ابوالفضل بن عمید
ابوالفضل بن عمید (کوتاه: ابن عمید) (۹۱۲ - ۹۷۰م) (نسب: ابوالفضل محمد بن ابوعبداالله عمید حسین[۱]) کاتب برجسته، وزیر، فرماندهٔ نظامی و شاعر عرب‌زبان ایرانی در سده چهارم قمری بود.[۲]
| ابوالفضل بن عمید ابوالفضل بن عمید | |
|---|---|
| زادهٔ | ۳۰۰ق/۹۱۲م قم |
| درگذشت | صفر ۳۶۰ق/دسامبر ۹۷۰م همدان |
| نژاد | فارسی |
| پیشه | وزیر، شاعر، نثرنویس، کاتب |
| آثار | نامه‌ها و شعرهایش؛ برپایهٔ فهرست ابن ندیم: «دیوان الرسائل» و «المذهب فی البلاغات» |
زندگی
ویرایشدر قم زاده شد و در خانواده‌ای ایرانی دانشور پرورش یافت.[۲] به فلسفه، ادبیات و تاریخ آشنا بود.[۲] در سال ۳۲۸ وزارت رکن‌الدوله دیلمی را پذیرفت، در همان هنگام پدرش وزیر نصر بن احمد سامانی بود.[۲] هنگامی که حسنویه کردی در نواحی دینور به خونخواهی برخاست، رکن‌الدوله لشکری به فرماندهی ابن عمید برای سرکوبی‌اش فرستاد.[۲] هنگامی که ابن عمید به همدان رسید، سرما فزونی گرفته بود. بر او سخت شد، و به نقرس و قولنج دچار شد. در صفر ۳۶۰ق/دسامبر ۹۷۰م درگذشت.[۲]و پسرش ابوالفتح که در این سفر همراه پدر بود طلب صلح حسنویه را پذیرفت و با گرفتن مالی از او به ری به خدمت رکن الدوله برگشت و رکن الدوله یا همان حسن بن بویه او را لقب ذوالکفایتین داد در حالی که او بیست و دو سال داشت[۳]
منابع
ویرایشپیوند به بیرون
ویرایش