چینی کهن

نخستین گونه زبان چینی

چینی کهن (چینی ساده‌شده: 上古汉语، چینی سنتی: 上古漢語، پین‌یین: Shànggǔ hànyǔ) یا چینی کهنه، کهن‌ترین مرحله تأیید شدهٔ زبان چینی و نیای تمامی گونه‌های چینی است. نخستین نمونه‌های مکتوب چینی، کتبیه‌های مذهبی جیا گو ون مربوط به حدود ۱۲۵۰ سال پیش از میلاد در اواخر حکومت دودمان شانگ هستند. در دورهٔ دودمان ژو این زبان با خط برنز نوشته می‌شد و در اواخر آن، ادبیات چینی به اوج و شکوفایی رسید و آثاری همچون منتخبات کنفوسیوس نوشته شد که منجر به پدید آمدن چینی کلاسیک شد. این زبان تا اوایل قرن بیستم به عنوان زبان معیار نوشتاری باقی مانده بود و بنابراین واژگان و دستور زبان اواخر چینی کهن را حفظ کرده بود.

چینی کهن
چینی کهنه
نمونه‌ای از متون چینی کهن
زبان بومی درچین باستان
دورهدودمان شانگ، دودمان ژو، عصر دولت‌های جنگ‌طلب
Oracle bone script, Bronze script, Seal script
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹och
فهرست لینگوییست
och
گلاتولوگshan1294  (Shanggu Hanyu)
زبان‌شناسی79-AAA-a
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آی‌پی‌ای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامت‌های سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسه‌های یونی‌کد ببینید.

جستارهای وابسته

ویرایش

منابع

ویرایش