سلسله ناصری
سلسله ناصری که به صفاریان متأخر سیستان یا مالکان نیمروز نیز گفته می‌شود، یک سلسله ایرانی بودند که در خلاء قدرت برجای مانده از فروپاشی امپراتوری غزنوی و تا زمان حمله مغول به آسیای مرکزی بر سیستان حکومت کردند. ناصریان شاخه‌ای از سلسله صفاریان بودند و تأسیس پادشاهی ناصری در نیمروز در سال ۱۰۶۸ تا انحلال آن در سال ۱۲۲۵ نشان‌دهنده تجدید حیات گذرا حکومت صفاریان در سیستان است.[۱]
این پادشاهی توسط تاج الدین ابوالفضل نصر که مالک سیستان در زمان غزنویان بود تأسیس شد. مالکان ناصری به‌طور متناوب به عنوان حاکمان یا دست نشاندگان قدرت‌های همسایه بزرگتر از جمله سلجوقیان، غوریان و خوارزمیان حکومت می‌کردند. پس از انحلال پادشاهی توسط اینالتگین خوارزمی در پی حمله مغول، این منطقه توسط سلسله سوم صفاریان، مهرابانیان، اداره می‌شد.[۲]
جستارهای وابسته ویرایش
منابع ویرایش
- باسورث، کلیفورد ادموند (۱۳۸۸). تاریخ سیستان، از آمدن تازیان تا برآمدن دولت صفاریان. ترجمهٔ حسن انوشه. تهران: انتشارات امیرکبیر. شابک ۹۷۸۹۶۴۰۰۰۳۰۰۸.
- پرگاری، صالح (۱۳۹۰). «تاریخ ایران در دوره علویان». تاریخ تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران در دوره صفاریان و علویان. تهران: سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۴۵۹-۳۵۹-۸.
- ↑ Mitchiner, Michael (1977). Oriental Coins and Their Values: The world of Islam. Hawkins Publications. p. 152. ISBN 978-0-904173-15-4.
- ↑ Clifford Edmund Bosworth (January 1996). The New Islamic Dynasties. Columbia University Press. pp. 211–. ISBN 978-0-231-10714-3.