ویکی‌پدیا

سازمان ملی‌گرایان اوکراین

سازمان ملی‌گرایان اوکراین (به اوکراینی: Організація Українських Націоналістів)، به صورت کوته‌نوشت ОУН، سازمانی سیاسی راست افراطی و رادیکال از ملی‌گرایان افراطی در اوکراین بود که در سال ۱۹۲۹ در وین تأسیس شد. این سازمان ابتدا در گالیسیای شرقی (آن زمان بخشی از لهستان میان دو جنگ) فعالیت می‌کرد. سازمان از ایجاد اتحاد میان سازمان نظامی اوکراین، گروه‌های راست رادیکال، و ملی‌گرایان و نخبگان راست اوکراینی به نمایندگی دمیترو دونتسوف، یوهن کونووالتس، میکولا سیبورسکی و دیگر افراد شکل گرفت.[۴]

سازمان ملی‌گرایان اوکراین

Організація Українських Націоналістів
کوته‌نوشتОУН
رهبربوهدان کرافچیف (نخستین)
ولودیمیر تیمچی (واپسین)
شاخه شبه‌نظامیارتش شورشی اوکراین
اعضای ثبت‌نام کرده۳۰۰٬۰۰۰[۱]
مرام سیاسیملی‌گرایی افراطی اوکراین
فاشیسم
ضدیت با لهستان[۲][۳]
سرودمارش ملی‌گرایان اوکراینی
تأسیس۱۹۲۹

ایدئولوژی ОУН همانند فاشیسم ایتالیایی توصیف شده‌است.[۵] ОУН تلاش داشت به احزاب سیاسی قانونی، دانشگاه‌ها و سایر ساختارها و موسسات سیاسی نفوذ کند.[۴][۶] استراتژی‌های ОУН برای دستیابی به استقلال اوکراین شامل خشونت و ترور علیه دشمنان فرضی خارجی و داخلی ایشان، به ویژه لهستان، چکسلواکی و اتحاد جماهیر شوروی می‌شدند.[۴]

در سال ۱۹۴۰، ОУН به دو شاخه تقسیم شد. اعضای مسن‌تر و معتدل‌تر آن از آندری ملنیک و شاخهٔ M، موسوم به ОУН-M، پشتیانی می‌کردند، در حالی که اعضای جوانتر و رادیکال تر از استپان باندرا و شاخهٔ B، موسوم به ОУН-B. پس از آغاز حمله نیروهای محور به اتحاد جماهیر شوروی در ۲۲ ژوئن ۱۹۴۱ (عملیات بارباروسا)، شاخه ОУН-B از زبان یاروسلاو استتسکو در ۳۰ ژوئن ۱۹۴۱، در حالی در لووف اشغالی اعلام تشکیل کشور مستقل اوکراین کرد که آن منطقه تحت کنترل آلمان نازی بود،[۶] و آن‌ها وعده وفاداری به آدولف هیتلر را دادند.[۷] در پاسخ، مقام‌های نازی رهبری ОУН را سرکوب کردند. در اکتبر ۱۹۴۲، شاخه ОУН-B ارتش شورشی اوکراین را تأسیس کرد. برای جلوگیری از تلاش‌های آینده لهستان در اعمال مجدد مرزهای پیش از جنگ با اوکراین،[۸] در سال‌های ۱۹۴۳–۱۹۴۴ برخی از واحدهای نظامی ارتش شورشی اوکراین اقدام به پاکسازی قومی گسترده‌ای علیه مردم لهستان کردند.[۶] تاریخ‌دانان تخمین می‌زنند که ۱۰۰٬۰۰۰ غیرنظامی لهستانی در ولنیا و گالیسیای شرقی قتل‌عام شده باشند.[۹][۱۰][۱۱]

در طول و پس از جنگ سرد سازمان‌های اطلاعاتی غربی، از جمله CIA، به شکل پنهانی از ОУН پشتیبانی می‌کردند.[۱۲]

تعدادی از سازمان‌های سیاسی راست افراطی معاصر اوکراین ادعا می‌کنند که میراث‌دار سنت‌های سیاسی ОУН هستند؛ از جمله سووبودا، مجلس ملی اوکراین و کنگره ملی‌گرایان اوکراین.[۶][۱۳] نقش ОУН هنوز مورد مناقشه تاریخ‌نویسان است، چرا که این میراث‌داران بعدها تلاش کردند با ابداع ابیاتی سیاسی نوین میراث سیاسی فاشیستی سازمان ОУН و همدستی آن با آلمان نازی را انکار کنند.[۶][۱۴]

از سوی دیگر بعضی پژوهشگران بر این باورند که مخالفان سیاسی به بزرگنمایی جنبه‌های افراطی راست‌گرایانهٔ میراث‌داران ОУН به منظورهای سیاسی پرداخته‌اند.[۶]

منابع

ویرایش
  1. ↑ Myśl Polska (17 May 2008). "Konferencja "Polska-Ukraina: przyjaźń i partnerstwo; OUN-UPA: hańba i potępienie". Nie Ma Zgody Na Kłamstwo (There's No Agreement to Accept a Lie). Federacja Organizacji Kresowych. Archived from the original on 28 December 2016. Retrieved 27 December 2016. Dr Georges Digas przekazał zebranym interesujące informacje na temat pracy aparatu sprawiedliwości w ZSRR, który zajmował się OUN-UPA po 1944 roku. Według danych oficjalnych, pod wpływem OUN pozostawało podczas wojny ok. 300 tys. Ukraińców, z czego w walkach z NKWD i Armią Czerwoną (do 1950 r.) zginęło 120 tys. , 60 tys. uciekło na Zachód, a ok. 80 tys. wywieziono na Syberię.
  2. ↑ Katchanovski, Ivan. "Terrorists or National Heroes? Politics of the OUN and the UPA in Ukraine" (PDF). Cpsa-acsp.ca.
  3. ↑ Siemaszko, Ewa. The July 1943 genocidal operations of OUN-UPA in Volhynia (PDF). pp. 2–3. Archived from the original (PDF) on 2016-04-01.
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ Shekhovtsov, Anton (March 2011). "The Creeping Resurgence of the Ukrainian Radical Right? The Case of the Freedom Party". Europe-Asia Studies. 63 (2): 207–210. doi:10.1080/09668136.2011.547696.
  5. ↑ Marples, David. HEROES AND VILLAINS. pp. 79–123.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ ۶٫۴ ۶٫۵ Rudling, Per Anders (2013). "The Return of the Ukrainian Far Right: The Case of VO Svoboda" (PDF). In Wodak and Richardson (ed.). Analysing Fascist Discourse: European Fascism in Talk and Text. New York: Routledge. pp. 229–235.
  7. ↑ "Державний архів Львівської області". Archived from the original on 2017-01-05. Retrieved 2016-12-19.
  8. ↑ Timothy Snyder. (2004) The Reconstruction of Nations. New Haven: Yale University Press: pg. 168
  9. ↑ Motyka, Grzegorz (2016). Wołyń'43 Ludobójcza czystka – fakty, analogie, polityka historyczna. Cracow: Wydawnictwo Literackie. pp. 83. ISBN 978-83-08-06207-4.
  10. ↑ Massacre, Volhynia. "The Effects of the Volhynian Massacres". Volhynia Massacre (به انگلیسی). Retrieved 2018-06-30.
  11. ↑ Pertti, Ahonen (2008). Peoples on the Move: Population Transfers and Ethnic Cleansing Policies During World War II and Its Aftermath. Bloomsbury Academic. p. 99.
  12. ↑ Rudling, Per Anders (2013). "The Return of the Ukrainian Far Right: The Case of VO Svoboda". In Wodak and Richardson (ed.). Analysing Fascist Discourse: European Fascism in Talk and Text. New York: Routledge. pp. 229–35.
  13. ↑ Umland, Andreas; Anton Shekhovstsov (2013). "Ultraright Party Politics in Post-Soviet Ukraine and the Puzzle of the Electoral Marginalism of Ukraine Ultranationalists in 1994–2009". Russian Politics and Law. 51 (5): 33–58. doi:10.2753/rup1061-1940510502.
  14. ↑ Rudling, Per Anders (2013). "They Defended Ukraine: The 14 Waffen-Granadier-Division der SS (Galizische Nr. 1) Revisited". Slavic Military Studies. 25: 231.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=سازمان_ملی‌گرایان_اوکراین&oldid=40445385»