میریان سوم
میریان (مهران)[۱] سوم (گرجی: მირიან III; زاده ح. ۲۷۷م. - درگذشته ۳۶۱م. در متسختا) نخستین پادشاه ایبری از خاندان خسرویانی‌ها بود. وی شاهزاده ساسانی و فرزند شاپور یکم شاهنشاه ساسانی بود که با شاهدخت آبشورا دختر آسپاگورس یکم از پادشاهان خاندان اشکانی ایبری ازدواج نمود. میریان سوم پس از آسپاگور یکم به پادشاهی ایبری برگزیده شد.
| میریان (مهران) سوم ایبری | |
|---|---|
| پادشاه ایبری | |
 تابوت‌دان میریان سوم در صومعه سامتاورو | |
| بیست‌ودومین پادشاه ایبری | |
| سلطنت | ۲۸۴–۳۶۱ میلادی |
| تاج‌گذاری | ۲۸۴ میلادی |
| پیشین | آسپاگورس یکم ایبری |
| جانشین | سارماگ دوم |
| زاده | ایران ساسانی |
| درگذشته | ۳۶۱ میلادی متسختا |
| آرامگاه | |
| همسر(ان) | آبشورا ایبری نانا ایبری |
| فرزند(ان) | رِو دوم ایبری آسپاگورس دوم ایبری یک دختر ناشناس دیگر |
| خاندان | خسرویانی‌ها |
| پدر | شاپور یکم ساسانی |
| دین و مذهب | کلیسای ارتدکس گرجی |
نامویرایش
«میریان» شکل گرجی نام ایرانی مهران است. این نام در یونانی به صورت Mithranes (میترانس) ترجمه شده‌است. بر اساس زندگی واختانگ، نام او با میردات به معنای «داده شده توسط میترا»، نام خدای خورشید باستانی ایرانیان نیز مرتبط است. نام او توسط مورخ رومی آمیانوس مارسلینوس (XXI, 6, 8) به عنوان Meribanes (مریبانس) ترجمه شده‌است. اعداد سلطنتی مانند میریان «سوم» نوین هستند و نویسندگان گرجی سده نزدیک، آنهارا به کار نمی‌بردند. از آنجایی که دو پادشاه با این نام پیش از او بودند، میریان در تاریخ‌نگاری گرجستان به ترتیب «سوم» اختصاص یافته‌است.
پیشینهویرایش
میریان از اعضای خاندان مهران، یکی از هفت خاندان بزرگ ایران بود. این خانواده که در ری، در شمال ایران مستقر بودند، ریشه نیاکان خود را به امپراتوری اشکانیان، پیشینیان امپراتوری ساسانیان، بازمی‌گردانند. خود میریان نیز در ایران زاده شده و اصالتاً زرتشتی بوده‌است. در سال ۲۸۴، شاه شاهان ساسانی (شاهنشاه) بهرام دوم تاج و تخت ایبری را برای میریان تضمین کرد، که اساس فرمانروایی مهرانیان در ایبری را که تا قرن ششم ادامه داشت، گذاشت. بنابرین خاندان خسرویان که میریان نخستین سالار آن بود، شاخه ای از خاندان شاهزاده مهرانیان بود. انگیزه این اقدام بهرام دوم تقویت اقتدار ساسانیان در قفقاز و استفاده از جایگاه پایتخت ایبری، متسختا، همچون ورودی به گذرگاه‌های مهم کوه‌های قفقاز بود. این امر برای بهرام دوم به قدری اهمیت داشت که گویا خود او برای حفظ موقعیت میریان به متسختا رفت. او همچنین یکی از بزرگان خود به نام میروانوز (همچنین مهرانی) را برای سرپرستی میریان که در آن زمان تنها ۷ سال داشت به این کشور فرستاد. پس از ازدواج میریان با آبشورا (دختر آسپاگوراس فرمانروای پیشین ایبری)، «۴۰۰۰۰ جنگجو/ سواره نظام برگزیده ساسانی» متعاقباً در ایبری شرقی، آلبانی قفقاز و گوگارک مستقر شدند. در غرب ایبریا، ۷۰۰۰ سواره نظام ساسانی برای نگهبانی از میریان به متسختا اعزام شدند.
شاخه‌های دیگر خاندان مهرانیان چند دهه دیگر بر دیگر تاج و تخت‌های قفقاز مستقر شدند، یکی از آنها در گوگارک و دیگری در شاهزادگی ارمنی-آلبانیایی گاردمان.[۱۵]
آغاز پادشاهیویرایش
زندگی پادشاهان دوران پادشاهی میریان را با جزئیات بسیار بازگو می‌کند. در حالی که اطلاعات آن در مورد مشارکت میریان - به عنوان یک پادشاه موکل ایرانی - در جنگ ساسانیان در برابر امپراتوری روم، و جاه طلبی‌های سرزمینی در ارمنستان می‌تواند درست باشد، ادعای مدعی بودن میریان برای تاج و تخت ایران و کنترل او بر کولخیس و آلبانی و گسترش فعالیت او تا سوریه به روشنی یک خیال‌بافی است. میریان پادشاهی را به ارث برد که از سده چهارم پیش از میلاد بر ایبری فرمانروایی می‌کرد. ایبری مانند باقی قفقاز، زیر سلطه فرهنگ‌های ایرانی و آمیزه‌های دین زرتشتی بود. در واقع، به گفته مورخ مدرن، استفان اچ. رپ، قفقاز بخشی از «مشترک‌المنافع ایران» بود، «یک شرکت بزرگ بین فرهنگی که از آسیای مرکزی تا بالکان امتداد دارد.» در کتیبه پایکولیِ شاهنشاه نرسه، او یک پادشاه بی‌نام برای ایبری به عنوان یکی از دست نشاندگان خود شامل می‌شود که به گمان بسیار او همان میریان می‌باشد. میریان به عنوان یک دست نشانده ساسانی، در جنگ کوتاه نرسه در برابر رومیان از سال ۲۹۷ تا ۲۹۸ شرکت کرد. این جنگ با شکست سخت ساسانیان به پایان رسید و نرسه مجبور شد ارمنستان و ایبری را به رومیان واگذار کند. میریان به سرعت با این دگرش اوضاع سیاسی سازگار شد و روابط نزدیکی با روم برقرار کرد. این روابط با گرویدن میریان به مسیحیت - طبق سنت - از طریق وزارت نینو، یک راهبه کاپادوکیایی، استوار شد. با وجود این، همان‌طور که آمیانوس مارسلینوس بازگو می‌کند، جانشین کنستانتین، کنستانتیوس، مجبور شد ۳۶۰ سفارت همراه با هدایای گرانقیمت را به ارشک دوم ارمنستان و مریبانس از ایبری بفرستد تا وفاداری آنها را در جریان رویارویی با ایران تضمین کند.
نقشه قفقاز در سده چهارم
گرویدن به مسیحیتویرایش
گرویدن میریان به مسیحیت ممکن است در سال ۳۳۴ روی داده و به دنبال آن مسیحیت به عنوان دین دولتی ایبری در سال ۳۳۷ اعلام شده باشد؛ بنابراین، او یکی از نخستین پادشاهان جهان باستان بود که این دین نو را پذیرفت. افسانه ای گویای آن است که زمانیکه میریان، یک بت‌پرست سرسخت، در جنگل‌های نزدیک پایتخت خود، متسختا، سرگرم شکار بود، تاریکی بر زمین فرود آمد و پادشاه کاملاً کور شد. نور از سر نگرفت تا اینکه میریان به «خدای شخص نینو» برای کمک دعا کرد. به هنگام درآمدن نینو، او به همراه نینو از حضار درخواست کرد و اندکی دیگر به مسیحیت گروید. طبق سنت، همسر دوم میریان، نانا، در تغییر دین از شوهرش پیشی گرفت. تغییر مذهب او باعث رشد دولت پادشاهی مرکزی شد که اموال نیایشگاه بت پرستان را مصادره کرده و در اختیار بزرگان و کلیسا قرار داد. منابع سده نزدیک (قرون وسطی) گرجستان شواهدی از چگونگی تبلیغ فعالانهٔ مسیحیت توسط پادشاهی و بزرگان مسیحیت و مقاومتی که از سوی مردم کوهستان با آن رویارو شده‌اند، ارائه می‌دهد. روفینوس مورخ رومی و همچنین سالنامه‌های گرجی گزارش می‌دهند که ایبری‌ها پس از تغییر دین، از امپراتور کنستانتین درخواست روحانیت کردند، او به شدت پاسخ داد و کشیشان و آثار مقدس را به ایبری فرستاد. سنت گرجستان سپس داستانی از ساختن کلیسای جامع در متسختا به دستور میریان و زیارت پادشاه از اورشلیم کمی پیش از مرگش بازگو می‌کند. بنا بر سنت، میریان و همسرش نانا در نیایشگاه سامتاورو در متسختا دفن شدند، جایی که آرامگاه آنها هنوز نشان داده می‌شود.
مدفن شاه میریان و شهبانو نانا در کلیسای سامتاورو در متسختا
منابعویرایش
- ↑ میریان تلفظ گرجی نام ایرانی مهران است
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Mirian III of Iberia». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۸ اکتبر ۲۰۱۵.
پیوند به بیرونویرایش
| در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ میریان سوم موجود است. |