مجمع مسلمانان مجاهد

مجمع مسلمانان مجاهد یا جامعه مجاهدین اسلام[۸] یک گروه سیاسی ایرانی بود که در سال ۱۳۲۷ به رهبری سید ابوالقاسم کاشانی تشکیل شد. مجمع مسلمانان مبارز، بازوی نیرومند کاشانی و نیروی عملگرای وی در عرصه سیاسی نهضت ملی شدن نفت بود[۱] و به واسطه پایگاه اجتماعی قدرتمند خود، توانایی بسیج مردم برای اعتصابات و تظاهرات خیابانی را داشت.[۲]

مجمع مسلمانان مجاهد
رهبرسید ابوالقاسم کاشانی
رئیسسید شمس‌الدین قنات‌آبادی
بنیان‌گذارسید شمس‌الدین قنات‌آبادی و محمود شروین[۱]
بنیان‌گذاری۷ دی ۱۳۲۷ (اعلام موجودیت)[۱]
۱۴ بهمن ۱۳۲۷ (رسمی)[۲]
انحلال و برچینش۱۳۳۴[۳]
ستادمحله سرچشمه، تهران[۲]
شاخه نظامیجمعیت فدائیان اسلام (۱۳۲۷-۳۰)
اعضای ثبت‌نام کردهحدود ۲٬۰۰۰ نفر (۱۳۲۷)[۲]
مرام سیاسی
طیف سیاسیراست[۶]
دینشیعه اسلام
وابستگی ملیجبهه ملی ایران (۱۳۲۸-۳۰)
مجلسفراکسیون نهضت ملی[۷]
مجلس ۱۷[۷]
۲ از ۷۹ (۳٪)

پیشینه

ویرایش

مجمع مسلمانان مجاهد از سازمان‌ها و جریان‌های سیاسی است که در بستر حوادث بعد از شهریور ۱۳۲۰ ایجاد شد. پس از سقوط رضاشاه، نیروهای مذهبی که طی یک دوره طولانی سرکوب شده بودند، وارد میدان شدند. سید ابوالقاسم کاشانی از چهره‌های مؤثر در تحولات مذهبی-سیاسی این دوره بود که افزون بر انتقاد از دولت‌های وقت، با نفوذ بیگانگان و کنترل روزافزون آنان بر اوضاع ایران، مخالفت میکرد. بسیاری از سازمان‌ها، احزاب، جریان‌ها، و انجمن‌های مذهبی-سیاسی این دوره، تا حدودی با تأثیر از کاشانی شکل می‌گرفتند و با او در ارتباط بودند. طرح تأسیس یک جمعیت جدید به نام «مجمع مسلمانان مجاهد»، طرحی مشترک از سوی کاشانی، نواب صفوی و قنات‌آبادی بود.[۸]

جستارهای وابسته

ویرایش

منابع

ویرایش
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ Ali Rahnema (April 24, 2012) [December 15, 2011]. "KĀŠĀNI, SAYYED ABU'L-QĀSEM". In یارشاطر, احسان (ed.). دانشنامه ایرانیکا. Fasc. 6. Vol. XV. New York City: Bibliotheca Persica Press. pp. ۶۴۰–۶۴۷. Retrieved 26 April 2017.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ Rahnema, Ali. Behind the 1953 Coup in Iran: Thugs, Turncoats, Soldiers, and Spooks. انتشارات دانشگاه کمبریج. pp. ۵۷–۵۹. ISBN 1-107-07606-4.
  3. داوود قاسم‌پور (۱۹ بهمن ۱۳۸۸). ««جمعيت فداييان اسلام» و «مجمع مسلمانان مجاهد»». خبرگزاری فارس. دریافت‌شده در ۶ اردیبهشت ۱۳۹۶.
  4. ۴٫۰ ۴٫۱ یرواند آبراهامیان (1982). ایران بین دو انقلاب. انتشارات دانشگاه پرینستون. pp. ۲۵۸–۲۵۹. ISBN 0-691-10134-5.
  5. ۵٫۰ ۵٫۱ Samih K. Farsoun, Mehrdad Mashayekhi (2005). Iran: Political Culture in the Islamic Republic. Routledge. p. 59. ISBN 978-1-134-96947-0.{{cite book}}: نگهداری یادکرد:استفاده از پارامتر نویسندگان (link)
  6. James A. Bill, John Alden Williams (2002). Roman Catholics and Shi'i Muslims: Prayer, Passion, and Politics. University of North Carolina Press. Chapter 6. ISBN 978-0-8078-7492-9.{{cite book}}: نگهداری یادکرد:استفاده از پارامتر نویسندگان (link)
  7. ۷٫۰ ۷٫۱ یرواند آبراهامیان (1982). ایران بین دو انقلاب. انتشارات دانشگاه پرینستون. pp. ۴۲۷. ISBN 0-691-10134-5.
  8. ۸٫۰ ۸٫۱ بهرامی، روح‌الله؛ حسن‌وند، شهرام؛ آزادبخت، سروش (بهار ۱۳۹۰). «مجمع مسلمانان مجاهد؛ تکاپوهای سیاسی و پایگاه اجتماعی». فصلنامه علمی-پژوهشی تاریخ اسلام و ایران. تهران: دانشگاه الزهرا. سال بیست و یکم (۹۱): صص ۱۹-۴۶. دریافت‌شده در ۶ اردیبهشت ۱۳۹۶.