زولبیا

زولبیا^[۱] یا جلیبی نوعی شیرینی است که منشأ آن کشور هند یا اتیوپی، یا خراسان یا ترکیه دانسته شده‌است. معمولاً همراه با بامیه و گوش‌فیل به فروش می‌رسد. از مواد اولیه اینگونه شیرینی می‌توان به ماست و نشاسته و خمیرمایه اشاره کرد که پس از ترش شدن و به اصطلاح ورآمدن آن را به آرد اضافه می‌کنند. غالباً زولبیا و بامیه در ماه رمضان در هنگام افطار یا سحری مصرف می‌شود. تولید و مصرف این شیرینی در گستره وسیعی از جهان شامل شرق آسیا، خاورمیانه و شمال آفریقا رواج دارد.

تاریخچه

تاریخ زولبیا را تا سال ۱۴۵۰ میلادی در هندوستان پیگیری کرده‌اند.^[۲] تاریخ ناصری به زولبیا اشاره شده که به عنوان هدیه نزد ناصرالدین شاه نیز آورده شده‌است. نمی‌توان زمان مشخصی برای پیدایش زولبیا بامیه اعلام کرد و تنها منبع آن، تجارب و گفته‌های استادان قدیمی این حرفه است. حتی برخی از استادان قدیمی، زولبیا و بامیه را مربوط به زمان شاه عباس می‌دانند. با توجه به اینکه در برخی از شهرها مواد شیرینی همچون کشمش و خرما موجود نبود و برای بردن این مواد به شهرهای دیگر نیز مشکلات نظیر خراب شده این مواد غذایی وجود داشت تولید زولبیا و بامیه در شهرهایی که از مواد شیرینی وجود نداشت گسترش پیدا کرد.^[۳]

پانویس

↑ Yule, Henry (1903). "Jelaubee". In Crooke, William (ed.). Hobson-Jobson. London, England: J. Murray. p. 458.
↑ timesofindia^{^{[پیوند مرده]}}
↑ خبرگزاری جمهوری اسلامی

[:3-1] Yule, Henry (1903). "Jelaubee". In Crooke, William (ed.). Hobson-Jobson. London, England: J. Murray. p. 458.

[2] timesofindia^{^{[پیوند مرده]}}

[3] خبرگزاری جمهوری اسلامی

[۱]

[۲]

[۳]