تبعید

برای دیگر کاربردها، تبعید (ابهام‌زدایی) را ببینید.

اجبار کردن شخصی توسط یک حکومت برای زندگی در یک محل خاص را تبعید می‌نامند. در زمان تبعید شخص باید خود را به طور دائم به مقامات تعیین شده معرفی کند و نباید در تمام مدت زمان تبعید اقدام به ترک محل تبعید نماید.

نفی بلد در ایران

در مادهٔ ۱۹۰ قانون مجازات اسلامی ایران یکی از حدهای محاربه و افساد فی‌الارض، نفی بلد دانسته شده است.

مراد از نفی بلد در میان فقهای امامیه اخراج محارب از سرزمین محل جرمشان است به شکلی که به هر سرزمینی وارد شوند از هم‌خوارکی، هم‌نشینی، خرید و فروش، ازدواج و… با آن‌ها پرهیز شود است. از این دیدگاه نفی بلد یعنی تبعیدی که همراه با سخت‌گیری‌های دیگری در محل تبعید است. از علی بن موسی الرضا در این مورد که محارب چگونه نفی می‌شوند نقل شده که «محارب از شهری که در آن مرتکب جرم گردیده به شهر دیگری فرستاده می‌شود و به اهل آن شهر نوشته می‌شود که این شخص اخراج شده است، پس با او هم‌نشینی، معامله، ازدواج و نیز هم غذا نشوید و این عمل تا یک سال در مورد وی اجرا می‌گردد.» همچنین حبس‌کردن محارب در محل تبعیدشان نیز از مباحث مطرح‌شده در این زمینه است که برخی علمای معاصر شیعه زندانی‌کردن در مکان تبعید را جایز ندانسته‌اند؛ با این حال برخی هم در شرایطی که تبعیدی در تبعیدگاه ایجاد مفسده کند و کنترل و مراقبتش ممکن نباشد، زندانی‌کردن در محل تبعید را جایز شمرده‌اند.

جستارهای وابسته

• استراسیزم
• نفی بلد
• تبعیدشدگان بر پایه کشور
• پناهندگی سیاسی
• آواره
• زندان