علم غیب

منظور از عِلم غِیب، باور به این است که اموری در جهان هستی یا اطراف ما وجود و جریان دارند که گرچه با حواس پنجگانه حس نمی‌شوند و از ما پنهان‌اند اما برخی «موجودات» یا انسان‌ها از چند و چون آن‌ها باخبرند و برای ما از آن جهان پنهان، خبر آورده یا می‌آورند. به آن غیب‌گویی، غیب‌دانی و غیب‌باوری هم می‌گویند. پیروان دین‌های ابراهیمی بر این باورند که وجودی به نام «خدا» بر امور غیبی آگاه است. رستاخیز، برزخ، فرشتگان، جن‌ها و غیره باورهایی هستند که مشاهده یا یافته نشده‌اند از این رو دینداران، آن‌ها را داخل عالم غیب برشمرده‌اند. واژه غیب ۳۴ بار در قرآن، کتاب دینی مسلمانان آمده است. در آیات قرآن، دو دسته از آیات متفاوت دیده می‌شود: دسته اول علم غیب را مخصوص خدا می‌شمرد، و دسته دوم علم غیب را برای غیر او ممکن می‌داند. از این‌رو یکی از مسائل اختلافی میان مذاهب اسلامی آن است که آیا تنها خدا علم غیب دارد یا پیامبران و امامان نیز غیب‌دان هستند. قرآن علم غیب را به پنج مورد محصور نموده است.

۱-زمان قیامت ۲- زمان نزول باران ۳-اگاهی از آنچه در رحم است ۴- فردای انسان ۵- محل مرگ انسان.6- اجابت بندگان

علم غیب سه نوع است

۱-خاص خداوند علم مخزون یامکنون

۲-خاص انبیا و اولیا که درصورت مصلحت خداوند دراختیار آنان قرار می‌دهد

۳- معلوماتی که برخی از ان اگاهند ولی نوعاً مردم آنرا نمی‌دانند

اموری هم‌چون فالگیری، رمالی و استخاره که توسط برخی به باور ارتباط یافتن با عالم غیب انجام می‌شود علوم خفیه نامیده می‌شوند.

جستارهای وابسته

• علوم خفیه
• جادونامه