یهودستیزی در جهان عرب

یهودستیزی از آغاز قرن بیستم در جهان عرب به دلایل متعددی افزایش یافته است: انحلال و فروپاشی امپراتوری عثمانی و جامعه سنتی اسلامی؛ نفوذ اروپا که توسط امپریالیسم غربی و مسیحیان عرب ایجاد شد؛[۱] پروپاگاندای نازی‌ها و روابط بین آلمان نازی و جهان عرب؛[۲][۳][۴][۵] نارضایتی از ناسیونالیسم یهودی؛[۴] ظهور ناسیونالیسم عربی؛[۴] و گسترش گسترده تئوری‌های توطئه ضدیهودی و ضد صهیونیستی.

به‌طور سنتی، یهودیان در جهان اسلام اهل کتاب به‌شمار می‌رفتند و تابع مقام ذمی بودند. به آن‌ها امنیت نسبی در برابر آزار و اذیت داده می‌شد، مشروط بر این‌که با موقعیت اجتماعی و حقوقی متفاوتی که تحت حکومت اسلامی بر آن‌ها تحمیل شده بود مخالفت نکنند.

در حالی که پیش از قرن بیستم حوادث یهودستیزی وجود داشت، در این دوران یهودستیزی در جهان عرب به شدت افزایش یافت. در طول دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ یهودیان چندین بار در جهان عرب قتل‌عام شدند.[۴] وضعیت یهودیان در کشورهای عربی با شروع درگیری اعراب و اسرائیل بدتر شد.[۴] شکست در جنگ اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۴۸، مهاجرت فلسطینیان، ایجاد دولت اسرائیل و پیروزی‌های اسرائیل در طول جنگ‌های ۱۹۵۶ و ۱۹۶۷ تحقیر شدیدی برای مخالفان اسرائیل - در درجه اول مصر، سوریه و عراق- بود.[۶] تا اواسط دهه ۱۹۷۰ اکثریت قریب به اتفاق یهودیان کشورهای عربی و مسلمان مهاجرت کردند و عمدتاً به اسرائیل، فرانسه و ایالات متحده نقل مکان کردند. دلایل مهاجرت متفاوت و مورد بحث است.[۷]

به گفته برنارد لوئیس، در دهه ۱۹۸۰، حجم ادبیات یهودستیز منتشر شده در جهان عرب و حامیان آن‌ها، نشان می‌داد که یهودستیزی کلاسیک به بخشی اساسی از زندگی فکری اعراب تبدیل شده است، این میزان از یهودستیزی بسیار بیشتر از اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ بود، تا حدی که با آلمان نازی مقایسه شده است.[۸] ظهور اسلام سیاسی در طول دهه ۱۹۸۰ و پس از آن، جهش جدیدی در یهودستیزی اسلامی ایجاد کرد که به نفرت از یهودیان یک مؤلفه مذهبی بخشید.[۲]

مرکز اطلاعات و اخبار تروریسم اسرائیل در گزارش سال ۲۰۰۸ خود در مورد یهودستیزی معاصر اعراب و مسلمانان، آغاز این پدیده را به گسترش یهودستیزی کلاسیک مسیحی اروپایی در جهان عرب از اواخر قرن نوزدهم نسبت می‌دهد.[۹] در سال ۲۰۱۴، اتحادیه ضد افترا یک نظرسنجی جهانی دربارهٔ نگرش‌های یهودستیزانه در سراسر جهان منتشر کرد و گزارش داد که در خاورمیانه، ۷۴ درصد از بزرگسالان با اکثریت یازده گزارهٔ یهودستیزانه نظرسنجی موافق بودند؛ از جمله این‌که «یهودیان قدرت زیادی در بازارهای مالی بین‌المللی دارند.» و این‌که «یهودیان مسئول بیشتر جنگ‌های جهان هستند».[۱۰]

جستارهای وابسته

ویرایش

منابع

ویرایش
  1. Lewis (1986), p. 132
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ Yadlin, Rifka. "Antisemitism". The Continuum Political Encyclopedia of the Middle East. Ed. Avraham Sela. New York: Continuum, 2002. p. 52
  3. Herf, Jeffrey (December 2009). "Nazi Germany's Propaganda Aimed at Arabs and Muslims During World War II and the Holocaust: Old Themes, New Archival Findings". Central European History. Cambridge University Press. 42 (4): 709–736. doi:10.1017/S000893890999104X. JSTOR 40600977.
  4. ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ ۴٫۳ ۴٫۴ "Hajj Amin al-Husayni: Wartime Propagandist". Holocaust Encyclopedia. Washington, D.C.: United States Holocaust Memorial Museum. 2020. Archived from the original on 14 June 2018. Retrieved 14 October 2020.

    "Hajj Amin al-Husayni: Arab Nationalist and Muslim Leader". Holocaust Encyclopedia. Washington, D.C.: United States Holocaust Memorial Museum. 2020. Archived from the original on 14 June 2018. Retrieved 14 October 2020.
  5. Spoerl, Joseph S. (January 2020). "Parallels between Nazi and Islamist Anti-Semitism". Jewish Political Studies Review. Jerusalem Center for Public Affairs. 31 (1/2): 210–244. ISSN 0792-335X. JSTOR 26870795. Archived from the original on 9 June 2020. Retrieved 14 October 2020.
  6. Lewis (1986), p. 204
  7. Yehouda Shenhav Shenhav, Yehouda A. (2006). The Arab Jews: A Postcolonial Reading of Nationalism, Religion, and Ethnicity. Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-5296-1.
  8. Lewis, Bernard. Semites and Anti-Semites, New York/London: Norton, 1986, p. 256.
  9. "Contemporary Arab-Muslim anti-Semitism, its Significance and Implications بایگانی‌شده در فوریه ۲۰, ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine", Intelligence and Terrorism Information Center at the Israel Intelligence Heritage & Commemoration Center (IICC), April 17, 2008.
  10. "Hating the Jew you've never met". The Times of Israel. 15 May 2014. Retrieved 1 January 2015.

کتابشناسی

ویرایش