سیاست فضایی: تفاوت میان نسخه‌ها
ایجاد شده توسط ترجمهٔ صفحهٔ «Space policy» برچسب‌ها: افزودن رده ویدئو به مقاله‌ای که ویدئو ندارد ترجمهٔ محتوا ترجمه محتوا ۲ |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۶ اکتبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۴۰
سیاست فضایی یک فرآیند تصمیم‌گیری سیاسی و استفاده از سیاست‌های عمومی کشور (یا مجموعه‌ای از کشور‌ها) در مورد پرواز و استفاده از فضای بیرونی زمین، هم برای اهداف غیرنظامی (علمی و تجاری) و هم برای اهداف نظامی است. پیمان‌های بین‌المللی، مانند پیمان فضای بیرونی امضا‌شده در سال ۱۳۴۶ خورشیدی، تلاش می‌كنند تا حداكثر استفاده‌های مسالمت‌آمیز از فضا را به حداكثر برسانند و نظامی‌سازی فضا را محدود كنند.
سیاست فضایی با سیاست علمی در هم تنیده‌است، زیرا برنامه‌های ملی فضایی اغلب در علوم فضایی و همچنین در زمینه سیاست دفاع برای برنامه‌هایی مانند ساخت و توسعه ماهواره‌های جاسوسی و جنگ‌افزار‌های ضد‌ماهواره سرمایه‌گذاری می‌کنند. این سیاست همچنین شامل مقررات دولتی فعالیت‌های شخص ثالث مانند ماهواره‌های ارتباطاتی تجاری و پرواز‌های خصوصی است. [۱]
سیاست فضایی همچنین شامل ایجاد و استفاده از قانون فضا و باعث پیدایش سازمان‌های حمایت از فضای بیرونی می‌شوند تا آن‌ها از دلیل اکتشافات فضایی حمایت کنند.
خط‌مشی فضایی بر‌اساس کشور
اتحاد جماهیر شوروی
اتحاد جماهیر شوروی با راه‌اندازی اسپوتنیک-۱ اولین ماهواره خود، در تاریخ ۱۲ مهر ۱۳۳۶ خورشیدی به اولین کشور باشگاه فضایی تبدیل شد.
همچنین ببینید
منابع
- ↑ Goldman, Nathan C. (1992). Space Policy:An Introduction. Ames, IA: Iowa State University Press. p. vii. ISBN 0-8138-1024-8.