش نوازندگان مطرح معاصر بوده است. در سال ۲۰۱۱، گیلمور به عنوان چهاردهمین گیتاریست برتر تاریخ از سوی مجله رولینگ استون برگزیده شد. در ژانویه ۲۰۰۷، خوانندگان گیتار ورلد سولوهای گیتار گیلمور در «بی‌حس و راحت»، «پول» و «زمان» را برای فهرست ۱۰۰ تک‌نوازی گیتار برتر تاریخ برگزیدند. («بی‌حس و راحت» رتبه ۴، «زمان» رتبه ۲۱ و «پول» رتبه ۶۲ را در این فهرست به خود اختصاص دادند).^[۹]

در زمانی همکاریش با پینک فلوید، گیلمور از فندر استرتوکسترهای بسیاری استفاده نمود. او تک‌نوازی گیتارش در آجری دیگر در دیوار (بخش ۲) را در یک برداشت و بدون هیچ‌گونه ویرایش یا میکس بعدی، با استفاده از یک گیبسون لس پال و یک پیک‌آپ پی-۹۰ به ضبط رساند.^[۱۰] در ۱۹۹۶، گیلمور به عنوان عضوی از پینک فلوید به تالار مشاهیر راک اند رول راه یافت. تک‌نوازی گیتار او در «بی‌حس و راحت» همواره و توسط نظرسنجی‌ها و نقدهای بسیاری به عنوان یکی از برترین‌ها در نوع خود شناخته شده است.^[۱۱]

با این وجود که گیلمور به دلیل نواختن گیتار به شهرت رسید، اما یک نوازنده چندسازه چیره‌دست نیز هست. او در ترانه‌های پینک فلوید گاهی گیتار بیس، کیبورد، سینث‌سایزر، بانجو، لپ استیل، ماندولین، ساز دهنی نیز نواخته و در ترانهٔ «دومینوها» از پروژه شخصی سید برت به عنوان نوازنده درامز ظاهر شده است. او همچنین ساکسوفون نیز می‌نوازد.

منتقدان بسیاری گیلمور و سبک گیتارنوازی وی را تحسین نموده‌اند، منتقد موسیقی، آلن دی‌پرنا، گیلمور را، به عنوان بخش مهمی از موسیقی پینک فلوید، ستایش نمود.^[۱۲] رولینگ استون گیلمور را در رتبه ۱۴ فهرست «۱۰۰ نوازنده گیتار برتر تمام دوران‌ها» ی خود قرار داد و دی‌پرنا وی را «حلقهٔ گمشده بین جیمی هدریکس و ون‌هیلن» و مهم‌ترین گیتاریست دههٔ ۷۰ لقب داد. مصاحبه‌ای در سال ۲۰۰۶ با او ترتیب داده شد که گیلمور در این مصاحبه پیرامون سبک گیتارنوازی‌اش گفت: «انگشت‌های [من] صدای مشخصی تولید می‌کنند… [آن‌ها] خیلی سریع نیستند، اما فکر می‌کنم که به سرعت تشخیص می‌دهم… نوعی که ملودیها را می‌نوازم با چیزهایی مثل هنک ماروین و شدووز در ارتباط است».

در سال ۲۰۰۶، نویسندهٔ گیتار وورلد، جیمی براون، تکنیک گیتار نوازی گیلمور را «ساده ساخته شده، با ریف‌های عظیم، شجاعانه، به همراه سولوهایی با گام مناسب و پشتیبانی امبینت غنی» توصیف کرد. او در ادامه تک‌نوازی‌های گیلمور در «پول»، «زمان» و «خلسه دلپذیر» را مانند اشعهٔ لیزر در توده‌ای از مه دانست. او همچنین تک‌نوازی‌های گیلمور در «زمان» را این‌گونه توصیف کرد: «گیلمور به آرامی پیش می‌رود و ایدهٔ اولیه خود را قدم به قدم به سمت گام بالاتر پیش می‌راند.». گیلمور در مورد اینکه چگونه صدای منحصر به فرد گیتارش را ایجاد می‌کند می‌گوید: «من اغلب از یک فوز باکس، یک پدال دیلی و یک برایت ای‌کیو استفاده می‌کنم… [تا] نواختن را تقویت کنم… شما نیاز دارید تا بلند بنوازید-یا کمی بالاتر از آستانه شنوایی. برای من راحت‌تر است که… نت‌ها را به سوی شما خم کنم تا مانند یک تیغه برنده در شما فرورود.»

ترانه‌شناسی

پانویس

↑ Povey 2008, p. 47.
↑ For 250 million records sold see: "Pink Floyd Reunion Tops Fans' Wish List in Music Choice Survey". بلومبرگ تلویژن. 26 September 2007. Archived from the original on 12 August 2013. Retrieved 2 August 2012.; For 74.5 million RIAA certified units sold see: "Top Selling Artists". انجمن صنعت ضبط موسیقی ایالات متحده آمریکا. Archived from the original on 19 July 2012. Retrieved 2 August 2012.
↑ Brannigan, Paul (2024-09-13). "'I'd like to thank everyone who's bought my new album and helped make it number 1.' David Gilmour celebrates his third solo UK number one album with Luck and Strange". Classic Rock (به انگلیسی). Retrieved 2024-09-13.
↑ Millington, Alison (10 May 2018). "The 36 richest musicians in Britain". Business Insider. Archived from the original on 13 January 2019. Retrieved 13 January 2019.
↑ ^۵٫۰ ^۵٫۱ دیوید گیلمور یکی از بهترین تک‌نوازان گیتار, مجله موسیقی ملودی
↑ «سایت نشریه رولینگ استون». بایگانی‌شده از اصلی در ۵ مه ۲۰۰۹. دریافت‌شده در ۲۳ مارس ۲۰۰۹.
↑ «-».
↑ «Is David Gilmour really an atheist? - Quora». www.quora.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۱-۰۳.
↑ "100 Greatest Guitar Solos: 51–100". Guitar World. Archived from the original on 30 November 2010. Retrieved 9 August 2010.
↑ Fitch & Mahon 2006, pp. 75–76.
↑ David Gilmour's Guitar Solo is Number 1 (Musicjot) بایگانی‌شده در ۱۱ مارس ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine/
↑ "100 Greatest Guitarists: David Gilmour". Rolling Stone. Retrieved 2014-06-30.

منابع

Blake, Mark (2008). Comfortably Numb: The Inside Story of Pink Floyd (1st US paperback ed.). Da Capo Press. ISBN 978-0-306-81752-6. Archived from the original on 3 July 2014. Retrieved 21 July 2014.
Fitch, Vernon (2005). The Pink Floyd Encyclopedia (Third ed.). Collector's Guide Publishing, Inc. ISBN 978-1-894959-24-7.
Fitch, Vernon; Mahon, Richard (2006). Comfortably Numb: A History of "The Wall" – Pink Floyd 1978–1981 (1st ed.). PFA Publishing, Inc. ISBN 978-0-9777366-0-7.
Mabbett, Andy (2010). Pink Floyd – The Music and the Mystery (1st UK paperback ed.). Omnibus Press. ISBN 978-1-84938-370-7.
Manning, Toby (2006). The Rough Guide to Pink Floyd (1st US paperback ed.). Rough Guides Ltd. ISBN 978-1-84353-575-1.
Mason, Nick (2005). Inside Out: A Personal History of Pink Floyd (1st US paperback ed.). Chronicle Books. ISBN 978-0-8118-4824-4.
Povey, Glen (2008). Echoes: The Complete History of Pink Floyd (2nd UK paperback ed.). 3C Publishing Ltd. ISBN 978-0-9554624-1-2.
Povey, Glen; Russell, Ian (1997). Pink Floyd: In the Flesh: The Complete Performance History (1st US paperback ed.). St. Martin's Press. ISBN 978-0-9554624-0-5.
Schaffner, Nicholas (1991). Saucerful of Secrets: the Pink Floyd Odyssey (1st US paperback ed.). Dell Publishing. ISBN 978-0-385-30684-3.
Wenner, Jann, ed. (8 December 2011). "Rolling Stone: The 100 Greatest Guitarists of All Time". Rolling Stone (1145).

پیوند به بیرون

[FOOTNOTEPovey200847-1] Povey 2008, p. 47.

[2] For 250 million records sold see: "Pink Floyd Reunion Tops Fans' Wish List in Music Choice Survey". بلومبرگ تلویژن. 26 September 2007. Archived from the original on 12 August 2013. Retrieved 2 August 2012.; For 74.5 million RIAA certified units sold see: "Top Selling Artists". انجمن صنعت ضبط موسیقی ایالات متحده آمریکا. Archived from the original on 19 July 2012. Retrieved 2 August 2012.

[:3-3] Brannigan, Paul (2024-09-13). "'I'd like to thank everyone who's bought my new album and helped make it number 1.' David Gilmour celebrates his third solo UK number one album with Luck and Strange". Classic Rock (به انگلیسی). Retrieved 2024-09-13.

[4] Millington, Alison (10 May 2018). "The 36 richest musicians in Britain". Business Insider. Archived from the original on 13 January 2019. Retrieved 13 January 2019.

[melodymag.com-5] ۵٫۰ ^۵٫۱ دیوید گیلمور یکی از بهترین تک‌نوازان گیتار, مجله موسیقی ملودی

[6] «سایت نشریه رولینگ استون». بایگانی‌شده از اصلی در ۵ مه ۲۰۰۹. دریافت‌شده در ۲۳ مارس ۲۰۰۹.

[7] «-».

[8] «Is David Gilmour really an atheist? - Quora». www.quora.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۱-۰۳.

[9] "100 Greatest Guitar Solos: 51–100". Guitar World. Archived from the original on 30 November 2010. Retrieved 9 August 2010.

[FOOTNOTEFitchMahon200675–76-10] Fitch & Mahon 2006, pp. 75–76.

[musicjot-11] David Gilmour's Guitar Solo is Number 1 (Musicjot) بایگانی‌شده در ۱۱ مارس ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine/

[12] "100 Greatest Guitarists: David Gilmour". Rolling Stone. Retrieved 2014-06-30.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]