ترکی عجمی (ترکی آذربایجانی: Əcəm türkcəsi، لاتین: turcica agemica)، که ترکی قزلباشی[۱] و ترکی آذربایجانی میانه[۲] نیز خوانده می‌شود، یک گونه تاریخی از خانواده زبان‌های ترکی اوغوز است که میان سده‌های ۱۵ تا ۱۸ میلادی در ایران تکلم می‌شد.[۳]

ترکی عجمی
عجم تورکجه‌سی
زبان بومی درسلطنت‌های قراقویونلو و آق‌قویونلو به‌همراه ایران صفوی
منطقهناحیه آناتولی شرقی، بخش‌هایی از ایران و قفقاز جنوبی
دورهسده‌های ۱۵ تا ۱۸ میلادی
الفبای فارسی
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹

این زبان در سده پانزدهم از زبان ترکی قدیم آناتولی منشعب گشت و به نوبهٔ خود سبب پیدایش ترکی آذربایجانی و احتمالاً زبان قشقایی شد.[۴] همچنین ترکی خراسانی ممکن است از تعامل این زبان و زبان ترکمنی به وجود آمده باشد.[۵]

جستارهای وابسته ویرایش

منابع ویرایش

  1. In Honor of the Turkologist!: Essays Celebrating the 70th Birthday of Ekrem Čaušević. Zagreb: Faculty of Philosophy in Zagreb. 2022. pp. 103–105. ISBN 978-953-175-937-3.
  2. É. Á. Csató, B. Isaksson, C Jahani. Linguistic Convergence and Areal Diffusion: Case Studies from Iranian, Semitic and Turkic, Routledge, 2004, p. 228, شابک ‎۰−۴۱۵−۳۰۸۰۴−۶.
  3. Stein, Heidi (2014-02-01), "Ajem-Turkic", Encyclopaedia of Islam, THREE (به انگلیسی), Brill, retrieved 2022-09-11
  4. Encyclopædia Iranica: QAŠQĀʾI TRIBAL CONFEDERACY ii. LANGUAGE.
  5. "Sultan Tulu, "Horasan Türkçesi ile İlgili Folklor Çalışmaları", Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, Sayı 1, 1994, s. 48-51". Archived from the original on 2013-03-16. Retrieved 2016-12-05.

برای مطالعه بیشتر ویرایش