سید حسن غزنوی

حسن غزنوی (با نام کامل: اشرف‌الدین ابومحمد حسن بن محمد حسینی غزنوی) (۵۳۵–۵۶۵ قمری) مشهور به اشرف و با تخلص حسن، شاعر و واعظ سده ششم هجری است. اشرف الدین بخش عمده عمر خویش را به خدمت‌گزاری پادشاه غزنوی، بهرام‌شاه و نیز مدتی را هم به خدمت سلطان سنجر سلجوقی گذراند. وی در بیشتر قالب‌های شعری طبع‌آزمایی کرده و معاصر سنایی بود. دیوان او ۸۳ غزل دارد و نزدیک به چهارهزار بیت است. غزنوی در سال ۵۶۵ ه‍.ق به علت ابتلای ناگهانی به بیماری در روستای آزادوار درگذشت و آرامگاهش در همان‌جاست.

حسن غزنوی
نام اصلی	لقب: اشرف‌الدین کنیه: ابومحمد نام کوچک: حسن نسب: ابن محمد نسبت خاندانی: حسینی نسبت شهری: غزنوی
زاده	۵۳۵ (قمری) ۱۱۴۰ (میلادی) غزنه
درگذشته	۵۶۵ (قمری) ۱۱۷۰ (میلادی) (۳۰ سالگی) جوین
آرامگاه	روستای آزادوار
تخلص	حسن
زمینه کاری	شعر، وعظ
دوره	غزنویان، سلجوقیان
دیوان اشعار	دیوان اشعار مشتمل بر غزلیات، رباعیات، ترجیعات و قصاید
تأثیرگذاشته بر	فلکی شروانی، کمال‌الدین اسماعیل، جمال‌الدین عبدالرزاق، مجیرالدین بیلقانی،
پدر و مادر	محمد حسینی غزنوی

آرامگاه سید حسن غزنوی

نمونهٔ شعر

آرام‌دلِ مرا بخوانید، بر مردمِ چشمِ من نشانید		آوازهٔ عشقِ من شنیدید، اندازهٔ حُسنِ او بدانید
از دور در او نگاه کردن، انصاف دهید کی توانید		از دیده و جان و از دل و تن، این خدمتِ من بدو رسانید
ای خوبان او چو آفتابست، در جمله شما به او چه مانید؟		عشقْ اندُه و حسرتست و خواری، عاشق مشوید اگر توانید

منابع

• زندگی‌نامه حسن غزنوی، بزرگان سرزمین پارس
• اشرف‌الدین سیدحسن غزنوی، آفتاب
• لغتنامه دهخدا: حسن غزنوی، واژه یاب