پریکاریون
پریکاریون یا سوما به جسم سلولی نورونها که حاوی هسته و بیشتر ارگانل‌ها است گفته می‌شود. اندازه پریکاریون‌ها گوناگون است (بین ۴ تا۱۳۵ میکرون). آنها به شکل‌های گرد، ستاره‌ای، هرمی و گاه گلابی دیده می‌شوند. پریکاریون نورونها معمولاً دارای هسته‌های درشت‌اند که درون آنها یک یا چند هستک وجود دارند. دلیل درشت بودن هسته در نورن‌ها این است که این سلول‌ها تقسیم نمی‌شوند. نورونها افزون بر اندامک‌های رایج سیتوپلاسمی مانند دستگاه گلژی و میتوکندری دارای ویژگی‌های دیگری نیز می‌باشند مانند وجود دانه‌های نیسل در پریکاریون که دانه‌هایی بازوفیلیک هستند. مقدار این ذرات در نورون‌های حرکتی بیش از نورون‌های حسی است. ویژگی دیگر وجود رشته‌های نوروفیلامان یا نوروفیبریل در سیتوپلاسم دندریت‌ها و آکسون هاست. احتمالا نوروفیلامان‌ها به انتقال وزیکول‌ها در طول رشته‌های عصبی و انتقال موادی مثل یونها و متابولیت‌ها کمک می‌کنند. نوروفیلامان‌هااز اجزای اصلی اسکلت سلولی و مسئول حفظ شکل سلول بویژه آکسون هستند.
نورونها گاه محتوی رنگدانه‌هایی می‌باشند مانند ملانین در هسته سیاه واقع در مغز میانی یا رنگدانه‌های محتوی آهن در هسته گلوبوس پالیدوس و همچنین در هسته قرمز.
جایگاه پریکاریونویرایش
پریکاریون نورونها اغلب به صورت فشرده درون گره‌های عصبی یا گانگلیون‌ها قرار دارند. این گره‌ها هم در دستگاه عصبی پیرامونی (PNS) به نام گانگلیون‌های حسی-حرکتی هم درون دستگاه عصبی مرکزی (CNS) به نام هسته وجود دارند.