فهرست قهرمانان جام حذفی فوتبال انگلستان
جام حذفی فوتبال انگلستان که با نام اف‌ای کاپ نیز شناخته می‌شود از فصل ۷۲–۱۸۷۱ آغاز شده است و از سری مسابقات حذفی در کشور انگلستان است،[۱][۲][۳] که توسط اتحادیه فوتبال انگلستان (FA) برگزار و نامگذاری شده است و از قدیمی‌ترین مسابقات فوتبال موجود در جهان است. کلیه باشگاه‌های حاضر در ۱۰ سطح برتر نظام لیگ‌های فوتبال انگلیس مجاز به حضور در این رقابت‌ها هستند اگرچه استادیوم خانگی هر باشگاه باید شرایط لازم برای ورود به مسابقات را داشته باشد.
اکثر قریب به اتفاق مسابقات فینال جام حذفی در لندن بوده است و بیشتر آنها در ورزشگاه ومبلی اصلی برگزار شد که از سال ۱۹۲۳ تا زمان بستن ورزشگاه در سال ۲۰۰۰ مورد استفاده قرار می‌گرفت. از دیگر ورزشگاه‌های میزبان بازی نهایی قبل از سال ۱۹۲۳ کنینگتون اوال، کریستال پالاس، استمفورد بریج و لیلی بریج، همگی در لندن، گودیسون پارک در لیورپول و ورزشگاه فالوفیلد و اولدترافورد در منچستر بوده‌اند. در حالی که ورزشگاه جدید ومبلی در حال ساخت بود، ورزشگاه میلنیوم در کاردیف به مدت شش سال (۲۰۰۶–۲۰۰۱) به عنوان محل برگزاری فینال انتخاب شد. از سایر ورزشگاه‌ها برای بازی‌های تکرار فینال استفاده شده است؛ تا سال ۱۹۹۹ اگر مسابقه اولیه با تساوی به پایان می‌رسید، بازی تکراری انجام می‌شد. ومبلی جدید از سال ۲۰۰۷ محل دائمی برگزاری بازی نهایی است.
از سال ۲۰۲۰، رکورد بیشترین قهرمانی در اختیار آرسنال با ۱۴ قهرمانی است. واندررز، بلکبرن روورز، تاتنهام و آرسنال چهار تیمی هستند که بیش از یک بار در فینال‌های متوالی پیروز شده‌اند.[۴] این جام تنها یک بار توسط یک تیم غیر انگلیسی، کاردیف سیتی، در سال ۱۹۲۷ بدست آمده است. در حال حاضر منچستریونایتد ، که در فینال ۲۰۲۴ منچستر سیتی را شکست داد، عنوان قهرمانی را در اختیار دارد.
تاریخچه
ویرایش
اولین قهرمان این سری مسابقات واندررز، تیمی از دانش آموزان برتر سابق مدارس مستقل،[۵] مستقر در لندن بود که در هفت فصل نخست پنج بار قهرمان این رقابت‌ها شد. برندگان اولیه این مسابقات همگی از تیم‌های آماتور ثروتمند جنوب انگلستان بودند،[۶] اما در سال ۱۸۸۳، المپیک بلکبرن با شکست دادن اولد اتونیانس، اولین تیم شمالی شد که جام را به دست آورد. پس از بازگشت تیم به بلکبرن، کاپیتان المپیک بلکبرن آلبرت واربورتون اعلام کرد: «لانکاشایر از این جام به خوبی میزبانی می‌کند. اینجا خانه خوبی خواهد داشت و هرگز به لندن برنخواهد گشت.»[۷]
با شروع حرفه‌ای شدن در همان زمان، خیلی زود توان تیم‌های آماتور برای رقابت کم رنگ شد. باشگاه‌های سرآمد حرفه‌ای لیگ فوتبال را در سال ۱۸۸۸ تشکیل دادند.[۸] از آن زمان، تنها یک تیم خارج از لیگ توانست جام را فتح کند. تاتنهام هاتسپر، که در آن زمان در لیگ جنوب رقابت می‌کرد، شفیلد یونایتد را از لیگ فوتبال شکست داد و در فینال ۱۹۰۱ قهرمان شد.[۹] یک سال بعد شفیلد یونایتد به فینال بازگشت و جام را از آن خود کرد، و از آن زمان جام در دست باشگاه‌های شمالی و مرکزی باقی ماند تا اینکه تاتنهام در سال ۱۹۲۱ دوباره آن را فتح کرد.[۱۰] در سال ۱۹۲۷، کاردیف سیتی، که علی رغم استقرار در ولز، در نظام لیگ‌های فوتبال انگلیس بازی می‌کند، جام را به دست آورد و به تنها باشگاه غیر انگلیسی تبدیل شد که موفق به این کار شده است.[۱۱] باشگاه کوئینز پارک اسکاتلندی نیز در سالهای ابتدایی توانست دو بار به فینال راه پیدا کند.[۱۲]
این سری مسابقات در طول جنگ‌های جهانی اول و دوم برگزار نشد، مگر در فصل ۱۵–۱۹۱۴، که به پایان رسید و ۴۰–۱۹۳۹، که در همان مراحل مقدماتی نیمه تمام ماند.[۱۳]
نیوکاسل در دهه ۱۹۵۰، سلطه مختصری بر جام حذفی داشت و در طول ۵ سال سه بار جام را کسب کرد،[۱۴] و در دهه ۱۹۶۰، تاتنهام موفقیت مشابهی را با سه قهرمانی در هفت فصل داشت که این سرآغاز دوره‌ای موفقیت آمیز برای باشگاه‌های لندنی، با ۱۱ قهرمانی در ۲۲ فصل بود.[۱۵] تیم‌هایی از رده دوم فوتبال انگلیس که در آن زمان لیگ دسته دوم نامیده می‌شد، قهرمانی‌های بی سابقه‌ای را بین سالهای ۱۹۷۳ و ۱۹۸۰ تجربه کردند.[۱۶] ساندرلند در سال ۱۹۷۳ جام را به دست آورد، ساوت‌همپتون در ۱۹۷۶ این کار را تکرار کرد و وستهام یونایتد در سال ۱۹۸۰ به پیروزی رسید که آخرین قهرمانی توسط تیمی خارج از لیگ برتر بود.[۱۷][۱۸]
تا سال ۱۹۹۹، تساوی در فینال منجر به تکرار مجدد مسابقه در تاریخ بعدی می‌شد؛[۱۹] پس از آن سال تکلیف قهرمان در همان بازی فینال و در صورت تساوی با ضربات پنالتی مشخص می‌شود.[۲۰] تنها دو بار و در فینال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶، کار به ضربات پنالتی کشیده شد. آرسنال با کسب ۱۴ قهرمانی در جام حذفی، در این زمینه رکورددار است.[۲۱]
قهرمانی بر پایه فصل
ویرایشیادداشت:
راهنمای جدول
ویرایش| (تکرار) | به علت تساوی بازی نهایی تکرار شده است. |
| * | بازی به وقت‌های اضافه کشیده شد. |
|
قهرمان با کمک ضربات پنالتی پس از وقت‌های اضافه مشخص شد. |
|
تیم قهرمان، دوگانه (لیگ و جام حذفی) را به دست آورد. |
| § | تیم قهرمان، سه گانه (قهرمانی لیگ، جام حذفی و جام اتحادیه) را به دست آورد. |
| # | تیم قهرمان، سه گانه (قهرمانی لیگ، جام حذفی و لیگ قهرمانان یا لیگ اروپا) را به دست آورد. |
| کج شده | تیمی خارج از سطح بالای نظام لیگ‌های فوتبال انگلیس (از زمان شکل گیری لیگ فوتبال در ۱۸۸۸). |
تمامی تیم‌ها انگلیسی هستند، به جز بلوک هایی که با 
(اسکاتلند) یا 
(ولز) نشانه گذاری شده است.
نتایج بر پایه باشگاه
ویرایشتیمهایی که خط خورده‌اند، دیگر وجود ندارند. بعلاوه، کویینز پارک پس از قانونگذاری اتحادیه فوتبال اسکاتلند در سال ۱۸۸۷، دیگر واجد شرایط ورود به جام حذفی نبود.
نتایج بر اساس تیم
| باشگاه | قهرمانی | اولین قهرمانی | آخرین قهرمانی | نایب قهرمانی | آخرین نایب قهرمانی | حضور در فینال |
|---|---|---|---|---|---|---|
| آرسنال | ۱۴ | ۱۹۳۰ | ۲۰۲۰ | ۷ | ۲۰۰۱ | ۲۱ |
| منچستر یونایتد | ۱۳ | ۱۹۰۹ | ۲۰۲۴ | ۸ | ۲۰۲۳ | ۲۲ |
| چلسی | ۸ | ۱۹۷۰ | ۲۰۱۸ | ۸ | ۲۰۲۱ | ۱۵ |
| لیورپول | ۸ | ۱۹۶۵ | ۲۰۲۲ | ۷ | ۲۰۱۲ | ۱۴ |
| تاتنهام هاتسپر | ۸ | ۱۹۰۱ | ۱۹۹۱ | ۱ | ۱۹۸۷ | ۹ |
| منچستر سیتی | ۷ | ۱۹۰۴ | ۲۰۲۳ | ۷ | ۲۰۲۵ | ۱۴ |
| استون ویلا | ۷ | ۱۸۸۷ | ۱۹۵۷ | ۳ | ۲۰۰۰ | ۱۰ |
| نیوکاسل یونایتد | ۶ | ۱۹۱۰ | ۱۹۵۵ | ۷ | ۱۹۹۹ | ۱۳ |
| بلکبرن راورز | ۱۸۸۴ | ۱۹۲۸ | ۲ | ۱۹۶۰ | ۸ | |
| اورتون | ۵ | ۱۹۰۶ | ۱۹۹۵ | ۸ | ۲۰۰۹ | ۱۳ |
| وست برومویچ آلبیون | ۱۸۸۸ | ۱۹۶۸ | ۵ | ۱۹۳۵ | ۱۰ | |
| ۱۸۷۲ | ۱۸۷۸ | ۰ | ۵ | |||
| ولورهمپتون واندررز | ۴ | ۱۸۹۳ | ۱۹۶۰ | ۴ | ۱۹۳۹ | ۸ |
| بولتون | ۱۹۲۳ | ۱۹۵۸ | ۳ | ۱۹۵۳ | ۷ | |
| شفیلد یونایتد | ۱۸۹۹ | ۱۹۲۵ | ۲ | ۱۹۳۶ | ۶ | |
| شفیلد ونزدی[الف] | ۳ | ۱۸۹۶ | ۱۹۳۵ | ۳ | ۱۹۹۳ | ۶ |
| وستهام یونایتد | ۱۹۶۴ | ۱۹۸۰ | ۲ | ۲۰۰۶ | ۵ | |
| پرستون نورث‌اند | ۲ | ۱۸۸۹ | ۱۹۳۸ | ۵ | ۱۹۶۴ | ۷ |
| اولد اتونیانس | ۱۸۷۹ | ۱۸۸۲ | ۴ | ۱۸۸۳ | ۶ | |
| پورتسموث | ۱۹۳۹ | ۲۰۰۸ | ۳ | ۲۰۱۰ | ۵ | |
| ساندرلند | ۱۹۳۷ | ۱۹۷۳ | ۲ | ۱۹۹۲ | ۴ | |
| ناتینگهام فارست | ۱۸۹۸ | ۱۹۵۹ | ۱ | ۱۹۹۱ | ۳ | |
| بری | ۱۹۰۰ | ۱۹۰۳ | ۰ | ۲ | ||
| هادرسفیلد تاون | ۱ | ۱۹۲۲ | ۴ | ۱۹۳۸ | ۵ | |
| لستر سیتی | ۲۰۲۱ | ۱۹۶۹ | ||||
| رویال انجینیرز | ۱۸۷۵ | ۳ | ۱۸۷۸ | ۴ | ||
| دانشگاه آکسفورد | ۱۸۷۴ | ۱۸۸۰ | ||||
| دربی کانتی | ۱۹۴۶ | ۱۹۰۳ | ||||
| لیدز یونایتد | ۱۹۷۲ | ۱۹۷۳ | ||||
| ساوت‌همپتون | ۱۹۷۶ | ۲۰۰۳ | ||||
| بلکپول | ۱۹۵۳ | ۲ | ۱۹۵۱ | ۳ | ||
| بارنلی | ۱۹۱۴ | ۱۹۶۲ | ||||
| کاردیف سیتی | ۱۹۲۷ | ۲۰۰۸ | ||||
| کریستال پالاس | ۲۰۲۵ | ۲ | ۲۰۱۶ | ۲ | ||
| چارلتون اتلتیک | ۱۹۴۷ | ۱ | ۱۹۴۶ | ۲ | ||
| بارنزلی | ۱۹۱۲ | ۱۹۱۰ | ||||
| نوتس کانتی | ۱۸۹۴ | ۱۸۹۱ | ||||
| ۱۸۸۰ | ۱۸۷۹ | |||||
| ۱۹۸۸ | ۰ | ۱ | ||||
| کاونتری سیتی | ۱۹۸۷ | |||||
| ایپسوییچ تاون | ۱۹۷۸ | |||||
| برادفورد سیتی | ۱۹۱۱ | |||||
| ۱۸۸۳ | ||||||
| اولد کارتوسیانس | ۱۸۸۱ | |||||
| بیرمنگام سیتی | ۰ | ۲ | ۱۹۵۶ | ۲ | ||
| کویینز پارک | ۱۸۸۵ | |||||
| واتفورد | ۲۰۱۹ | |||||
| استوک سیتی | ۱ | ۲۰۱۱ | ۱ | |||
| میلوال | ۲۰۰۴ | |||||
| میدلزبورو | ۱۹۹۷ | |||||
| برایتون اند هوو آلبیون | ۱۹۸۳ | |||||
| کویینز پارک رنجرز | ۱۹۸۲ | |||||
| فولهام | ۱۹۷۵ | |||||
| لوتون تاون | ۱۹۵۹ | |||||
| بریستول سیتی | ۱۹۰۹ | |||||
یادداشت:
- ^ الف: مجموع عملکرد این تیم تحت نام قبلی خود دِ ونزدی، دو قهرمانی و یک نایب قهرمانی است
- ^ ب: ویمبلدون در سال ۲۰۰۴ از جنوب لندن به میلتون کینز انتقال یافت و این باشگاه به عنوان میلتون کینز دونز تغییر نام داد، اما باشگاه فعلی معتقد است که در سال ۲۰۰۴ تاسیس شده و ادعایی برای تاریخ یا افتخارات ویمبلدون (از جمله قهرمانی در جام حذفی) ندارد.
منابع
ویرایش- ↑ Jury, Louise (7 January 2005). "FA Cup trophy's sale to set football memorabilia record". The Independent. Independent News & Media. Archived from the original on 17 January 2010. Retrieved 24 October 2008.
- ↑ "FA Competition Administration". The Football Association. Retrieved 13 October 2010.
- ↑ Townsend, Nick (21 May 2000). "Football: FA Cup Final: Calamity for James as Di Matteo makes history". The Independent. Independent News & Media.
{{cite news}}:|access-date=requires|url=(help) - ↑ «Football Club History Database - F.A. Cup Summary». www.fchd.info. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۲۵.
- ↑ «باشگاه فوتبال واندررز - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد». fa.m.wikipedia.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۲۶.
- ↑ 0-00-218049-9.
- ↑ Soar, Phil; Tyler, Martin. دایره‌المعارف فوتبال انگلیس. ص. ۲۰.
- ↑ Soar, Phil; Tyler, Martin. دایره‌المعارف فوتبال انگلیس. ص. ۱۶–۱۷.
- ↑ «FA Cup by numbers». The Telegraph (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۲۶.
- ↑ «Football Club History Database - F.A. Cup Summary». www.fchd.info. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۲۶.
- ↑ «Cup friends reunited» (به انگلیسی). ۲۰۰۹-۰۱-۰۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۲۶.
- ↑ «Football Club History Database - F.A. Cup Summary». www.fchd.info. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۲۶.
- ↑ «Football Club History Database - F.A. Cup Summary». www.fchd.info. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۲۶.
- ↑ «Football Club History Database - F.A. Cup Summary». www.fchd.info. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۲۶.
- ↑ Soar, Phil; Tyler, Martin. دایره‌المعارف فوتبال انگلیس. ص. ۲۷.
- ↑ Soar, Phil; Tyler, Martin. دایره‌المعارف فوتبال انگلیس. ص. ۲۷.
- ↑ «FA Cup by numbers». The Telegraph (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۲۶.
- ↑ «Football Club History Database - F.A. Cup Summary». www.fchd.info. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۲۶.
- ↑ «FA Cup in danger of losing lustre» (به انگلیسی). ۲۰۰۵-۰۲-۰۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۲۶.
- ↑ Association, The Football. "The website for the English football association, the Emirates FA Cup and the England football team". www.thefa.com (به انگلیسی). Archived from the original on 25 March 2009. Retrieved 2020-09-26.
- ↑ «Aubameyang double wins FA Cup for Arsenal» (به انگلیسی). BBC Sport. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۲۶.
- ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ ۲۲٫۲ "F A Cup Summary – Contents". The Football Club History Database. Retrieved 4 November 2008.
- ↑ ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ Barnes, Stuart (2008). Nationwide Football Annual 2008–2009. SportsBooks Ltd. pp. 132, 134–143. ISBN 1-899807-72-1.
- ↑ Bateson, Bill; Sewell, Albert (1992). News of the World Football Annual 1992–93. Harper Collins. p. 219. ISBN 0-85543-188-1.
- ↑ "The F.A. Cup – Bolton's Victory – Record Crowds". The Times. News International. 30 May 1923. Archived from the original on 11 January 2010. Retrieved 13 October 2008.
پیوند به بیرون
ویرایش- آرشیو جام حذفی در TheFA.com
- England FA Challenge Cup Finals at RSSSF.com