ویکیپدیا:نوشتار پیشنهادی/۲۰۲۲/۷۷
ولایتعهدی علی بن موسی الرضا به واقعه احضار و انتصاب علی بن موسی (۱۴۸ ه. ق، مدینه – ۲۰۳ ه. ق، خراسان) (امام هشتم شیعیان) به ولایتعهدی مأمون، خلیفه عباسی گفته میشود که از سال ۲۰۱ تا ۲۰۳ هجری رخ داد. این رویداد که فصل مهمی در حیات سیاسی علی بن موسی الرضا است، در راستای تلاشهای مأمون جهت اقناع عمومی، در پی جنگ میان مأمون و امین بر سر حکومت بر کل قلمرو عباسیان رخ داد. این انتصاب سیاسی، در ابتدا با مخالفت و استنکاف علی بن موسی الرضا مواجه شد، اما نهایتاً با اصرارهای مأمون و اجبار و تهدید علی بن موسی، وی در سال ۲۰۰ ه.ق به سمت مرو حرکت کرد. در طول مسیر، اتفاقات فراوانی از کاروان علی بن موسی گزارش شدهاست که پررنگترین آنها، استماع و استنساخ حدیث سلسلهالذهب توسط اهالی نیشابور میباشد. انتصاب علی بن موسی الرضا در میان اقشار اجتماعی، آثار و بازتابهای گوناگونی دربرداشت. این انتصاب در شرایط سختی که مأمون در آن دچار بود، سبب شد تا آتش قیام علویان در مراکزی چون بغداد، مکه و کوفه فروکش نماید. علی بن موسی نیز از جایگاه ولایتعهدی خود، در راستای انتشار علوم دینی استفاده فراوانی کرد و در جلسات مناظره با ادیان و فرقههای دیگر حضور یافت. ولی از سوی دیگر، عباسیان حاضر در بغداد که غالباً از حزب مخالف مأمون محسوب میشدند، مأمون را از خلافت عزل و جایش عموی وی، ابراهیم بن مَهدی، را منصوب کردند. مأمون برای دفاع از خود، به همراه علی بن موسی عزم بغداد کرد. وقتی کاروان مأمون به توس رسید، علی بن موسی بیمار شد و از دنیا رفت. بسیاری از منابع، قتل وزیر و مرگ ولیعهد مأمون در این فاصله زمانی کوتاه را نشانه توطئه مأمون دانستهاند.