پیروز دوم
پیروز دوم (به پارسی میانه: 𐭯𐭩𐭫𐭥𐭰؛ نویسه‌گردانی به انگلیسی: pērōz؛ نویسه‌گردانی به فارسی: پیروئوزَت) یا گشتاسب یا گشسب بنده یا جشنسده، حدوداً در سال ۶۳۰ میلادی، بعد از بوران‌دخت و قبل از آزرمیدخت به مدت کوتاهی به پادشاهی ایرانشهر انتخاب شد.[۱]
| پیروز دوم | |
|---|---|
| شاهنشاه ایران و انیران | |
| سلطنت | حدود ۶۳۰ میلادی |
| پیشین | بوران‌دخت |
| جانشین | آزرمیدخت |
| زاده | میشان |
| پدر | مهران جشنس |
| مادر | مهان دخت |
طبری نوشته‌است که وی ساکن میسان بود و پدر پیروز، مهران جشنس نام داشت و مادر وی دختر یزداندار، پسر خسرو پرویز بوده‌است.
پیروز سری بزرگ داشت و چون تاج نهاد گفت، این تاج چه تنگ است و بزرگان این سخن را بفال بد گرفتند و پس از چند روز او را بکشتند.[۲]
بلعمی پیروز را یکی از نوادگان خسرو انوشیروان دانسته‌است: پس کس دیگر طلب کردند و مردی یافتند، از فرزندان انوشیروان نام او فیروز بن مهران بود و مادرش مهان دخت بود، دختر یزداد بن انوشیروان.[۳]
اختلاف در منابع
ویرایشدر کتاب آناهیتای پورداوود پس از پوراندخت از شاهی به نام جشسنده یا گشسب‌بنده نام برده شده‌است[۴] ولی در کتاب تاریخ باستانی ایران اثر پیرنیا پس از پوراندخت به شاهی گُشناسب‌بَردَه برادر خسرو سوم یا نوه هرمز چهارم اشاره شده‌است و بعد از او نوبت به پادشاهی آزرمیدخت و بعد از آزرمیدخت ابتدا هرمز پنجم سپس خسرو چهارم و سپس پیروز دوم آمده‌است و بدین ترتیب گشناسب‌برده یا گشسب‌بنده با پیروز دوم یکی دانسته نشده‌است.[۵]
پانویس
ویرایشمنابع
ویرایش- کریستن سن، آرتور. ایران در زمان ساسانیان، ترجمهٔ رشید یاسمی. چاپ پنجم. تهران: انتشارات امیرکبیر، ۱۳۶۷
- بلعمی، ابوعلی محمد بن محمد. تاریخ بلعمی، ترجمهٔ تاریخ طبری. جلد دوم. تهران: کتابفروشی زوار، ۱۳۵۳
- طبری، محمد بن حریر. تاریخ طبری جلّد دوِم. ترجمه ابولقاسم پاینده، چاپ دوم. تهران: انتشارات اساطیر، ۱۳۶۲
- پورداوود، ابراهیم (۱۳۴۳). آناهیتا، پنجاه گفتار پورداوود. تهران: مؤسسهٔ انتشارات امیرکبیر.
- پیرنیا، حسن (۱۳۶۲). تاریخ باستانی ایران. تهران: انتشارات دنیای کتاب.
پیوند به بیرون
ویرایشپیروز دوم زادهٔ: ؟؟؟ م درگذشتهٔ: ؟؟؟ م
| ||
عنوان سلطنتی
| ||
|---|---|---|
| پیشین: بوران‌دخت |
شاهنشاه ایرانشهر (مدت بسیار کوتاه) حدود ۶۳۰ م |
پسین: آزرمیدخت |