ایوان ایلین
ایوان الکساندرویچ ایلین (به روسی: Ива́н Алекса́ндрович Ильи́н، به انگلیسی: Ivan Alexandrovich Ilyin) (زادۀ ۹ آوریل [س.ق. ۲۸ مارس] ۱۸۸۳ میلادی – درگذشتۀ ۲۱ دسامبر ۱۹۵۴ میلادی)[۱] فیلسوف مذهبی و سیاسی روسی، روزنامه‌نگار مهاجر سفید و ایدئولوگ اتحاد کل قوای نظامی روسیه بود.[۲][۳][۴]
| ایوان ایلین | |
|---|---|
 | |
| نام در زمان تولد | ایوان الکساندرویچ ایلین |
| زادهٔ | ۹ آوریل ۱۸۸۳ مسکو، امپراتوری روسیه |
| درگذشت | ۲۱ دسامبر ۱۹۵۴ (۷۱ سال) زولیکون، سوئیس |
| دوره | فلسفه قرن بیستم |
| حیطه | فلسفه روسی |
اوایل زندگیویرایش
ایوان ایلین در یک خانوادۀ اشرافی که ادعای تبار روریکی داشتند در مسکو به دنیا آمد. پدرش، الکساندر ایوانویچ ایلین، از زمانی که پدربزرگ ایلین به عنوان فرماندۀ کاخ خدمت کرده بود، در کاخ بزرگ کرملین به دنیا آمد و بزرگ شد. پدرخواندۀ الکساندر ایلین، الکساندر سوم، امپراتور روسیه بود. مادر ایوان ایلین، کارولین لوئیز خواهر شوایکرت فون استادیون، یک آلمانی روسی و معتقد لوتری بود. پدرش، جولیوس شوایکرت فون استادیون، عضو شورای دانشگاهی تحت جدول رتبه‌ها بود. او به ارتدکس روسی گروید، نام یکاترینا یولیونا را برگزید و در سال ۱۸۸۰ میلادی با الکساندر ایلین ازدواج کرد.
ایوان ایلین در مرکز مسکو، نه چندان دور از کرملین در ناریشکین لین بزرگ شد. در سال ۱۹۰۱ میلادی وارد دانشکدۀ حقوق دانشگاه دولتی مسکو شد. ایلین عموماً انقلاب ۱۹۰۵ میلادی روسیه را تأیید نمی‌کرد و فعالانه در اقدامات سیاسی دانشجویی شرکت نمی‌کرد. زمانی که ایلین دانشجو بود، تحت تأثیر استاد پاول ایوانویچ نوگورودتسف (۱۹۲۴-۱۸۶۶ میلادی) که یک فیلسوف مسیحی فقه و یک لیبرال سیاسی بود، به فلسفه علاقه‌مند شد. در سال ۱۹۰۶ میلادی، ایلین با مدرک حقوق فارغ التحصیل شد. از سال ۱۹۰۹ میلادی در آنجا به عنوان یک محقق شروع به کار کرد.
پیش از انقلابویرایش
در سال ۱۹۱۱ میلادی، ایلین به مدت یک سال به اروپای غربی رفت تا روی پایان‌نامۀ خود با عنوان: «بحران فلسفۀ عقل‌گرایانه در آلمان در قرن ۱۹» کار کند. او سپس به کار در دانشگاه بازگشت و یک سلسله سخنرانی به نام «درآمدی بر فلسفۀ حقوق» ایراد کرد. نوگورودتسف به ایلین پیشنهاد داد تا دربارۀ نظریۀ حقوق عمومی در مؤسسۀ بازرگانی مسکو سخنرانی کند. او در مجموع ۱۷ ساعت در هفته در مدارس مختلف سخنرانی می‌کرد.
در آن زمان، ایلین به مطالعۀ فلسفۀ هگل، به ویژه فلسفۀ دولت و قانون او پرداخت. او این اثر را نه تنها مطالعه‌ای دربارهٔ هگل، بلکه به عنوان آماده‌سازی برای کار خود در مورد نظریه حقوق می‌دانست. پایان‌نامۀ او دربارهٔ هگل در سال ۱۹۱۶ میلادی به پایان رسید و در سال ۱۹۱۸ میلادی منتشر شد.
در سال ۱۹۱۴ میلادی، پس از آغاز جنگ جهانی اول، استاد شاهزاده اوگنی تروبتسکوی مجموعه‌ای از سخنرانی‌های عمومی را به «ایدئولوژی جنگ» اختصاص داد. ایلین با چندین سخنرانی با او در این امر همکاری کرد که اولین آنها «حس معنوی جنگ» نام داشت. او به طور کلی مخالف مطلق هر جنگی بود، اما معتقد بود که از آنجایی که روسیه قبلاً درگیر جنگ بوده است، وظیفۀ هر روسی حمایت از کشورش است. موضع ایلین با بسیاری از حقوقدانان روسی که آلمان و روسیه تزاری را به یک اندازه دوست نداشتند، متفاوت بود.
انقلاب و تبعیدویرایش
در ابتدا، ایلین انقلاب فوریه را به عنوان آزادی مردم برداشت کرد. او به همراه بسیاری از روشنفکران دیگر عموماً آن را تأیید کرند. با این حال، پی‌آمد انقلاب اکتبر، ناامیدی به دنبال داشت. او در دومین کنفرانس شخصیت‌های عمومی مسکو گفت: «انقلاب به غارت دولت به نفع خود تبدیل شد».
بعدها، او انقلاب را وحشتناک‌ترین فاجعه در تاریخ روسیه، و فروپاشی کل کشور ارزیابی کرد. با این حال، بر خلاف بسیاری از پیروان رژیم قدیم، ایلین بلافاصله مهاجرت نکرد. در سال ۱۹۱۸ میلادی، ایلین استاد حقوق در دانشگاه مسکو شد. پایان‌نامه علمی او دربارهٔ هگل منتشر شد.
پس از آوریل ۱۹۱۸ میلادی، ایلین چندین بار به اتهام فعالیت ضد‌کمونیستی، زندانی شد. مدرس او نوگورودتسف نیز برای مدت کوتاهی زندانی شد. در سال ۱۹۲۲ میلادی، او سرانجام در میان حدود ۱۶۰ روشنفکر برجستۀ دیگر، در کشتی موسوم به «کشتی فیلسوفان» از کشور اخراج شد.
مهاجرتویرایش
از سال ۱۹۲۲ تا ۱۹۳۸ میلادی، او در برلین زندگی می‌کرد.[۵]:۱۹ او مادری آلمانی داشت و به زبان آلمانی و روسی نیز می‌نوشت.[۵]:۲۰ ایلین طی سالهای ۱۹۲۳ تا ۱۹۳۴ میلادی، به عنوان استاد مؤسسۀ علمی روسیه در برلین کار می‌کرد. به او پیشنهاد استادی در دانشکدۀ حقوق روسیه در پراگ تحت نظر استادش، پاول نوگورودتسف داده شد، اما او نپذیرفت.
او نظریه‌پردازان اصلی جنبش سفید روسیه بود که به خارج از روسیه مهاجرت کرده بود. بین سالهای ۱۹۲۷ و ۱۹۳۰ میلادی ناشر و سردبیر مجلۀ روسی زبان زنگ روسی (به انگلیسی: Russian Bell) بود. او در آلمان و دیگر کشورهای اروپایی سخنرانی کرد. در سال ۱۹۳۸ میلادی با کمک مالی سرگئی راخمانینف توانست آلمان را ترک کند و به کار خود در ژنو سوئیس ادامه دهد. او در ۲۱ دسامبر ۱۹۵۴ میلادی در زولیکون در نزدیکی زوریخ درگذشت.
دکترینویرایش
آثار ایلین دربارۀ روسیهویرایش
ایوان ایلین در تبعید استدلال کرد که روسیه را نباید بر اساس آنچه او خطر کمونیستی می‌نامید قضاوت کرد، بلکه منتظر آینده‌ای است که در آن با کمک فاشیسم مسیحی خود را آزاد کند.[۵]:۲۱ از شروع پایان‌نامۀ خود در سال ۱۹۱۸ دربارۀ فلسفۀ هگل، او کتاب‌های زیادی در زمینۀ موضوعات سیاسی، اجتماعی و معنوی مربوط به رسالت تاریخی روسیه تألیف کرد. یکی از مشکلاتی که او روی آن کار کرد این بود که چه چیزی روسیه را در نهایت به فاجعۀ انقلاب کشانده است؟ او پاسخ داد که دلیل آن «عزت نفس ضعیف و آسیب‌دیدۀ» روس‌ها است.
در نتیجه، بی‌اعتمادی و بدگمانی متقابل بین دولت و مردم پدید آمده است. مقامات و اشراف پیوسته از قدرت خود سوء‌استفاده می‌کردند و اتحاد مردم را برهم می‌زدند. ایلین معتقد بود که هر دولتی باید همچون ابرشرکتی تاسیس شود که یک شهروند با حقوق و وظایف معین در آن عضویت داشته باشد؛ بنابراین، ایلین نابرابری مردم را به عنوان یک وضعیت ضروری در هر کشور می‌شناخت. اما این بدان معنا بود که طبقات بالای تحصیلکرده وظیفۀ ویژه‌ای نسبت به طبقات پایین تحصیل نکرده، برای هدایت معنوی آنها داشتند. این اتفاق در روسیه رخ نداد.
نکته دیگر نگرش نادرست مردم عادی روسیه نسبت به مالکیت خصوصی بود. ایلین نوشت که بسیاری از روس‌ها بر این باور بودند که مالکیت خصوصی و املاک بزرگ نه از طریق کار سخت، بلکه از طریق قدرت و سوء‌مدیریت مقامات به دست آمده است؛ بنابراین، مالکیت با رفتار غیرصادقانه همراه می‌شود.
ایلین در مقالۀ خود در سال ۱۹۴۹ میلادی علیه تمامیت‌خواهی و دموکراسی «رسمی» به نفع «راه سوم» برای ساختن یک دولت در روسیه، استدلال کرد:[۶]
"... در مواجهه با این وظیفۀ خلاقانه، درخواست احزاب خارجی به دموکراسی رسمی ساده‌لوحانه، سبک‌نگر و غیرمسئولانه باقی می‌ماند."
از نظر ایلین، هر گونه صحبت در مورد اوکراینِ جدا شده از روسیه، او را به دشمن فانی روسیه تبدیل می‌کرد. او مخالف بود که یک فرد قادر است که ملیت خود را (بیش از سلول‌های بدنی که تصمیم بگیرند که آیا بخشی از یک بدن باشند یا خیر)، تعیین کند.[۵]:۲۳
مفهوم آگاهی از قانونویرایش
دو عامل فوق به مساوات‌خواهی و انقلاب منجر شد. راه جایگزین روسیه از نظر ایلین توسعۀ «آگاهی از قانون» یک فرد بر اساس اخلاق و مذهب بود. ایلین مفهوم خود را از «آگاهی از قانون» بیش از ۲۰ سال تا زمان مرگش توسعه داد. او آن را به عنوان درک صحیح یک فرد از قانون و تبعیت از قانون در پی آن می‌دانست.
او در طول زندگی خود از انتشار اثر اصلی خود در مورد جوهرۀ آگاهی از قانون خودداری کرد و به بازنویسی آن ادامه داد. او آگاهی از قانون را برای وجود قانون ضروری می‌دانست. بدون درک درست از قانون و عدالت، قانون نمی‌تواند وجود داشته باشد.
نگرش به سلطنتویرایش
یکی دیگر از آثار مهم ایلین، «دربارهٔ سلطنت»، به اتمام نرسید؛ او قصد داشت کتابی دربارهٔ جوهر سلطنت در دنیای مدرن و تفاوت آن با جمهوری بنویسد. این کتاب شامل دوازده فصل بود، اما او پس از نوشتن مقدمه و هفت فصل درگذشت. ایلین استدلال کرد که تفاوت اصلی نه در مسائل حقوقی بلکه در وجدان حقوقی مردم عادی است. به گفتۀ ایلین، تمایزات اصلی به شرح زیر است:
- در سلطنت، آگاهی قانون تمایل دارد که مردم را در داخل دولت متحد کند، اما در جمهوری، آگاهی قانون تمایل به نادیده گرفتن نقش دولت برای جامعه دارد؛
- آگاهی سلطنتی قانون تمایل دارد که دولت را به عنوان یک خانواده و پادشاه را به عنوان یک پدر خانواده درک کند، اما آگاهی جمهوری‌خواه قانون این تصور را انکار می‌کند. از آنجایی که وجدان جمهوری‌خواه قانون، آزادی فردی را در دولت جمهوری ستایش می‌کند، مردم، جمعیت دولت را به عنوان یک خانواده به رسمیت نمی‌شناسند؛
- وجدان قانون سلطنتی بسیار محافظه کار است و مستعد حفظ سنت‌ها است در حالی که آگاهی جمهوری‌خواهی قانون، همیشه مشتاق تغییرات سریع است.
ایلین یک سلطنت طلب بود. او معتقد بود که آگاهی سلطنتی از قانون با ارزش‌هایی مانند تقوای دینی و خانواده مطابقت دارد. آرمان او پادشاهی بود که برای صلاح کشور خدمت کند، به هیچ حزبی تعلق نگیرد و اتحاد همۀ مردم را با هر عقیده‌ای که باشند، تجسم بخشد.
با این حال او از سلطنت در روسیه انتقاد می‌کرد. او معتقد بود که نیکلای دوم تا حد زیادی مسئول فروپاشی روسیۀ امپراتوری در سال ۱۹۱۷ میلادی بود. کناره‌گیری او و متعاقب آن کناره‌گیری برادرش میخائیل الکساندرویچ اشتباهات مهمی بود که منجر به لغو سلطنت و در نتیجه مشکلاتی شد.
او همچنین از بسیاری از چهره‌های مهاجر، از جمله کریل ولادیمیرویچ، دوک بزرگ روسیه که خود را تزار جدید در تبعید اعلام کرده بود، انتقاد کرد.
نگاهی به فاشیسم و یهودستیزیویرایش
تعدادی از آثار ایلین[۷][۸] (از جمله آثاری که پس از شکست آلمان در سال ۱۹۴۵ میلادی نوشته شدند) از فاشیسم حمایت می‌کردند.[۹] ایلین در ابتدا آدولف هیتلر را مدافع تمدن در برابر بلشویسم می‌دانست و روشی را که هیتلر به نظر او یهودی‌ستیزی خود را از ایدئولوژی سفیدپوستان روسیه گرفته بود، تأیید می‌کرد. سوسیالیسم. یک روح جدید» در حمایت از تسلط آلمان توسط نازی‌ها.[۱۰]
ایلین توسط رومن گل، نویسنده همکار مهاجر به یهودستیزی متهم شد. بر اساس‌نامه ای از گل به ایلین، اولی نسبت به سوء ظن ایلین مبنی بر اینکه همه کسانی که با او مخالف بودند یهودی هستند ابراز خشم کرد.[۱۱]
تاثیرویرایش
دیدگاه‌های ایلین بر سایر نویسندگان روسی قرن بیستم مانند آلکساندر سولژنیتسین و آلکساندر دوگین و همچنین بسیاری از ناسیونالیست‌های روسی تأثیر گذاشته است. تا سال ۲۰۰۵ میلادی، ۲۳ جلد از آثار جمع‌آوری شدۀ ایلین در روسیه منتشر شده است.[۱۲]
نیکیتا میخالکوف، فیلمساز روسی، به ویژه در تبلیغ ایده‌های ایلین در روسیۀ پس از فروپاشی شوروی نقش داشت. او چندین مقاله در مورد ایلین نوشت و به این فکر افتاد که بقایای جسد او را از سوئیس به صومعۀ دونسکوی در مسکو منتقل کند، جایی که فیلسوف در آرزوی یافتن آخرین پناهگاه خود بود. مراسم تدفین مجدد در اکتبر ۲۰۰۵ میلادی برگزار شد.
پس از مرگ همسر ایلین در سال ۱۹۶۳ میلادی، نیکولای پولتوراتزکی، پژوهشگر ایلین، دست نوشته‌ها و مقالات ایلین را از زوریخ به دانشگاه ایالتی میشیگان آورد، جایی که او استاد زبان روسی بود. در ماه مه ۲۰۰۶ میلادی، دانشگاه ایالتی میشیگان مقالات ایلین را به صندوق فرهنگ روسیه، وابسته به وزارت فرهنگ روسیه، منتقل کرد.[۱۳]
نقل‌قول‌هایی از ایلین توسط ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه نقل شده است و برخی ناظران آن را الهام‌بخش ایدئولوژیک اصلی پوتین می‌دانند.[۱۴][۱۵][۱۶][۱۷][۱۸][۱۹][۲۰] پوتین شخصاً در انتقال جسد ایلین به روسیه نظارت داشت و در سال ۲۰۰۹ میلادی قبر او را متبرک کرد.[۲۱]
آثار برجستهویرایش
- فلسفهٔ هگل به مثابهٔ حکمت عینی خدا و انسان (به روسی: Философия Гегеля как учение о конкретности Бога и человека) دو جلد، ۱۹۱۸ میلادی؛ (به آلمانی: Die Philosophie Hegels als contemplative Gotteslehre)، ۱۹۴۶ میلادی.
- مقاومت در برابر شر با زور (به روسی: О сопротивлениии злу силою)، ۱۹۲۵ میلادی.
- راه احیای معنوی (۱۹۳۵ میلادی).
- مبانی مبارزه برای روسیهٔ ملی (۱۹۳۸ میلادی).
- اساس فرهنگ مسیحی (به روسی: Основы христианской культуры)، ۱۹۳۸ میلادی.
- دربارهٔ روسیهٔ آینده (۱۹۴۸ میلادی).
- در مورد جوهرهٔ آگاهی از قانون (به روسی: О сущности правосознания)، ۱۹۵۶ میلادی.
- مسیری به سوی بصیرت (به روسی: Путь к очевидности)، ۱۹۵۷ میلادی.
- بدیهیات تجربهٔ دینی (به روسی: Аксиомы религиозного опыта)، دو جلد، ۱۹۵۳ میلادی.
- دربارهٔ سلطنت و جمهوری (به روسی: О монархии и республики)، ۱۹۷۸ میلادی.
جستارهای وابستهویرایش
منابعویرایش
- ↑ Копия метрической выписки И. А. Ильина (ЦИАМ, ф. 418, оп. 315, д. 373, лл. 10, 10об.) (به روسی).
- ↑ Солженицын, А. И. "Как нам обустроить Россию". — М.: «Комсомольская правда», 1990. — 18 сентября. (به روسی).
- ↑ Солженицын, А. И. "Красное колесо. Узел II. Октябрь 16. Глава 25". Архивировано 28 декабря 2003 года. (به روسی). Archived from the original on 28 December 2003. Retrieved 27 March 2022.
{{cite web}}: نگهداری یادکرد:ربات:وضعیت نامعلوم پیوند اصلی (link) - ↑ Солженицын, А. И. "Красное колесо. Узел II. Октябрь 16. Глава 28". Архивировано 31 июля 2002 года. (به روسی). Archived from the original on 31 July 2002. Retrieved 27 March 2022.
{{cite web}}: نگهداری یادکرد:ربات:وضعیت نامعلوم پیوند اصلی (link) - ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ ۵٫۳ دی. اسنایدر، تیموتی، ۲۰۱۸ میلادی. "The road to unfreedom: Russia, Europe, America" (PDF). (PDF) (1 ed.). New York, USA: Tim Duggan Books, Crown Publishing Group, پنگوئن رندوم هاوس. pp. 19–21, 23. (به انگلیسی).
- ↑ ""Иван Ильин"". www.hrono.ru. (به روسی).
- ↑ ""I. Ilyin, National-Socialism: The New Spirit. 1933 (Национал-социализм. Новый дух)"". Iljinru.tsygankov.ru. Retrieved 2014-08-15. (به روسی).
- ↑ ""I. Ilyin, On Fascism, 1948 (О фашизме)"". Ru-contra.nm.ru. Archived from the original on 2005-02-14. Retrieved 2014-08-15. (به روسی). Archived from the original on 14 February 2005. Retrieved 27 March 2022.
{{cite web}}: نگهداری یادکرد:ربات:وضعیت نامعلوم پیوند اصلی (link) - ↑ دی. اسنایدر، تیموتی (۲۰۱۶-۰۹-۲۰). ""چگونه یک فاشیست روسی در انتخابات آمریکا مداخله می کند"". مجلۀ نیویورک تایمز. بازیابی شده در ۲۰۱۶-۰۹-۱۶. (به انگلیسی)"ایلین به موسولینی و هیتلر به عنوان رهبران نمونه‌ای نگاه می‌کرد که با انحلال دموکراسی اروپا را نجات می‌دادند. مقالۀ او در سال ۱۹۲۷ میلادی «دربارهٔ فاشیسم روسیه» خطاب به «برادران سفید من، فاشیست‌ها» بود. بعدها، در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ میلادی، او طرح‌های کلی قانون اساسی روسیۀ مقدس فاشیستی را ارائه کرد که توسط «دیکتاتور ملی» اداره می‌شد که «از روح کلیت» الهام می‌گرفت."
{{cite web}}: نگهداری CS1: پست اسکریپت (link) - ↑ "Ильин И.А. Национал-социализм. Новый дух". (Возрождение, Париж 1933-03-17) (به روسی).
- ↑ "بایگانی شده در ۲۰۱۱-۰۷-۱۶". در وی‌بک ماشین (به روسی). Archived from the original on 16 July 2011. Retrieved 27 March 2022.
{{cite web}}: نگهداری یادکرد:ربات:وضعیت نامعلوم پیوند اصلی (link) - ↑ Ivan A Il'in. 1993–1999. Sobranie sochinenii [The Collected Works] (10 vols, 6,704 pp.). Moscow: Russkaia kniga. شابک ۵-۲۶۸-۰۱۳۹۳-۹.
- ↑ ""Michigan State University returning papers of late dissident Russian philosopher Ivan Il'in"". Newsroom.msu.edu. Archived from the original on 2006-06-13. (به انگلیسی). Archived from the original on 13 June 2006. Retrieved 27 March 2022.
{{cite web}}: نگهداری یادکرد:ربات:وضعیت نامعلوم پیوند اصلی (link) - ↑ Robinson, Paul (2012-03-28). ""Putin's Philosophy"". The American Conservative. Retrieved 2022-02-27. (به انگلیسی).
- ↑ ""Iwan Iljin - Putin übernimmt Ängste seines Lieblingsphilosophen"". فرهنگ دی ولت. بایگانی شده از نسخه اصلی در ۲۰۲۲-۰۳-۱۴. بازیابی شده در ۲۰۲۲-۰۳-۱۴. (به آلمانی).
- ↑ Eltchaninoff, Michel (2015). Dans la tête de Vladimir Poutine. Arles/Paris, France: Éditions Solin/Actes Sud (به فرانسوی). p. (NB. An English translation is available under the title "Inside the Mind of Vladimir Putin".). ISBN 978-2-330-03972-1.
- ↑ بارباشین، آنتون؛ توبرن، هانا (۲۰۱۵/۰۹/۲۰). ""فیلسوف پوتین"". فارن افرز (به انگلیسی). ISSN 0015-7120.
- ↑ Laruelle, Marlene (2018-04-19). ""In search of Putin's philosopher"". Riddle Russia. Retrieved 2022-02-27. (به انگلیسی).
- ↑ Gaulhofer, Karl (2022-03-03). ""Woher Putin sich sein Weltbild holt - An Russlands Wesen muss der Westen genesen: Gibt es eine kohärente Ideologie des Putinismus, die auch den Krieg rechtfertigt? Fündig wird man beim wiederbelebten Hofphilosophen Iwan Iljin – und es wird einem gar nicht wohl dabei"". Die Presse. Archived from the original on 2022-03-07. Retrieved 2022-03-14. (به آلمانی).
- ↑ Marquardt, Udo (2022-03-14). "Putins Mastermind: Iwan Iljin". وست‌دویچر روندفونک. بایگانی شده از نسخه اصلی در ۰۳-۱۴-۲۰۲۲. بازیابی شده در ۰۳-۱۴-۲۰۲۲. (به آلمانی).
- ↑ بروکس، دیوید. ""پوتین نمی‌تواند متوقف شود"". نیویورک تایمز. (به انگلیسی).
بیشتر بخوانیدویرایش
- «تاریخ فلسفۀ روسیه» (به روسی: История российской Философии) (۱۹۵۱)، اثر: ن. او. لوسکی، ناشر: آلن و آنوین، لندن. ASIN: B000H45QTY، شرکت انتشارات دانشگاه‌های بین‌المللی، نیویورک، نیویورک، ایالات متحدۀ آمریکا. شابک: ۸۰۷۴-۰-۸۲۳۶-۰-۹۷۸، با حمایت مدرسۀ علمیۀ الهیات ارتدکس سنت ولادیمیر.
پیوند به بیرونویرایش
[رده:زادگان ۱۸۸۳ (میلادی)]]