فهرست میراث جهانی در آرژانتین
فهرست
میراث جهانی در آرژانتین تا تاریخ ۲۰۲۳[بروزرسانی] شامل دوازده اثر ثبت شده در کشور آرژانتین توسط میراث جهانی یونسکو است.
 | |
 | |
| اطلاعات | |
| کشور | آرژانتین |
| تاریخ ثبت | ۲۳ اوت ۱۹۷۸ |
| آثار ثبت شده | ۱۲
|
| فهرست آزمایشی | ۹
|
| وبگاه | ar |
سایت‌های سازمان میراث جهانی آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد، یونسکو، مکان‌هایی هستند که دارای اهمیت فرهنگی یا طبیعی هستند، همان‌طور که در پیمان‌نامه میراث جهانی یونسکو، که در سال ۱۹۷۲ تأسیس شده، شرح داده شده‌است.[۱] آرژانتین این پیمان‌نامه را در جمعه، ۲۳ اوت ۱۹۷۸ پذیرفت و از آن هنگام، مکان‌های طبیعی و فرهنگی آرژانتین واجد شرایط برای گنجانده شدن در فهرست میراث جهانی هستند.[۲]
آرژانتین در اکتبر ۱۹۸۱، اولین سایت خود، پارک ملی لس‌گلاسیرز، را در پنجمین جلسه کمیته میراث جهانی در سیدنی استرالیا، به فهرست افزود.[۳] تا تاریخ ۲۰۲۲[بروزرسانی], ۳ اثر به عنوان میراث فرهنگی ناملموس[۴] و ۱۲ سایت به عنوان میراث جهانی، شامل ۷ میراث فرهنگی و ۵ میراث طبیعی، در فهرست میراث آرژانتین ثبت شده‌اند. همچنین ۹ سایت دیگر به عنوان فهرست آزمایشی معرفی شده‌اند که هنوز یونسکو آن‌ها را حائز صلاحیت ندانسته‌است.[۲]
سایت‌های میراث جهانی ویرایش
یونسکو سایت‌ها را با ده معیار فهرست می‌کند. هر ورودی باید حداقل یکی از معیارها را داشته باشد.[۵]
میراث فرهنگی
میراث طبیعی
میراث ترکیبی طبیعی و فرهنگی
میراث در خطر
میراث مشترک با دیگر کشورها
| # | نگاره | نام | موقعیت (استان) | سال ثبت | ش ثبت معیارها |
شرح | منبع |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ۱ | 
|
پارک ملی لس‌گلاسیارس |  استان سانتا کروس
|
۱۹۸۱ | ۱۴۵ vii, viii |
پارک ملی لوس گِلاسیارِس منطقه ای با زیبایی‌های طبیعی استثنایی است، با کوه‌های ناهموار و سر به فلک کشیده، دریاچه‌های یخچالی متعدد، از جمله دریاچه آرژانتین که ۱۶۰ کیلومتر طول دارد. در دورترین انتهای آن، سه یخچال طبیعی به هم می‌رسند تا آبراهه‌های خود را تخلیه کنند. کوه‌های یخی عظیم ایگلو را با پاشیدن آبشار به داخل دریاچه رها می‌کنند. | [۶] |
| ۲ | 
|
مبلغان مسیحی در گورانی: سن ایگناسیو مینی، نوسترا سئورا د سانتا آنا، نوسترا سئورا دو لورتو و د سانتا ماریا لا مایور |  استان میسیونس[الف]
|
۱۹۸۴ | ۲۷۵ iv |
ویرانه‌های مقبره‌های سان ایگناسیو مینی، سانتا آنا، نوسترا سئورا د لورتو و سانتا ماریا لا مایور در آرژانتین و در قلب یک جنگل استوایی قرار دارند. این بقایای چشمگیر متعلق به پنج مأمور یسوعی هستند که در طول قرن‌های ۱۷ و ۱۸ میلادی، در سرزمین گوارانی‌ها دین مسیحیت را تبلیغ می‌کردند. هر کدام از این سایت‌ها با یک طرح خاص و وضعیت حفاظتی متفاوت، ثبت شده‌اند. بخشی از این مجموعه در برزیل قرار دارد. | [۷] |
| ۳ | 
|
پارک ملی ایگوآزو | استان میسیونس
|
۱۹۸۴ | ۳۰۳ vii, x |
آبشاری منحنی در میانهٔ این پارک با ارتفاع ۸۰ متر (۲۶۰ فوت) و قطر ۲٬۷۰۰ متر (۸٬۹۰۰ فوت)، روی مرز آرژانتین با برزیل واقع شده‌است. این آبشار شاخه‌های ممتد دارد و ریزشگاه آن گسترده‌است که موجب شده از دیدنی‌ترین آبشارهای جهان محسوب گردد. جنگل بارانی نیمه گرمسیری پیرامون این آبشار هم بیش از ۲۰۰۰ گونه گیاه آوندی در خود جای داده و محل زیست حیواناتی از قبیل مورچه‌خوار بزرگ، میمون جیغ‌کش، پلنگچه، جگوار و کیمن است. | [۸] |
| ۴ | 
|
غار دست‌ها، رود پینتوراس | استان سانتا کروس
|
۱۹۹۹ | ۹۳۶ iii |
کوئِوا دِ لاس مأنوس یا غار دست‌ها، مجموعه‌ای استثنایی از غارنگاره‌ها است که حدود ۱۳٬۰۰۰ تا ۹٬۵۰۰ سال پیش نقاشی شده‌است. تصاویر گوناگونی بر این غارها نقش بسته‌است؛ همچون نگاره‌هایی از گواناکو که هنوز هم در محیط زیست منطقه حضور دارد و صحنه‌هایی از شکار. مشخص نیست که اجداد جوامع شکارچی-گردآورنده پاتاگونیا این تصاویر را رسم کرده‌اند یا مهاجران قرن نوزدهمی. | [۹] |
| ۵ | 
|
شبه‌جزیره والدس |  استان چوبوت
|
۱۹۹۹ | ۹۳۷ x |
این شبه‌جزیره در ناحیهٔ پاتاگونیا، محلی با اهمیت از لحاظ حفاظت پستانداران دریایی است و از مهم‌ترین زیستگاه‌های نهنگ حقیقی جنوبی، فک فیلی جنوبی و شیر دریایی آمریکای جنوبی است. صید نهنگ قاتل در این منطقه رواج دارد. | [۱۰] |
| ۶ | 
|
پارک ایالتی ایسکی‌گوآلاستو و پارک ملی تالامپایا | ۲۰۰۰ | ۹۶۶ viii |
این دو پارک روی هم رفته، مساحت ۲۷۵٬۳۰۰ هکتار (۲٬۷۵۳ کیلومتر مربع؛ ۶۸۰٬۰۰۰ جریب فرنگی) از بیابان‌های مرکزی آرژانتین را فرا گرفته‌اند و حاوی کامل‌ترین فسیل‌های شناخته‌شدهٔ قاره را از دورهٔ تریاس، در خود جای داده‌اند. این فسیل‌ها که متعلق به ۲۴۵–۲۰۸ میلیون سال پیش هستند، طیف گسترده‌ای از بقایای پستانداران، دایناسورها، گیاهان و مهره‌داران دیگر را نشان می‌دهند که در درک فرایند فرگشت مفید هستند. | [۱۱] | |
| ۷ | 
|
ساختمان یسوعی و مزرعه کوردوبا |  استان کوردوبا
|
۲۰۰۰ | ۹۹۵ ii, iv |
بلوک یسوعی یا ژِسوئیت مجموعه‌ای است که پیشتر مرکز استان یسوعی پاراگوئه بود و ساختمان‌های مذهبی منحصر به فردی در آن وجود دارد، همچون بنای دانشگاه، کلیسا، اقامتگاه جوامع یسوعی، کالج و املاک کشاورزی و مسکونی. این مجموعه در طول بیش از ۱۵۰ سال در قرن‌های ۱۷ و ۱۸ میلادی، احداث شده‌است و نشان‌دهندهٔ تجربیات مذهبی، اجتماعی و اقتصادی خاص این ناحیه هستند. | [۱۲] |
| ۸ | 
|
شیاره هوماهواکا |  استان خوخوی
|
۲۰۰۳ | ۱۱۱۶ ii, iv, v |
شیارهٔ هوماهواکا بخشی از سیستم جاده‌ای اینکا و یک مسیر فرهنگی در امتداد جاده‌های ریو گرانده است که از فلات‌های سرد بیابانی سرزمین آند آغاز شده و پس از عبور مسیری به طولای ۱۵۰ کیلومتر (۹۳ مایل) به سمت جنوب، به ریولئون می‌رسید. این دره شواهد قابل توجهی از استفاده به عنوان یک مسیر تجاری اصلی را در ۱۰۰۰۰ سال گذشته را نشان می‌دهد. آثاری در این مسیر هست که از جوامع شکارچی-گردآورنده ماقبل تاریخی، امپراتوری اینکا (در قرن پانزده و شانزدهم) و عصر استقلال (قرن نوزده و بیستم) باقی مانده‌اند. | [۱۳] |
| ۹ | .jpg)
|
سیستم جاده‌ای اینکا در آند | ۲۰۱۴ | ۱۴۵۹ ii, iii, iv, vi |
این جاده یک شبکه گسترده ارتباطی، تجاری و دفاعی است که ۳۰٬۰۰۰ کیلومتر (۱۹٬۰۰۰ مایل) را پوشش می‌دهد. جاده توسط اینکاها طی چندین قرن ساخته شد و تا حدی بر اساس زیرساخت‌های عصر پیش از اینکاها بود. جادهٔ مذکور مناطق قله‌های پوشیده از برف آند در ارتفاع بیش از ۶۰۰۰ متری را به ساحل اقیانوس آرام متصل می‌کردند و از میان جنگل‌های بارانی داغ، دره‌های حاصلخیز و بیابان‌های بی آب و علف عبور می‌کردند. در قرن ۱۵ جاده به حداکثر گسترش خود رسید؛ زمانی که در طول و عرض رشته کوه‌های آند گسترش یافت. این مجموعه شامل ۲۷۳ سایت جزئی است. | [۱۴] | |
| ۱۰ | 
|
خانه کروتچت اثر معماری لوکوربوزیه |  استان بوئنوس آیرس[پ]
|
۲۰۱۶ | ۱۳۲۱ i, ii, vi |
مجموعه‌ای از آثار لو کوربوزیه، شامل ۱۷ که در هفت کشور پراکنده شده‌اند، به صورت یک اثر فرا ملی ثبت شده‌است. این مجموعه گواهی بر اختراع یک زبان معماری جدید است که باعث گسست معماری نوین از گذشته شده‌است. این آثار در یک دوره زمانی ساخته شده‌اند. آثار این مجموعه منعکس‌کنندهٔ راه‌حل‌هایی است که جنبش مدرن در طول قرن بیستم برای فائق آمدن بر چالش‌ها و تکنیک‌های جدید معماری، برای پاسخگویی به نیازهای جامعه، یافت. خانه کروتچت در بوئنوس آیرس یکی از این ساختمان‌هاست. | [۱۵] |
| ۱۱ | 
|
پارک ملی لوس آلرسز | استان چوبوت
|
۲۰۱۷ | ۱۵۲۶ vii, x |
پارک ملی لوس آلِرسِز در آند، در شمال پاتاگونیا، واقع شده‌است و دارای یک مرز غربی با کشور شیلی است. یخبندان‌های متوالی چشم‌انداز منطقه را شکل داده‌اند و ویژگی‌های دیدنی مانند مورن‌ها، یخچال‌ها و دریاچه‌های شفاف را ایجاد کرده‌اند. پوشش گیاهی پارک همچون جنگل‌های انبوه معتدل است که تدریجاً که به سوی آند نزدیک می‌شود، همچون مراتع آلپ می‌شود. این ویژگی برای محافظت از برخی از آخرین بخش‌های جنگل پیوسته پاتاگونیا در یک حالت تقریباً بکر حیاتی مانده‌است و زیستگاه تعدادی از گونه‌های گیاهی و جانوری بومی و حیوانات در معرض تهدید است. | [۱۶] |
| ۱۲ | 
|
موزه سایت ای‌اس‌ام‌آ |  بوئنوس آیرس
|
۲۰۲۳ | ۱۶۸۱ vi |
ساختمان فعلی سایت موزه ESMA، با مساحت ۵٬۳۹۰ متر مربع (۵۸٬۰۰۰ فوت مربع) و در ملکی به مساحت ۱۶ هکتار (۴۰ جریب فرنگی) واقع شده‌است. دانشکده مکانیک افسران نیروی دریایی (ESMA) در سال ۱۹۴۶ افتتاح شد. در دوران جنگ کثیف، بین سال‌های ۱۹۷۶ و ۱۹۸۳، ساختمان ESMA بخش مهمی از طرح سرکوبگرانه برای بازداشت، شکنجه و قتل مخفیانه مخالفان دیکتاتوری بود. نیروی دریایی بیش از ۵۰۰۰ مرد و زن را ربود و در این ساختمان شکنجه و ناپدید کرد. حال موزه‌ای در این بنا احداث شده‌است که یادمان دورهٔ تروریسم دولتی و جنایت‌های آن دوران است. | [۱۷] |
موقعیت جغرافیایی ویرایش
زیارتگاه‌های مبلغان مسیحی در گورانی
فهرست آزمایشی ویرایش
علاوه بر مکان‌هایی که در فهرست میراث جهانی ثبت شده‌اند، کشورهای عضو می‌توانند فهرستی از مکان‌های آزمایشی را که ممکن است برای نامزدی در نظر گرفته شوند، ارائه کنند. نامزدهای فهرست میراث جهانی تنها در صورتی پذیرفته می‌شوند که سایت قبلاً در فهرست آزمایشی ثبت شده باشد.[۱۸] تا تاریخ ۲۰۲۲[بروزرسانی] آرژانتین ده اثر را در فهرست آزمایشی خود دارد.[۱۹]
| # | نگاره | نام | موقعیت (استان) | سال ثبت | شماره ثبت | شرح | منبع |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ۱ | 
|
دره‌های کالچاکی | ۲۰۰۱ | ۱۵۸۲ ii, iii, iv, v, vi |
دره کالچاکی یک نوارهٔ باریک شمال به جنوب، به طول ۲۵۰ کیلومتر (۱۶۰ مایل) و در امتداد رودخانه کالچاکی است. این منطقه ۱۲۰۰۰ سال قدمت دارد و محل سکونت انسان‌های شکارچی-گردآورنده تا تمدن‌های استعماری بوده‌است. | [۲۰] | |
| ۲ | 
|
پارک ملی سیرا د لاس کیخاداس |  استان سان لوئیس
|
۲۰۰۵ | ۲۰۲۱ vii, viii, ix |
این پارک ملی پناهگاه مهمی برای گیاهان و جانوران در بخش غرب‌میانهٔ آرژانتین است که اقلیمی بوم‌مرز دارد. رسوب‌های زمین‌شناسی آن برای مطالعه دقیق اطلاعات ژئوتاریخی و دیرینه‌زیستی دوران مزوزوئیک در آرژانتین مفید است زیرا بیش از ۱۲۰ میلیون سال قدمت دارد. | [۲۱] |
| ۳ | 
|
لا پایونیا، نواحی آتشفشانی یانکانلو و پایون ماترو |  استان مندوسا
|
۲۰۱۱ | ۵۶۱۵ vii, viii |
سایت پیشنهادی شامل دو منطقه حفاظت شده‌است: ذخیره‌گاه استانی دریاچه یانکانلو و پایون ماترو. این دو ناحیه دارای وسعت زیادی بوده و چشم‌انداز آتشفشانی زیبایی دارند. یانکانلو در سال ۱۹۹۶ به عنوان سایت رامسر اعلام شد. این یکی از معدود مناطق در کشور است که دارای یک برنامه مدیریت مشارکتی است که به‌طور مشترک با ساکنان توسعه یافته‌است. | [۲۲] |
| ۴ | 
|
مجموعه زمین‌شناسی، دیرینه‌شناسی و باستان‌شناسی ذخیره‌گاه پهوئن کو-مونته هرموسو | استان بوئنوس آیرس
|
۲۰۱۴ | ۵۸۵۱ iii, v, vi, viii, ix |
این مکان مرتبط با پیشروی آب اقیانوس‌ها در دوران هولوسن است که از نظر زمین‌شناسی، دیرینه‌شناسی و باستان‌شناسی از ویژگی‌های استثنایی برخوردار می‌باشد. رسوبات موجود در این سایت بخشی از وقایع ۵ میلیون سال گذشته را روشن می‌سازند. سنگ‌ها مناظر بسیار متفاوتی را تداعی می‌کنند که در طول زمان شکل گرفته‌اند و گونه‌هایی که قبل و بعد از جابه‌جایی بزرگ جانوری در قاره آمریکا در این سرزمین زندگی می‌کردند، در اینجا مشخص هستند. | [۲۳] |
| ۵ | 
|
مویسز ویل |  استان سانتا فه
|
۲۰۱۵ | ۶۰۶۶ ii, iii, vi |
نخستین سکونت‌گاه یهودیان که در سال ۱۸۸۹، در آرژانتین ایجاد شد و اهالی نخستین آن بومیان پودولیا و اوکراین امروزی بودند. در نیمه اول قرن بیستم، مویسز ویل در سطح بین‌المللی، به مهم‌ترین روستای یهودی در آرژانتین و مرکز فرهنگ یهودیان شناخته شد. این روستا به به کنیسه‌ها، تئاتر، مدارس و آکادمی عبری، کتابخانه‌ها، نشریات به دو زبان ییدیش و اسپانیایی، معروف گردید. از دهه ۱۹۵۰ به بعد، بسیاری از نوادگان مهاجران اولیه شروع به ترک محل کردند تا به دنبال امکانات تحصیلی عالی باشند. در حال حاضر جمعیت یهودیان روستا حدود ۱۰ درصد از کل جمعیت آن را تشکیل می‌دهند؛ اما شواهد فرهنگ یهودی به دو شکل محسوس و ناملموس موجود و زنده است. | [۲۴] |
| ۶ | 
|
شهر تیگره و باشگاه قایق‌رانی آن | استان بوئنوس آیرس
|
۲۰۱۷ | ۶۲۸۸ ii, iii |
منطقه شهری تیگره در کنار رود رکونکوئیستا و لوژان جایی است که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، با تأسیس باشگاه‌های قایق‌رانی توسط جوامع مهاجر، توسعه یافت و تدریجاً شهری گردشگری در کنار رودهای پرآب ناحیه ساخته شد. ساختمان‌های باشگاه، خدمات گردشگری و ویلاهای تیگره از معماری‌هایی با هنر آکادمیک تا هنر مدرن برخوردارند و تأثیر فرهنگ‌های مختلف اروپایی بر آن‌ها مشاهده می‌شود. | [۲۵] |
| ۷ |
|
غار دست‌ها و سایت‌های مرتبط حوضه رود پینتوراس | استان سانتا کروس
|
۲۰۱۸ | ۶۲۹۷ iii |
غار دست‌ها دیوارنگاره‌هایی است که صحنه‌های شکار را بین ۹۴۰۰ تا ۶۴۰۰ سال پیش، نشان می‌دهد. شکارچیانی که از ۱۲۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح شروع به سکونت در پاتاگونیا کردند، این تصاویر را ترسیم کردند و هنوز غارنگاره‌ها کیفیت خوب خود را حفظ کرده‌اند. | [۲۶] |
| ۸ | 
|
بوئنوس آیرس و لا پلاتا | بوئنوس آیرس استان بوئنوس آیرس
|
۲۰۱۸ | ۶۲۹۶ ii, iv |
این دو شهر بیشترین حد کثرت‌گرایی و ادغام فرهنگی جهان را در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به خود دیدند. تبادل فرهنگی در زمینه‌های معماری، مهندسی، شهرسازی، محوطه‌سازی یا هنرهای تزئینی رخ داد و شامل ترکیب‌های بی‌شمار سبک‌شناختی، فناوری، فرهنگی و هنری بود، که در راس آن، تعریف شدن مفاهیم آزادی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی توسط نظام حقوقی دولتی و ایجاد جامعه‌ای از مهاجران چندفرهنگی بود. | [۲۷] |
| ۹ | 
|
جاده‌های سن مارتین |  استان سان خوآن استان مندوسا استان لا ریوخا
|
۲۰۱۹ | ۶۳۸۴ vi, vii, viii, ix, x |
این مسیر شامل شش گذر در کوه‌های آند است که ارتش آند (با ۵۴۲۳ مرد، ۹۲۸۰ قاطر، ۱۵۰۰ اسب و ۱۸ توپ جنگی) به رهبری خوزه سن مارتین در سال ۱۸۱۷ میلادی، از آن عبور کرد تا به شیلی برسد و با نیروهای وفادار به امپراتوری اسپانیا بجنگد. یک اردوگاه نیز وجود دارد که ارتش آند پیش از اردوکشی، در آن تمرین‌های نظامی خود را انجام می‌داد. | [۲۸] |
یادداشت‌ها ویرایش
منابع ویرایش
- ↑ "UNESCO World Heritage Centre – The World Heritage Convention". UNESCO World Heritage Centre. Archived from the original on 27 August 2016. Retrieved 25 October 2015.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ "Argentina" (به انگلیسی). unesco. Retrieved 1 May 2022.
- ↑ "WH Committee: 5th Session, Sydney 1981". Sydney: UNESCO. 26–30 October 1981. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "Browse the Lists of Intangible Cultural Heritage". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "UNESCO World Heritage Centre – The Criteria for Selection". UNESCO World Heritage Centre. Archived from the original on 12 June 2016. Retrieved 17 August 2018.
- ↑ "Los Glaciares National Park". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "Jesuit Missions of the Guaranis: San Ignacio Mini, Santa Ana, Nuestra Señora de Loreto and Santa Maria Mayor (Argentina), Ruins of Sao Miguel das Missoes (Brazil)". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "Iguazu National Park". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "Cueva de las Manos, Río Pinturas". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "Península Valdés". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "Ischigualasto / Talampaya Natural Parks". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "Jesuit Block and Estancias of Córdoba". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "Quebrada de Humahuaca". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "Qhapaq Ñan, Andean Road System". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "The Architectural Work of Le Corbusier, an Outstanding Contribution to the Modern Movement". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "Los Alerces National Park". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "ESMA Site Museum - Former Clandestine Centre of Detention, Torture, and Extermination". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "Tentative Lists". UNESCO World Heritage Centre. Archived from the original on 1 April 2016.
- ↑ "Argentina" (به انگلیسی). unesco. Retrieved 1 May 2022.
- ↑ "Valle Calchaquí". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "Sierra de las Quijadas National Park". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "La Payunia, Campos Volcánicos Llancanelo y Payún Matrú". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "Geological, Paleontological and Archaeological Provincial Reserve Pehuén Co – Monte Hermoso". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "Moisés Ville". Paris: UNESCO. Retrieved 24 September 2017.
- ↑ "City of Tigre and its rowing clubs". Paris: UNESCO. Retrieved 4 September 2018.
- ↑ "Cueva de las Manos and associated sites of the Pinturas river basin". Paris: UNESCO. Retrieved 4 September 2018.
- ↑ "Buenos Aires – La Plata: Two capitals of the Culture of Modernity, Eclecticism and Immigration". Paris: UNESCO. Retrieved 4 September 2018.
- ↑ "Sanmartinian Routes". Paris: UNESCO. Retrieved 10 July 2019.
پیوند به بیرون ویرایش
| در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ فهرست میراث جهانی در آرژانتین موجود است. |