سایکوپاتی
آسیب روانی یا سایکوپاتی، و نیز روان‌آزار یا روان‌آسیب، نوعی اختلال شخصیت است. به علم مطالعه آسیب‌های روانی، آسیب‌شناسی روانی گفته می‌شود. مهم‌ترین ویژگی آسیب روانی، نداشتن حس همدردی، دلسوزی و نداشتن حس پشیمانی پس از انجام کار ناشایست است. این افراد بدون حس ترحم، توانایی آزار دادن دیگران را دارند.[۱]
| سایکوپاتی | |
|---|---|
| تخصص | روان‌پزشکی، روان‌شناسی بالینی |
| نشانه‌ها | خیره‌سری، خودباوری زیاد، نبود همدلی، تمایل به خشونت و دستکاری روان‌شناختی، تکانشگری |
| علت | ژنتیکی و محیطی |
| عوامل خطر | پیشینه خانوادگی، فقر، نادیده گرفته شدن از سوی پدر و مادر |
| تشخیص افتراقی | اختلال شخصیت ضداجتماعی، اختلال شخصیت خودشیفته، اختلال شخصیت مرزی، اختلال دوقطبی (شیدایی) |
| پیش‌آگهی | ضعیف |
| فراوانی | ۱٪ از کل جمعیت |
| طبقه‌بندی و منابع بیرونی | |
ویژگی‌های مغزی
ویرایشاسکنهای مغزی نشان داده‌اند که فعالیت برخی بخش‌های مغز در سایکوپات‌های خشن با افراد دیگر متفاوت است. بخش جلویی مغز (که در درک احساسات دیگران نقشی کلیدی دارد) این افراد، ماده خاکستری کمتری دارد. همچنین آمیگدال (بخش کنترل احساس ترس) در سایکوپات‌ها کوچک‌تر از مردم عادی است.[۲]
علت
ویرایشعلت دقیق روان‌آزاری، مشخص نیست. به نظر می‌رسد که هر ۲ عامل ژنتیک و محیط بر آن مؤثر باشند. به این معنی که ممکن است به دلیل پیشینه خانوادگی شخص با این ویژگی زاده شود. اما محیط پیرامون و تربیت خانوادگی، در برانگیختن ژن‌ها در دوران کودکی، تغییرات قشر جلویی مغز، و بروز این رفتار روان‌آزارانه، تأثیر داشته باشند.[۲]
منابع
ویرایش- ↑ مطالب توسط دکتر ماهان مشبکی روانشناش کارشناسی ارشد
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ جیم فالون (۱۴ خرداد ۱۳۹۹). «چگونه فهمیدم سایکوپات هستم». بی‌بی‌سی فارسی.
- کارل هافمن، مارک ورنوری، جودیت ورنوری، روان‌شناسی عمومی (از نظریه تا کاربرد)، شابک ۹۶۴-۶۳۸۹-۰۱-۵
 | این یک مقالهٔ خرد روان‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |