تاریخچه باشگاه فوتبال بارسلونا

نخستین آرم باشگاه

تأسیس باشگاه فوتبال بارسلونا (۱۹۲۲–۱۸۹۹)

ویرایش
 
اعضای تیم در سال ۱۹۰۳
 
خوان گمپر

در ۲۲ اکتبر سال ۱۸۹۹ میلادی، هانس گمپر تمایل خود را به صورت آگهی در لوس دپورتس برای تأسیس باشگاه فوتبال اعلام کرد. در ۲۹ نوامبر همان سال در جلسهٔ خیمناسیو سوله نتایج مثبتی حاصل شد و در نهایت یازده بازیکن شامل واتر وایلد، لوئیس دی اوسو، بارتومئو ترادس، اوتو کونزله، اوته مه یر، انریک دوکال، پره کبوت، کارلس پوجول، جوزپ لوبت، جانپارسونز و ویلیام پارسونز جذب شدند و باشگاه فوتبال بارسلونا متولد شد.[۱] بارسلونا شروع موفقیت آمیزی در مسابقات ملی و منطقه‌ای نظیر مسابقات فوتبال کاتالونیا و کوپا دل ری داشت. در ۱۹۰۲ میلادی باشگاه اولین جام خود، کوپا ماکایا را بالای سر برد و نیز در همان سال در فینال اولین دوره کوپا دل ری به مصاف بیزکایا رفت که ۱ – ۲ مغلوب شد.[۲] در ۱۹۰۸ میلادی، درحالی که باشگاه در شرایط مالی سختی قرار داشت و جز قهرمانی در مسابقات فوتبال کاتالونیا در ۱۹۰۵ میلادی تا آن زمان نتوانسته بود پیروزی دیگری به دست آورد، خوان گمپر به عنوان ریاست باشگاه برگزیده شد. گمپر در ۵ دوره متفاوت، در بین سال‌های ۱۹۰۸ تا ۱۹۲۵، ریاست باشگاه را بر عهده داشت، و مجموعاً حدود ۲۵ سال را در خدمت باشگاه گذراند. از مهم‌ترین دستاوردهای وی می‌توان کمک به بارسا برای به دست آوردن ورزشگاه اختصاصی را خاطر نشان کرد.[۳]

در ۱۴ مارس ۱۹۰۹ میلادی، بارسلونا به ورزشگاه اینداستریا که بزرگتر بود و ۸٬۰۰۰ نفر گنجایش داشت، نقل مکان کرد. از ۱۹۱۰ تا ۱۹۱۴ میلادی، بارسلونا در جام پیرنه شرکت کرد و به عنوان بهترین تیم لانگیدوک، میدی، ناحیه آکیتن، باسک و کاتالونیا انتخاب شد. در آن زمان شرکت کردن در این رقابت‌های آزاد برای تیم بسیار مفید بود.[۴][۵] در همین دوره زبان رسمی باشگاه از کاستیلن به کاتالونیایی تغییر کرد و تیم به‌تدریج به یکی از نمادهای مهم کاتالونیا تبدیل شد، تاجایی که برای بسیاری از طرفداران، حمایت از تیم بیشتر به واسطهٔ جایگاه اجتماعی آن و نه بازی خود تیم اهمیت داشت.[۶]

گمپر، جک گرینول را به عنوان اولین مربی تمام وقت بارسلونا انتخاب کرد. وی همچنین تلاش‌هایی برای افزایش تعداد اعضای باشگاه انجام داد، به طوری که در سال ۱۹۲۲ میلادی، تعداد اعضای باشگاه به بیش از ۲۰٬۰۰۰ نفر افزایش یافت. این افزایش اعضا به لحاظ مالی تیم را قادر به تهیه ورزشگاه جدید ساخت. در نهایت باشگاه به ورزشگاه لس کورتس که در همان سال افتتاح شده بود، نقل مکان کرد.[۷] ورزشگاه جدید ۲۲٬۰۰۰ نفر گنجایش داشت که بعدها به ۶۰٬۰۰۰ نفر هم رسید.[۸] در دوران گمپر، تیم فوتبال بارسلونا موفق شد یازده بار مسابقات فوتبال کاتالونیا، شش بار کوپا دل ری و چهار بار کوپا دی پیرنه را فتح کرده و نخستین بهترین تیم جهان هم هست؛ «عصر طلایی» خود را تجربه کند.[۲][۳]

ریورا، جمهوری‌خواهی و جنگ داخلی (۱۹۵۷–۱۹۲۳)

ویرایش
 
بمباران هوایی بارسلون در ۱۹۳۸

در ۱۴ ژوئن ۱۹۲۵، جمعیت حاضر در یکی از مسابقه در حرکتی خودجوش برای اعتراض به دیکتاتوری میگوئل پریمو ده ریورا سرود ملی را هو کردند که در پی آن حکومت در واکنش به این عمل ورزشگاه را شش ماه تعطیل کرد و گمپر نیز مجبور به کناره‌گیری از ریاست باشگاه شد.[۹] همزمان با حرکت حرفه‌ای شدن باشگاه‌ها، در ۱۹۲۶ مدیران بارسلونا برای اولین بار حرکت بارسلونا را در جهت حرفه‌ای شدن اعلام کردند.[۷] در ۱۹۲۸، بارسلونا پیروز جام اسپانیا شد، در مراسم اهدای جام ترانهٔ اودا اِ پلاکتو از رافائا آلبرتی یکی از اعضای اصلی گروه «نسل ۲۷» در وصف عملکرد قهرمانانه دروازه‌بان بارسا خوانده شد.[۱۰] در ۳۰ ژوئیه ۱۹۳۰، بنیان‌گذار باشگاه، خوان گمپر، بعد از دوره‌ای افسردگی به واسطهٔ مشکلات شخصی و اقتصادی اقدام به خودکشی کرد.[۳]

اگرچه بارسلونا با بازیکن سرشناسی چون جوزپ اسکولا به کار خود ادامه می‌داد، باشگاه به دلیل کشمکش‌های سیاسی که جامعه ورزشی را به کلی تحت شعاع قرار داده بود، وارد دوره‌ای از افت شد.[۱۱] باوجود کسب قهرمانی در سال‌های ۱۹۳۰، ۱۹۳۱، ۱۹۳۲، ۱۹۳۴، ۱۹۳۶ و ۱۹۳۸[۲] در مسابقات کاتالونیا، بارسلونا هیچ موفقیتی در سطح ملی (بجز عنوان بحث‌برانگیز ۱۹۳۷) به دست نیاورده بود. یک ماه پس از شروع جنگ داخلی اسپانیا در سال ۱۹۳۶، برخی از بازیکنان بارسلونا و اتلتیک بیلبائو داوطلب خدمت سربازی در جمع افرادی شدند که در مقابل شورشیان نظامی می‌جنگیدند.[۱۲] در ۶ اکتبر همین سال جوزپ سانیول مدیر باشگاه و از اعضای حامی حزب سیاسی استقلال طلب، توسط سربازان فالانژ در نزدیکی گواداراما به قتل رسید.[۱۳] در تابستان ۱۹۳۷، تیم به اردوی مکزیک و ایالات متحده رفت. این اردو اگرچه به لحاظ مالی باشگاه را در امان نگه می‌داشت، اما نیمی از تیم به دنبال پناهندگی در کشورهای فرانسه و مکزیک بودند. در ۱۶ مارس ۱۹۳۸، بارسلونا مورد بمباران هوایی قرار گرفت که به کشته شدن ۳۰۰۰ تن انجامید و دفتر باشگاه نیز از این بمباران در امان نماند.[۱۴] کاتالونیا چند ماه بعد به تصرف درآمد. باشگاه به نماد نافرمانی کاتالانیسم تبدیل شد و در پی‌محدودیت‌های ایجاد شده اعضای آن به ۳٬۴۸۶ نفر کاهش یافت.[۱۵] پس از جنگ داخلی، پرچم کاتالونیا ممنوع اعلام شد و تیم‌ها از استفاده از نام‌های غیراسپانیایی نیز منبع شدند. این اقدام باشگاه را مجبور به تغییر نام به (به اسپانیایی: Club de Fútbol Barcelona) و حذف پرچم کاتالونیا از لباس تیم کرد.[۸]

در ۱۹۴۳، بارسلونا در نیمه نهایی مسابقات کوپا دل جنرالیسمه به مصاف رئال مادرید رفت. دیدار رفت دو تیم در لس کورتس با نتیجه ۳–۰ به نفع بارسلونا پایان یافت. پیش از بازی برگشت، اعضای تیم بارسلونا با رئیس امنیت دولت فرانسیسکو فرانکو دیدار داشتند و او به آن‌ها یادآوری کرد که تنها به علت سخاوتمندی رژیم آن‌ها امکان بازی کردن را دارند. در بازی برگشت رئال مادرید با نتیجه ۱۱–۱ بارسلونا را شکست داد.[۱۶] علی‌رغم فشارهای سیاسی آن زمان، بارسلونا در ده ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ توانست موفقیت‌های قابل توجهی را کسب کند. بارسا با مربیگری جوزپ سامیتیر و بازیکنانی چون سزار، آنتونی رامالتس و خوان ولاسکو در سال ۱۹۲۹ توانست برای اولین بار قهرمان لا لیگا شود. این عنوان را توانست در سال‌های ۱۹۴۸ و ۱۹۴۹ نیز به دست آورد. همچنین در سال ۱۹۴۹ توانست برای اولین بار کوپا لاتین را فتح کند. در ژوئن ۱۹۵۰ باشگاه قرار دادی با لادیسلائو کوبالا بست، او یکی از افراد تأثیرگذار در بارسلونا بود.

در یکشنبه بارانی سال ۱۹۵۱، انبوهی از جمعیت پس از پیروزی ۲–۱ در برابر سانتاندر، ورزشگاه لس کورتس را بدون استفاده از تراموا ترک کردند که شگفتی مسئولین حکومتی را برانگیخت. در آن زمان در بارسلون کارکنان تراموا اعتصاب کرده بودند و این حمایت از جانب طرفداران بارسلون از حرکت آنان صورت گرفت. رویدادهایی از این قبیل چهره‌ای متفاوت از باشگاه یا تعلق آن به فراتر از کاتالونیا را نشان می‌داد. برخی اسپانیایی‌های تندرو باشگاه را مدافع حقوق بشر و آزادی می‌دانستند.[۱۷][۱۸]

بارسلونا توانست با مربیگری فردیناند دائوییک و بازی لادیسلائو کوبالا در سال ۱۹۵۲ پنج عنوان قهرمانی مختلف شامل لا لیگا، کوپا دل جنرالیسمه (یا همان کوپا دل ری)، کوپا لاتین و کوپا اوا دوارته و کوپا مارتینی روسی را بالای سر ببرد. همچنین در ۱۹۵۳ نیز توانست مجدداً لا لیگا و کوپا دل جنرالیسمه را فتح کند.[۸]

باشگاه فوتبال بارسلونا (۱۹۷۸–۱۹۵۷)

ویرایش
 
ورزشگاه باشگاه بارسلونا، نیوکمپ که با حمایت‌های مالی هواداران در سال ۱۹۵۷ ساخته شد.

بارسلونا با مربیگری هلنیو هررا و لوییز سوارز جوان (بازیکن سال فوتبال اروپا در ۱۹۶۰) و دو بازیکن مجارستانی به توصیه کوبالا با نام‌های ساندور کوچیس و زولتان زیبور توانست دو عنوان ملی دیگر در سال ۱۹۵۹ و لا لیگا و جام بین شهری را در ۱۹۶۰ کسب کند. در ۱۹۶۱ بارسلونا اولین باشگاهی بود که توانست رئال مادرید را در رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا شکست دهد، اما در فینال با نتیجه ۳–۲ مغلوب بنفیکا شد.[۱۹][۲۰][۲۱]

کار ساخت ورزشگاه نیوکمپ در سال ۱۹۵۷ به پایان رسید و این بدین معنا بود که باشگاه مقداری پول برای خرید بازیکنان جدید داشت. دهه ۱۹۶۰ موفقیت‌های کمتری برای باشگاه به همراه داشت و لا لیگا کاملاً در دست رئال مادرید بود.[۲۱] از جنبه‌های مثبت دهه شصت می‌توان به ظهور بازیکنانی چون جوزپ فوسته و کارلس رکساچ و پیروزی باشگاه در کوپا دل جنرالیسمه در ۱۹۶۳ و جام بین شهری در ۱۹۶۶ اشاره کرد. همچنین بارسلونا توانست رئال مادرید را در فینال کوپا دل جنرالیسمه در ورزشگاه برنابئو در حالی که فرانکو بازی را تماشا می‌کرد، شکست دهد و بخشی از اقتدار سابق خود را به نمایش بگذارد. با پایان یافتن دوره دیکتاتوری فرانکو در ۱۹۷۴، نام باشگاه به نام اصلیش تغییر کرد، طراحی تاج آن به شکل اولیه‌اش برگردانده شد و دوباره حروف اصلیش را به دست آورد.[۲۲]

فصل ۱۹۷۳–۱۹۷۴ شاهد حضور یوهان کرایف بود که برای ثبت یک رکورد جهانی به مبلغ ۹۲۰ هزار پوند از آژاکس خریداری شد.[۲۳] یوهان کرایف در مصاحبه‌ای با یکی از خبرگزاری‌های اروپا گفت: «من بارسلونا را به رئال مادرید ترجیح دادم زیرا نمی‌توانم برای تیمی بازی کنم که با فرانکو ارتباط دارد.» و این مصاحبه خیلی سریع او را به چهره محبوب هواداران بارسا تبدیل کرد و زمانی که وی نام فرزندش را یوردی، یک نام محلی کاتالانی گذاشت، بر میزان این محبوبیت افزوده شد.[۲۴] یوهان کرایف به همراه بازیکنان خوب دیگری چون خوان مانوئل آسنسی، کارلس رکساچ و هوگو سوتیل به باشگاه کمک کردند تا بتواند بعد از دهه ۱۹۶۰ با شکست ۵–۰ رئال مادرید در سال ۱۹۷۴ قهرمان لالیگا شود.[۲۵] یوهان کرایف در ۱۹۷۳ در اولین دوره حضورش در بارسا به عنوان بهترین بازیکن سال اروپا برای بار دوم انتخاب شد، او در سال ۱۹۷۱، زمانی که برای آژاکس بازی می‌کرد توانسته بود این عنوان برای اولین بار کسب کند، همچنین برای بار سوم در سال ۱۹۷۴ درحالی که همچنان برای بارسلونا بازی می‌کرد مجدداً این عنوان را تصاحب کرد.[۲۶]

نونیز و ثبات در مدیریت (۲۰۰۰–۱۹۷۸)

ویرایش
فینال جام‌ملت‌های اروپا در سال۱۹۹۲

در سال ۱۹۷۸ جوزپ لوییس نونیز در انتخاباتی توسط اعضای باشگاه به عنوان مدیر جدید انتخاب شد. این تصمیم بسیار نزدیک و متصل به گذار اسپانیا در مسیر دموکراسی و پایان یافتن دیکتاتوری فرانکو در سال ۱۹۷۴ بود. هدف اصلی نونیز ارتقا دادن بارسا به سطح یک باشگاه جهانی از طریق ثبات بخشیدن به آن در زمین و خارج از آن بود. وی به توصیه کرایف، آکادمی جوانان بارسلونا، لا ماسیا را در ۲۰ اکتبر ۱۹۷۹ تأسیس کرد.[۲۷] دوره ریاست او ۲۲ سال به طول انجامید و بر بارسلونا تأثیر بسازایی گذاشت. از زمان نونیز سیاست‌های سختگیرانه‌ای برای دستمزد و نظم و انضباط به جا مانده‌است.[۲۸][۲۹]

در ۱۶ مه ۱۹۷۹ بارسلونا با شکست ۴–۳ فورتونا دوسلدورف در مقابل بیش از ۳۰٬۰۰۰ طرفدار بارسلونایی که برای دیدن بازی به بازل سوئیس آمده بودند، توانست برای اولین بار جام در جام اروپا فتح کند. در ۱۹۸۲ مارادونا با قراردادی به مبلغ ۵ میلیون پوند از بوکا جونیورز خریده شد و دهمین رکورد جهان از حیث مبلغ قرار داد رقم خورد.[۳۰] در پایان فصل ۱۹۸۳–۱۹۸۲ بارسلونا توانست با مربیگری منوتی، رئال مادرید را شکست دهد و قهرمان کوپا دل ری شود. حضور مارادونا در بارسا دیری نپایید و او بارسلونا را برای پیوستن به ناپولی ترک کرد. در آغاز فصل ۱۹۸۵–۱۹۸۴ تری وینابلز به عنوان مربی انتخاب شد و توانست لا لیگا را با هافبک برجستهٔ آلمانی، برند شوستر فتح کند. در فصل بعدی او تیم را به مرحله فینال جام باشگاه‌های اروپا برد که در ضربات پنالتی بارسا مغلوب استوا بخارست شد و عنوان نایب قهرمانی را کسب کرد.[۲۸]

پس از جام جهانی فوتبال ۱۹۸۶ باشگاه گری لینکر آقای گل آن رقابت‌ها را از باشگاه اورتون خرید و با دروازه‌بان آندونی زوبیزارتا قرار دادی طولانی بست. اما تیم در حالی که شوستر در محرومیت به سر می‌برد نتوانست موفقیت‌های زیادی کسب کند. وینابلز در آغاز فصل ۱۹۸۸–۱۹۸۷ از بارسا اخراج و لوییس آراگونز جانشین او شد. تمرد بازیکنان از نونیز در رویدادی که به هسپریا موتینی شهرت دارد در همین فصل رخ داد و این فصل با پیروزی ۱–۰ در مقابل رئال سوسیداد در فینال کوپا دل ری به پایان رسید.[۲۸]

 
یوهان کرایف برنده چهار عنوان قهرمانی لا لیگا با بارسلونا در سمت مربی

در سال ۱۹۸۸ کرایف به عنوان سرمربی به باشگاه بازگشت و به زبان ساده‌تر یک تیم رؤیایی جمع کرد. در حالی که باشگاه با ستاره‌های بین‌المللی چون روماریو، رونالد کومان، میشل لادروپ و هریستو استویچکوف قرار داد داشت، او ترکیبی از بازیکنان اسپانیایی چون خوزه ماری باکرو، جوزپ گواردیولا و تکسیکی بگیریستین را به زمین می‌برد.[۳۱] بارسا زیر نظر یوهان کرایف توانست چهار عنوان قهرمانی لالیگا را بین سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۴ پی در پی کسب کند. در رقابت‌های اروپایی نیز با شکست سمپدوریا در فینال جام در جام اروپا ۱۹۸۹ و لیگ قهرمانان اروپا ۱۹۹۲ هر دو عنوان قهرمانی را به دست آورد. همچنین بارسا کوپا دل ری در سال ۱۹۹۰، سوپر جام اروپا در سال ۱۹۹۲ و سه سوپر جام اسپانیا را نیز ازآن خود کرد. یوهان کرایف با ۱۱ عنوان قهرمانی، موفق‌ترین مربی باشگاه تا به امروز بوده و با ۸ سال مربیگری پی در پی بیشترین مدت باقی‌ماندن در سمت مربیگری باشگاه را داراست.[۳۲] بخت یوهان کرایف در فینال دو فصل آخر مربیگریش برگشت و کسب نتایج ضعیف اسباب اخراج او توسط نونیز را فراهم کرد.[۲۸]

بابی رابسون جایگزین کرایف شد و تنها در فصل ۱۹۹۷–۱۹۹۶ در این سمت باقی‌ماند. او رونالدو را از پی‌اس‌وی خرید و توانست سه جام کوپا دل ری، سوپر جام اسپانیا و جام در جام اروپا را برای باشگاه به ارمغان آورد. حضور رابسون تنها یک راه حل کوتاه مدت بود تا لوئیس فن خال بتواند به باشگاه بپیوندد.[۳۳] رونالدو نیز چون مارادونا برای مدت کوتاهی در باشگاه ماند و سپس به اینتر میلان پیوست. به هرشکل ستارگان تازه‌ای چون لوییس فیگو، پاتریک کلایورت، لوئیس انریکه و ریوالدو در باشگاه ظاهر شدند و بارسا هر دو جام کوپا دل ری و لا لیگا را در سال ۱۹۹۸ بالای سر برد. در ۱۹۹۹ ریوالدو به عنوان چهارمین بازیکن بارسلونا توانست عنوان بهترین بازیکن فوتبال سال اروپا را کسب کند. علی‌رغم تمام این موفقیت‌ها داخلی، عدم پیروزی بارسا در فینال لا لیگا ۲۰۰۰ که سبب قهرمانی رئال مادرید شد، استعفای نونیز و فن خال را در پی داشت.[۳۳]

رفتن نونیز و آمدن لاپورتا (۲۰۱۰–۲۰۰۰)

ویرایش
فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال۲۰۰۶
 
تصویر رونالدینیو، بازیکنی که بخش بازاریابی باشگاه، استراتژی خود را بر پایه محبوبیت وی بازتعریف کرده بود.[۳۴]

رفتن نونیز و فن خال از باشگاه قابل مقایسه با پیوستن لوییس فیگو به رئال مادرید نبود، فیگو نه تنها کاپیتان دوم تیم بلکه به عنوان قهرمانی قابل ستایش نزد هواداران بارسا شناخته می‌شد، تاجایی که بسیاری از کاتالونیایی‌ها او را از خودشان می‌دانستند. هواداران بارسا که از تصمیم پیوستن فیگو به رقیب دیرینه خود بسیار ناراحت بودند، این ناراحتی را با استقبال خشم‌آلود خود از حضور فیگو در نیوکمپ نشان می‌دادند، حتی در اولین حضور او در نیوکمپ به سمتش یک کله خوک و شیشه پر ویسکی پرتاب کردند.[۳۵] در سال ۲۰۰۰ خوان گسپارت جایگزین نونیز شد و به مدت سه سال در این سمت باقی‌ماند. در این مدت باشگاه شاهد رفت‌وآمد مربیان بود. در نهایت فن خال برای بار دوم به باشگاه بازگشت ولی از آنجایی که نتیجه مثبتی حاصل نشد، فن خال و گسپارت هر دو استعفا دادند.[۳۶]

پس از دوران ناموفق گسپارت، باشگاه با ترکیبی از مسئولین جوان به اوج بازگشت. خوان لاپورتا جایگزین گسپارت شد و فرانک ریکارد بازیکن سابق تیم ملی فوتبال هلند به عنوان مربی بارسا انتخاب شد. تأثیر بازیکنان بین‌المللی و ترکیب آن‌ها با بازیکنان اسپانیایی تیم را به سمت کسب موفقیت مجدد سوق داد. بارسا توانست در سال ۲۰۰۵–۲۰۰۴ لا لیگا و سوپر جام اسپانیا را فتح کند و قرار دادی با رونالدینیو، بازیکن سال فوتبال جهان ۲۰۰۶ ببندد.[۳۷]

در فصل ۲۰۰۶–۲۰۰۵ بارسا مجدداً قهرمان لا لیگا و سوپر جام اسپانیا شد. در فینال لیگ قهرمانان بارسلونا در مقابل آرسنال قرار گرفت، درحالی که آرسنال تا پیش از ۱۵ دقیقه پایان بازی با ۱۰ بازیکن پیروز میدان بود، بارسا توانست نتیجه بازی را ۲–۱ به نفع خود تغییر دهد و جام را بعد از ۱۴ سال بالای سر بگیرد.[۳۷] در همان سال بارسلونا در جام باشگاه‌های جهان نیز شرکت کرد و در فینال با گل دقیقه ۸۲ حریف برزیلی خود، مغلوب اینترناسیونال شد.[۳۸][۳۹] اگرچه بارسلونا فصل ۲۰۰۷–۲۰۰۶ را با قدرت شروع کرد، اما در پایان بدون کسب هیچ عنوانی فصل را به پایان رساند. بعدها اردوی پیش از فصل در ایالات متحده که منجر به مصدومیت ساموئل اتوئو و لیونل مسی شد، به عنوان دلیل عدم موفقیت باشگاه اعلام شد.[۴۰][۴۱]

در لا لیگا که بارسا در بیشتر فصل‌ها در جایگاه اول قرار داشت، در سال جدید بی‌ثباتی باشگاه فرصتی برای پیشی گرفتن رئال مادرید و قهرمانی آنان شد. فصل ۲۰۰۸–۲۰۰۷ برخلاف سال‌های گذشته موفقیتی برای باشگاه به همراه نداشت و در پی آن جوزپ گواردیولا مربی بارسلونا بی در پایان فصل جایگزین ریکارد شد.[۴۲]

بارسا در فینال کوپا دل ری ۲۰۰۹ با شکست ۴–۱ اتلتیک بیلبائو برای ۲۵امین بار قهرمان این رقابت‌ها شد. سه روز پس از آن شکست رئال مادرید در رقابت‌های لالیگا جام را برای بارسلونا در فصل ۲۰۰۹–۲۰۰۸ به ارمغان آورد. بارسا در حالی فصل را به پایان رساند که در ورزشگاه المپیک رم، منچستر یونایتد فاتح سال قبل جام باشگاه‌ها را با نتیجه ۲–۰ شکست داد و سومین عنوان قهرمانی جام باشگاه‌ها را فتح کرد. در نتیجه برای اولین بار در اسپانیا اولین سه‌گانه را به دست آورد.[۴۳][۴۴][۴۵] بارسا با شکست مجدد اتلتیک بیلبائو در فینال سوپر جام اسپانیا ۲۰۰۹ و پیروزی در مقابل شاختار دونتسک در فینال سوپر جام اروپا ۲۰۰۹ دو جام دیگر را نیز بالای سر برد.[۴۶] در دسامبر ۲۰۰۹، بارسا جام باشگاه‌های جهان ۲۰۰۹[۴۷] را نیز فتح کرد و اولین تیم تاریخ فوتبال شد که شش‌گانه جام‌ها را توانست کسب کند.[۴۸] همچنین بارسلونا با فتح لالیگا با ۹۰ امتیاز و فتح سوپر جام برای ۹امین بار توانست دو رکورد تازه در فوتبال اسپانیا به ثبت برساند.[۴۹][۵۰]

پیراهن‌های باشگاه

ویرایش
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۱۹۱۰-۱۸۹۹
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۱۹۱۲-۱۹۱۱
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۱۹۳۴-۱۹۱۳
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۱۹۴۹-۱۹۳۵
 
 
 
 
۱۹۵۵
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۱۹۹۱-۱۹۵۰
 
 
 
 
 
پیراهن دوم ۱۹۸۹-۱۹۸۲
 
 
 
 
 
پیراهن سوم ۱۹۸۹-۱۹۸۵
 
 
 
 
 
پیراهن چهارم ۱۹۸۹-۱۹۸۵
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۱۹۹۲-۱۹۹۱
 
 
 
 
پیراهن دوم ۱۹۹۲-۱۹۹۱
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۱۹۹۳-۱۹۹۲
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۱۹۹۵-۱۹۹۳
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۱۹۹۷-۱۹۹۵
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۱۹۹۸-۱۹۹۷
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۱۹۹۹-۱۹۹۸
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۲۰۰۰-۱۹۹۹
 
 
 
 
پیراهن دوم ۲۰۰۰-۱۹۹۹
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۲۰۰۲-۲۰۰۱
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۲۰۰۵-۲۰۰۴
 
 
 
 
پیراهن دوم ۲۰۰۵-۲۰۰۴
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۲۰۰۶-۲۰۰۵
 
 
 
 
 
پیراهن دوم ۲۰۰۶-۲۰۰۵
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۲۰۰۷-۲۰۰۶
 
 
 
 
پیراهن دوم ۲۰۰۷-۲۰۰۶
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۲۰۰۸-۲۰۰۷
 
 
 
 
 
پیراهن دوم ۲۰۰۸-۲۰۰۷
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۲۰۰۹-۲۰۰۸
 
 
 
 
 
پیراهن دوم ۲۰۰۹-۲۰۰۸
 
 
 
 
 
پیراهن سوم ۲۰۰۹-۲۰۰۸
 
 
 
 
 
پیراهن اول ۲۰۱۰-۲۰۰۹
 
 
 
 
 
پیراهن دوم ۲۰۱۰-۲۰۰۹

پانویس

ویرایش
  1. Ball, Phil p. 89.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ Carnicero, José Vicente Tejedor (۲۱ مه ۲۰۱۰). «Spain – List of Cup Finals». بنیاد آماری سند.ورزش.فوتبال (RSSSF). دریافت‌شده در ۹ مارس ۲۰۱۰.
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ «بخش اول تاریخ». باشگاه فوتبال بارسلونا. بایگانی‌شده از اصلی در ۲ ژوئیه ۲۰۰۹. دریافت‌شده در ۱۱ مارس ۲۰۱۰.
  4. Murray, Bill; Murray, William J. p. 30.[ارجاع دست دوم از ویکی‌پدیا انگلیسی]
  5. کارلس لوزانو فرر (۱۹ ژوئن ۲۰۰۱). «Coupe des Pyrenées – Copa de los Pirineos». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation (RSSSF). دریافت‌شده در ۱۲ ژوئن ۲۰۱۰.
  6. Spaaij, Ramón. p. 279.[ارجاع دست دوم از ویکی‌پدیا انگلیسی]
  7. ۷٫۰ ۷٫۱ Arnaud, Pierre; Riordan, James. p. 103.[ارجاع دست دوم از ویکی‌پدیا انگلیسی]
  8. ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ «بخش دوم تاریخ». باشگاه فوتبال بارسلونا. بایگانی‌شده از اصلی در ۳۰ مه ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۱ مارس ۲۰۱۰.
  9. Shubert, Adrian. p. 200.[ارجاع دست دوم از ویکی‌پدیا انگلیسی]
  10. Roy, Joaquín (2001). "Football, European Integration, National Identity: The Case of FC Barcelona". European Community Studies Association (paper). p. 4. {{cite web}}: Missing or empty |url= (help)[ارجاع دست دوم از ویکی‌پدیا انگلیسی]
  11. Burns, Jimmy. pp. 111–112.[ارجاع دست دوم از ویکی‌پدیا انگلیسی]
  12. Arnaud, Pierre; Riordan, James. p. 104.[ارجاع دست دوم از ویکی‌پدیا انگلیسی]
  13. Spaaij, Ramón. p. 280.[ارجاع دست دوم از ویکی‌پدیا انگلیسی]
  14. Raguer, Hilari. pp. 223–225.[ارجاع دست دوم از ویکی‌پدیا انگلیسی]
  15. Raguer, Hilari. pp. 232–233.[ارجاع دست دوم از ویکی‌پدیا انگلیسی]
  16. Aguilar، Paco (۱۰ دسامبر ۱۹۹۸). «بارسا، بیشتر از یک باشگاه». فدراسیون بین‌المللی فوتبال (فیفا). بایگانی‌شده از اصلی در ۲۹ آوریل ۲۰۰۸. دریافت‌شده در ۱۰ مه ۲۰۰۹.
  17. Ferrand, Alain; McCarthy, Scott. p. 90.[ارجاع دست دوم از ویکی‌پدیا انگلیسی]
  18. Witzig, Richard. p. 408.[ارجاع دست دوم از ویکی‌پدیا انگلیسی]
  19. Stokkermans، Karel (۲ ژوئن ۲۰۱۰). «لیگ قهرمانان اروپا». بنیاد آماری سند.ورزش.فوتبال (RSSSF). دریافت‌شده در ۱۱ آگست ۲۰۱۰. تاریخ وارد شده در |تاریخ بازدید= را بررسی کنید (کمک)
  20. Ross، James M. (۲۷ ژوئن ۲۰۰۷). «رقابت‌های اروپا ۱۹۶۰–۶۱». بنیاد آماری سند.ورزش.فوتبال (RSSSF). دریافت‌شده در ۱۱ آگست ۲۰۱۰. تاریخ وارد شده در |تاریخ بازدید= را بررسی کنید (کمک)
  21. ۲۱٫۰ ۲۱٫۱ «بخش سوم تاریخ». باشگاه فوتبال بارسلونا. بایگانی‌شده از اصلی در ۵ دسامبر ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۵ مارس ۲۰۱۰.
  22. «تاج». باشگاه فوتبال بارسلونا. بایگانی‌شده از اصلی در ۳۰ مه ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۱ آوریل ۲۰۱۰.
  23. MacWilliam, Rab; MacDonald, Tom. p. 180.[ارجاع دست دوم از ویکی‌پدیا انگلیسی]
  24. Ball, Phil. pp. 83–85.
  25. «لا لیگا فصل ۱۹۷۳–۱۹۷۴». لیگ فوتبال حرفه‌ای (LFP). دریافت‌شده در ۲۸ ژوئن ۲۰۱۰.
  26. Moore, Rob; Stokkermans, Karel (۱۱ دسامبر ۲۰۰۹). «بازیکن سال فوتبال اروپا (توپ طلایی)». بنیاد آماری سند.ورزش.فوتبال (RSSSF). دریافت‌شده در ۱۱ آوریل ۲۰۱. تاریخ وارد شده در |تاریخ بازدید= را بررسی کنید (کمک)
  27. مارتی پرارنائو (۱۸ آگست ۲۰۱۰). "La Masia, como un laboratorio" (به اسپانیایی). SPORT.es. Retrieved 19 آگست 2010. {{cite web}}: Check date values in: |تاریخ بازدید= و |تاریخ= (help)
  28. ۲۸٫۰ ۲۸٫۱ ۲۸٫۲ ۲۸٫۳ باشگاه فوتبال بارسلونا. «بخش چهارم تاریخ». بایگانی‌شده از اصلی در ۴ دسامبر ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۵ مارس ۲۰۱۰.
  29. Ball, Phil p. 85.
  30. Dobson, Stephen; Goddard, John A. p. 180.[ارجاع دست دوم از ویکی‌پدیا انگلیسی]
  31. Ball, Phil. pp. 106–107.
  32. «افتخارات». باشگاه فوتبال بارسلونا. بایگانی‌شده از اصلی در ۳ اکتبر ۲۰۰۹. دریافت‌شده در ۱۲ مارس ۲۰۱۰.
  33. ۳۳٫۰ ۳۳٫۱ «بخش پنجم تاریخ». باشگاه فوتبال بارسلونا. ۱۵ ژوئن ۲۰۰۳. بایگانی‌شده از اصلی در ۴ دسامبر ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۲ مارس ۲۰۱۰.
  34. Ferrand, Alain; McCarthy, Scott. p. 110.[ارجاع دست دوم از ویکی‌پدیا انگلیسی]
  35. Ball, Phil. p. 19.
  36. Ball, Phil. pp. 109–110.
  37. ۳۷٫۰ ۳۷٫۱ اخبار بی‌بی‌سی (۱۹ دسامبر ۲۰۰۵). "رونالدینیو یک عنوان بین‌المللی دیگر فتح کرد" (به انگلیسی). Retrieved 11 آگست 2010. {{cite news}}: Check date values in: |بازیابی= (help)
  38. فیفا (۱۷ دسامبر ۲۰۰۶). «اینترناسیونال در ژاپن غوغا کرد». بایگانی‌شده از اصلی در 22 ژوئن 2007. دریافت‌شده در ۱۱ آگست ۲۰۱۰. تاریخ وارد شده در |بازیابی= را بررسی کنید (کمک)
  39. نتیجه بازی جام باشگاه‌های جهان بایگانی‌شده در ۲۴ دسامبر ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine - وب سایت فیفا
  40. اخبار بی‌بی‌سی (۱۴ فوریه ۲۰۰۷). "بارسلونا اتوئو را تنبیه نمی‌کند" (به انگلیسی). Retrieved 11 آگست 2010. {{cite news}}: Check date values in: |بازیابی= (help)
  41. soccerway.com. «بارسلونا از تور آسیایی خود دفاع کرد». AFP. بایگانی‌شده از اصلی در ۹ مه ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۱ مارس ۲۰۱۰.
  42. باشگاه فوتبال بارسلونا (۸ مه ۲۰۰۸). «ریکارد تا ۳۰ ژوئن می‌ماند، گوآردیولا جای او را می‌گیرد». بایگانی‌شده از اصلی در ۴ دسامبر ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۸ مه ۲۰۰۹.
  43. Alvarez، Eduardo (۱۴ مه ۲۰۰۹). «یک عنوان دیگر برای سه‌گانه شدن». ای‌اس‌پی‌ان. بایگانی‌شده از اصلی در ۹ مه ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۳۰ مه ۲۰۰۹.
  44. بخش ورزشی بی‌بی‌سی (۲۷ مه ۲۰۰۹). «بارسلونا ۲–۰ منچستریونایتد». دریافت‌شده در ۳۰ مه ۲۰۰۹.
  45. «گوآردیولا با علاقه کارش را با رسا ادامه می‌دهد». Thesportreview.com. ۱۹ مه ۲۰۰۹. دریافت‌شده در ۳۱ مه ۲۰۰۹.
  46. «مسی بارسا را به سمت فتح سوپرجام اسپانیا هدایت کرد». اخبار ورزشی سی‌ان‌ان و آسوشیتد پرس. ۲۳ آگست ۲۰۰۹. بایگانی‌شده از اصلی در ۸ ژوئیه ۲۰۱۱. دریافت‌شده در 25 December 2009. تاریخ وارد شده در |تاریخ= را بررسی کنید (کمک)
  47. Barcelona beat Estudiantes to win the Club World Cup. BBC Sport. 19 December 2009. Retrieved 14 April 2010.
  48. «The year in pictures». فیفا. ۱۳ دسامبر ۲۰۰۹. بایگانی‌شده از اصلی در ۹ مه ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۳ مارس ۲۰۱۰.
  49. Associated، The (۲۱ August 2010). «The Canadian Press: Messi's three goals as Barcelono wins record ninth Spanish Supercup». کانادا پرس. بایگانی‌شده از اصلی در 24 اوت 2010. دریافت‌شده در ۲۷ آگست ۲۰۱۰. تاریخ وارد شده در |تاریخ بازدید= را بررسی کنید (کمک)
  50. «Messi, Barcelona set records in Spanish league title repeat». USA Today. ۱۶ مه ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۱۱ آگست ۲۰۱۰. تاریخ وارد شده در |تاریخ بازدید= را بررسی کنید (کمک)