غلامحسین مصاحب

ریاضی‌دان ایرانی

غلام‌حسین مُصاحَب (زادهٔ ۱۲۸۹ تهران – درگذشتهٔ ۲۱ مهر ۱۳۵۸) ریاضی‌دان و دانشنامه‌نویس ایرانی بود. به‌سبب کوشش‌هایش در ترویج ریاضیات جدید در ایران، او را «پدر ریاضیات جدید» ایران می‌دانند.[۱]

غلامحسین مصاحب
زادهٔ۱۲۸۹ خورشیدی
تهران
درگذشت۲۱ مهر ۱۳۵۸
ملیتایرانی
محل تحصیلدارالمعلمین عالی
پیشینه علمی
شاخه(ها)ریاضیات و دانشنامه نویسی
محل کارایران

زندگی

ویرایش

غلام‌حسین مصاحب به سالِ ۱۲۸۹ در تهران در خانواده‌ای اهل علم و ادب زاده‌شد. خاندان مصاحب در نایین، از دوران صفویه شناخته‌شده بوده‌اند و چند تن از رجال ادب و هنر ایران از این خاندان برخاسته‌اند، از جمله ملا مصاحب که در عصر شاه عباس، شاعری نام‌دار بود.[۲] پدربزرگش، میرزا غلام‌علی، خوشنویس، پدرش طبیب و مادرش شاعر بودند. او چهار خواهر و برادر داشت.

پس‌از تحصیلات مقدماتی، وارد دارالمعلمین شد و پس‌از آن، در دارالمعلمین عالی نام‌ نوشت و در ریاضیات فارغ‌التحصیل شد. سپس به خدمت وزارت معارف درآمد، و هم‌چنان تحصیلاتش را در علوم قدیم و فلسفه ادامه داد. افزون‌بر ریاضیات، عربی، فرانسوی و انگلیسی را نیز عالی فرا گرفت و با روسی و آلمانی آشنا شد. ۱۳۰۹، «مجلهٔ ریاضیات مقدماتی و عالی» را بنیان گذاشت و یازده شماره از آن را منتشر کرد. از همان سال‌ها، به تألیف کتاب‌های درسی برای دبیرستان‌ها پرداخت. ۱۳۱۶ ازدواج کرد و برای ادامهٔ تحصیل به فرانسه رفت. پس از بازگشت در ۱۳۲۰، تدریس در دانش‌سرای عالی را آغاز کرد. از آغاز ۱۳۲۲، روزنامهٔ برق را انتشار داد که به‌سبب مخالفت‌[نیازمند منبع] با دولت‌ وقت و پس از چند بار توقیف، از انتشار بازماند.

وی در سال ۱۳۲۴، برای تکمیل تحصیلات به انگلستان رفت و ۱۳۲۷ در ریاضیات از دانشگاه کمبریج دکترا گرفت و همان سال، عضو انجمن ریاضی‌دانان انگلیس و انجمن فلسفهٔ کیمبریج شد.[۳] در انگلستان، شاگرد برتراند راسل، ریاضی‌دان و فیلسوف نامدار انگلیسی بود.[۴]

پس از بازگشت، در وزارت فرهنگ به‌ کار پرداخت. ۱۳۲۸، رئیس ادارهٔ آموزش متوسطه و سپس رئیس ادارهٔ کل تعلیمات عالیه شد. ۱۳۳۰، مدیر کل وزارت فرهنگ، و در سال ۱۳۳۱، معاون فنی وزارت فرهنگ شد.

غلام‌حسین مصاحب، ۱۳۳۵، برنامه‌ریز و سرپرست دائرةالمعارف فارسی شد و تا ۱۳۵۰، بر ترجمه و تألیف مقالات دائرةالمعارف نظارت داشت. دائرةالمعارف فارسی نخستین دائرةالمعارف عمومی در زبان فارسی است، که بر اساس شیوه‌های نوین دانشنامه‌نویسی تهیه شده‌است[۵] و مشهورترین دستاورد غلام‌حسین مصاحب به‌شمار می‌آید.

۱۳۴۰، به تدریس ریاضی در دانش‌سرای عالی پرداخت و در ۱۳۴۲، به مرتبه استادی رسید.

غلامحسین مصاحب، مهر ۱۳۴۵، مؤسسهٔ ریاضیات را در دانشسرای عالی (بعدها، دانشگاه تربیت معلم) با مجوز شورای مرکزی دانشگاه‌ها بنیان گذاشت. هدف این مؤسسه، تربیت مدرسان ریاضی برای دانشگاه‌های کشور بود، و با کوشش‌های او، ۷۰ مدرس ریاضی دانشگاهی، آن‌جا تربیت شدند. کتاب‌خانهٔ تخصصی مؤسسه ریاضیات در کشور بی‌نظیر بود. مؤسسه ریاضیات، از ۱۳۶۳ با مقررات جدید، برای دوره‌های عالی ریاضی دانشجو گرفت، و ۱۳۷۶، به مؤسسه تحقیقات ریاضی دکتر غلام‌حسین مصاحب تغییر نام داد.[۶]

غلام‌حسین مصاحب، ۲۱ مهر ۱۳۵۸ در تهران درگذشت. او پنج فرزند با نام‌های «شهریار»، «شاهکار»، «نامدار»، «ترانه» و «رستا» دارد.[۷]

اقدامات مهم

ویرایش

سرپرستی دائرةالمعارف فارسی

ویرایش

ماندگارترین میراث غلام‌حسین مصاحب، دائرةالمعارف فارسی است، گرچه او با قهر کردن،[نیازمند منبع] انتشار جلد سوم را سال‌ها عقب انداخت، او را می‌توان بنیان‌گذار دانشنامه‌نویسی مدرن در ایران نامید.

بیشتر مقالات دائرةالمعارف فارسی، که ۱۳۳۳ به سرپرستی او نوشته شد، ترجمه دائرةالمعارف وایکینگ بود و شماری از مقالات دانش‌نامهٔ اسلام را نیز ترجمه کرده، در آن آورده‌بودند.[۸] طبق پیشگفتار جلد اول، بسیاری از مقالات در خصوص تاریخ و جغرافیای ایران تالیف نویسندگان بومی است.

گرچه دانشنامه‌نویسی، سابقه‌ای کهن در ایران داشته، به شیوه جدید با کار غلام‌حسین مصاحب شروع می‌شود. دانش‌نامه‌های پیش‌از او، از جمله دانش‌نامه‌ای که سعید نفیسی جلد اولش را چاپ کرد و بخش‌های دانش‌نامه‌ای «لغت‌نامهٔ دهخدا»، با معیارهای دانش‌نامه‌نویسی جدید تطابق نداشت. آوایش اسامی خارجی و نحوه ضبط آن‌ها به خط فارسی یکی از مهم‌ترین میراث‌های غلام‌حسین مصاحب است.[۹]

مؤسسه ریاضیات

ویرایش

وی پس‌از کنار کشیدن از پروژهٔ دائرةالمعارف فارسی، بیشترِ وقتش را صرف مؤسسهٔ ریاضیات کرد که پایه‌گذار آن بود.

روش نوشتاری ایرانیک

ویرایش

در دهه‌های ۱۳۳۰–۱۳۴۰، غلام‌حسین مصاحب برای نخستین بار روش نوشتاری ایرانیک را به جای ایتالیک پیشنهاد داد و در خوش‌نویسی علمی فارسی چاپ دانشگاه تهران معرفی کرد.[۱۰]

کتاب‌شناسی

ویرایش
 
لوح نصب‌شده بر تندیس غلامحسین مصاحب در دانشگاه خوارزمی
  • علوم تفریحی، ۱۳۰۸
  • ترمودینامیک و آثار ارتعاشی گازها، ۱۳۱۳
  • فیزیک، ۱۳۱۳
  • جبر و مقابلهٔ خیام (تهران ۱۳۱۷). شامل متن عربی و ترجمهٔ فارسی رسالهٔ خیام در جبر و تاریخ ریاضیات تا زمان خیام است. در این کتاب برای نخستین‌بار جایگاه علمی خیام در ریاضیات به‌طور مستقل به زبان فارسی شناسانده شده‌است.
  • هندسه مسطحه، ۱۳۳۱
  • مدخل منطق صورت، ۱۳۳۴ انتشارات دانشگاه تهران (در ۷۰۰ صفحه)
  • فرهنگ اصطلاحات جغرافیایی، (با همکاری احمد آرام، صفی اصفیا، حسین گل‌گلاب، مصطفی مقربی، ناصح ناطق)، ۱۳۳۸
  • حکیم عمر خیام به عنوان عالم جبر (انجمن آثار ملی، ۱۳۳۹، ۳۰۰ صفحه) مشتمل بر اثری ناشناخته از خیام در ریاضیات.
  • آنالیز ریاضی، جلد اول ۱۳۴۸. این اثر اولین کتاب در زمینه آنالیز به زبان فارسی می‌باشد و به زبانهای بین‌المللی ترجمه شده‌است.
  • تئوری مقدماتی اعداد، جلد اول ۱۳۵۳ (در ۱۳۹۵ صفحه)، جلد دوم ۱۳۵۸ (در ۱۸۰۲ صفحه). این کتاب در سال ۱۳۶۲ موفق به اخذ جایزه بهترین کتاب سال در ایران شد.
  • منطق ریاضی
  • توابع مستدیر
  • جبر و مقابله با جداول لگاریتم
  • براهین الجبر و المقابله، عمر خیام
  • تاریخ علوم ریاضی تا زمان عمر خیام
  • مثلثات (با همکاری احمد ارشمید)
  • رسم فنی (با همکاری احمد ارشمید)
  • رسالهٔ دکتری او (On Differentiation and Denjoy – Behaviour of Functions of two real variables)، در جلد چهل و ششم (۱۹۵۰) مجله انجمن فلسفی کمبریج به چاپ رسیده‌است.
  • دسیسه‌های علی دشتی[۱۱]
  • رساله در باب افراد خانواده‌های نادرستکار و شیخ علی دشتی
  • دائرةالمعارف فارسی، جلدهای اول و دوم

جستارهای وابسته

ویرایش

منابع

ویرایش
  1. محمد هومن، غلامحسین مصاحب، پیشگام آموزش ریاضیات جدید در ایران، مجله دانشمند، فروردین ۱۳۶۸.
  2. شرح حال و آثار دکتر غلامحسین مصاحب، محمود مصاحب، جهان کتاب، سال دوم، شماره ۵ و ۶، بهمن ۱۳۷۵، ص ۱۸
  3. دانشگاه تربیت معلم، شناسان ۱۳۸۳ص ۱۳.
  4. محمد هومن، همان
  5. عبدالحسین آذرنگ، مبانی نشر کتاب، ویراست سوم، تهران: سمت، ۱۳۸۶ ص ۹۵.
  6. [۱] بایگانی‌شده در ۱۲ اوت ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine وبگاه دانشکدهٔ علوم ریاضی و کامپیوتر دانشگاه تربیت معلم
  7. مصاحب، ترانه. «مصاحبه با ترانه مصاحب». ایران بوم. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۷ مه ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۱۷ مه ۲۰۲۱.
  8. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱ ژانویه ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱۹ دسامبر ۲۰۱۲.
  9. فانی، ک، دائرةالمعارف فارسی: میراثی پایدار، مهرنامه، ش ۱۶، ص۲۱۸
  10. http://www.tug.org/tugboat/tb23-1/farsitex.pdf
  11. زندگینامه علی دشتی جلد اول - عبدالله شهبازی

پیوند به بیرون

ویرایش