محمدرضا شفیعی کدکنی

ادیب، نویسنده و شاعر ایرانی

محمّدرضا شفیعی کَدْکَنی (زادهٔ ۱۹ مهرِ ۱۳۱۸) با تخلّصِ م. سرشک، استاد ممتاز دانشگاه تهران[۱]ادیب، نویسنده، پژوهشگر و شاعر ایرانی است.

محمّدرضا شفیعی کدکنی
شفیعی کدکنی در مهر ۱۴۰۲
شفیعی کدکنی در مهر ۱۴۰۲
زاده۱۹ مهر ۱۳۱۸ ‏(۸۴ سال)
کدکن، تربت حیدریه، خراسان رضوی، ایران
تخلصم. سرشک
پیشه
تحصیلاتدکترای زبان و ادبیات فارسی
دانشگاهدانشگاه فردوسی
دانشگاه تهران
سبک نوشتاریسبک شعر سنتی و سبک نیمایی
دلیل سرشناسیپژوهش‌ها دربارهٔ حاکم نیشابوری، نظریه‌های ادبی نو
فرزند(ان)۳
خویشاوندانادیب دوم
امضا

زندگی ویرایش

 
از راست: خسرو فرشیدورد، محمد طباطبایی، سعید حمیدیان، نصرالله پورجوادی و شفیعی کدکنی، سمینار نگارش فارسی، مرکز نشر دانشگاهی، ۱۳۶۱
 
همراهِ نجف دریابندری

شفیعی کدکنی در ۱۹ مهر ۱۳۱۸[۲] در روستای کدکن از خراسان[۳] در خانواده‌ای اهل علم دیده به جهان گشود. از افراد مهم این خانواده به میرزا محمد شفیع کدکنی معروف به میرزای عالمیان، وزیر شاه عباس بزرگ، می‌توان اشاره کرد.[۴] شفیعی کدکنی هرگز به دبستان و دبیرستان نرفت و از آغاز کودکی نزد پدر خود آ میرزا محمد (که روحانی بود) و محمدتقی ادیب نیشابوری (ادیب نیشابوری دوم) از نزدیکانش به فراگیری زبان و ادبیات عرب پرداخت. او در هفت‌سالگی تمام الفیهٔ ابن مالک را از حفظ بود[نیازمند منبع] و فقه، کلام و اصول را نزد شیخ هاشم قزوینی (معروف به «فقیه آزادگان») فراگرفت. اما پس از مرگ شیخ هاشم، تا آخرین مراحل درس خارج فقه را نزد سید محمدهادی میلانی خواند و در این دوره با سید علی خامنه‌ای رهبر کنونی جمهوری اسلامی ایران، هم‌درس بود.[۵] او به پیشنهاد علی‌اکبر فیاض در دانشگاه فردوسی مشهد نام‌نویسی کرد و در کنکور آن سال نفر اول شد و به دانشکدهٔ ادبیات رفت و مدرک کارشناسی خود را در رشتهٔ زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه فردوسی، و مدرک دکتری را نیز در همین رشته از دانشگاه تهران گرفت.

محمدرضا شفیعی کدکنی از سال ۱۳۴۸ استاد دانشگاه تهران است. بدیع‌الزمان فروزانفر زیر برگهٔ پیشنهاد استخدام وی نوشته بود «احترامی است به فضیلت او». شفیعی از جمله دوستان نزدیک مهدی اخوان ثالث، شاعر خراسانی، به‌شمار می‌رود و دلبستگی خود را به اشعار وی پنهان نمی‌کند.

شفیعی کدکنی روز پنجشنبه ۵ شهریور ۱۳۸۸ تهران را به مقصد ایالات متحده آمریکا ترک کرد. این سفر بازتاب وسیعی در مطبوعات ایران داشت. او برای استفاده از یک فرصت مطالعاتی به مؤسسهٔ مطالعات پیشرفتهٔ دانشگاه پرینستون رفت تا در باب تاریخ و تطور فرقهٔ کَرامیه تحقیق کند، و پس از نه ماه به ایران بازگشت و پس از بازگشت به ایران بر سر کرسی تدریس خود در دانشگاه تهران حاضر شد.

در مهر ۱۳۹۸ در هفتمین دورهٔ جشنوارهٔ بین‌المللی هنر برای صلح، «نشان عالی هنر برای صلح» به او اهدا شد.[۶]

کتاب‌ها و اشعار ویرایش

شفیعی کدکنی سرودن شعر را از جوانی به شیوهٔ قدمایی آغاز کرد و پس از چندی به سبک نو مشهور به نیما یوشیج روی آورد. با انتشار دفتر شعر در کوچه باغ‌های نشابور نام‌آور شد. آثار شفیعی را می‌توان به سه گروه انتقادی و نظری و مجموعه اشعار خود وی تقسیم کرد. آثار انتقادی این نویسنده، شامل تصحیح آثار کلاسیک فارسی و نگارش مقالاتی در حوزه نظریه ادبی می‌شود، که بخشی از آن‌ها در زیر آورده شده‌اند. در میان آثار نظری شفیعی کدکنی کتاب موسیقی شعر جایگاهی ویژه دارد و در میان مجموعه اشعارش در کوچه باغ‌های نشابور آوازه بیشتری دارد. زمزمه‌ها، شبخوانی، از زبان برگ، بوی جوی مولیان، از بودن و سرودن، مثل درخت در شب باران، هزاره دوم آهوی کوهی، صور خیال در شعر فارسی، موسیقی شعر، با چراغ و آینه (در جستجوی ریشه‌های تحول شعر معاصر ایران)، تصحیح اسرارالتوحید نوشته محمدبن منور، تصحیح تاریخ نیشابور نوشته حاکم نیشابوری، تصحیح آثار عطار نیشابوری، تصحیح مختارنامه، تصحیح مصیبت‌نامه، تصحیح منطق‌الطیر، تصحیح اسرارنامه، تصحیح دیوان عطار، تصحیح تذکرةالاولیاء و ترجمه آفرینش و تاریخ نیز از جمله آثار محمدرضا شفیعی کدکنی است.

در نگاه دیگران ویرایش

غلامحسین یوسفی: «بی‌گمان مایه فراوانی که م. سرشک از زبان و ادب فارسی اندوخته دارد و از این حیث در میان شاعران نسل خویش، خاصه نوگرایان، کم‌نظیر است و نیز انس وی به زبان دری، زبان دیرین مردم خراسان، چنین توانایی را به او ارزانی داشته‌است. شعرهای او غالباً رنگ اجتماعی دارد. اوضاع جامعه ایران در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ در شعر او به‌صورت تصویره، رمزها، کنایه‌ها و ایماها منعکس است. این موضع را در غزلی در مایه شور و شکفتن چنین بازگو می‌کند:

نفسم گرفت از این شب درِ این حصار بشکندرِ این حصارِ جادوییِ روزگار بشکن
چو شقایق از دل سنگ برآر رایتِ خونبه جنون صلابت صخرهٔ کوهسار بشکن
تو که ترجمانِ صبحی به تَرنّم و ترانهلبِ زخمِ دیده بگشا، صفِ انتظار بشکن…
 

م. سرشک، افزون بر بهره‌مندی از قریحه و فطرت شاعری، در شعر خویش از دیدگاهی انسانی و اجتماعی سخن می‌گوید و چون از فرهنگ ایران و زبان فارسی بهره‌ور است، می‌تواند اندیشه‌ها و دریافت‌ها و پدیده‌های زیبای جهان شاعرانه خود را به‌صورت دلکش و پرتاثیر به ما عرضه کند.»

قدمعلی سرامی: «شفیعی از معدود ادیبانی است که در این روزگار از خودبیگانگی انسان‌ها در تنگناهای اقتصادی، زندگی خود را وقف معرفت ادبی کرده‌است. کتاب‌هایی چون «صور خیال در شعر فارسی»، «شاعر آینه‌ها»، «گزیده غزلیات شمس» و صدها مقاله محققانه و نیز متون مصحح و منقح اسرارالتوحید و مختارنامه و…، در کنار انبوهی از مجموعه‌های شعر، گواه عشق این مرد به فرهنگ آبگون و آتشسار این خاک و آب است. ما با بررسی مجموعه‌های او، متوجه می‌شویم با شاعری رویاروییم که در عین شناخت دیرینه ادب منظوم دری، نوگراست»[۷]

بررسی آثار ویرایش

شفیعی کدکنی را می‌توان در زمره شاعران اجتماعی دانست[نیازمند منبع]. او در اشعار خود تصویری از جامعه ایرانی در دههٔ ۴۰ و ۵۰ خورشیدی را بازمی‌تابد و با رمز و کنایه آن دوران را به خواننده نمایانده، دل‌بستگی و گرایش فراوان به آیین و فرهنگ ایرانی و به‌خصوص خراسان را نشان می‌دهد.

تصحیحات او نمونهٔ قابل توجه[نیازمند منبع] تصحیح انتقادی متن است، اسرارالتوحید، مصیبت‌نامه، الهی‌نامه، منطق‌الطیر، اسرارنامه، مقامات و حالات ابوسعید، نوشته بر دریا (مقامات ابوالحسن خرقانی)، مرموزات اسدی در مرموزات داوودی، بهترین نمونه‌های تصحیح انتقادی متن در ادبیات فارسی‌اند.

او از اندک پژوهندگان تاریخ و ادب فارسی است که به تاریخ کرامیه پرداخته و کتابی نیز در این باب فراهم کرده‌است. قلندریه در تاریخ

کتاب‌های دیگر او مثل موسیقی شعر، صور خیال، ادوار شعر فارسی، زمینه‌های اجتماعی شعر فارسی، از جامی تا روزگار ما امروزه از کتاب‌های کلاسیک نقد ادبی محسوب می‌شوند.

او شیفته و دلباخته شعر فارسی است و علاقهٔ او به عرفان و نقد ادبی هم از همین‌جا برمی‌خیزد.

وی در کتاب زبان شعر در نثر صوفیه آورده‌است که آنچه در زبان فارسی به «آن» معروف است و می‌توان آن را جوهره جمال دانست، در زبان‌های دیگر وجود ندارد.

او همچنین شعر فارسی را به خاطر مسئله ردیف که در هیچ زبان دیگری امکان کاربرد آن را نمی‌توان یافت، ممتاز دانسته‌است. شفیعی کدکنی همچنین در این کتاب، شطح را نوعی شکستن تابوها معرفی نموده و شطحیات حلاج را به‌طور ضمنی با کتاب زایش تراژدی نیچه مقایسه کرده‌است که در هر دو به تجربه بیان «بیان‌ناپذیرها» پرداخته شده‌است. نکته تازه‌ای که او در این زمینه بیان می‌کند به ساختار شطح و اینکه اخباری باشد (مانند سبحانی ما اعظم شانی) یا انشایی (انالحق) و تأثیر متفاوت این دو بیان بازمی‌گردد.

یکی از بحث‌های جذاب این کتاب پاسخ به این سؤال است که چرا شاعران عرب به‌اندازه شاعران فارسی‌زبان از آیات قرآن در اشعار خود استفاده ننموده‌اند. شفیعی کدکنی محور این کتاب خود را بر این عقیده که برای بسط و درک تجربه دست‌نیافتنی صوفی به ناچار باید از سخنان و زبانی که به کار برده‌است کمک گرفت، استوار نموده‌است و بیان می‌کند که گاه حرکت از صوت به صورت و معنی بسیار بارز است. یکی از مثال‌هایی که او به آن اشاره نموده شعری است از شاعری با نام علی ابن حسین مغربی که قصیده‌ای در حالت تب و هذیان سروده بدین شکل که:

دَرَن دَرَن دَرَن دَرَن دَرَن دَبی / انا علی بی الحسین المغربی

شفیعی کدکنی در این اثر خود برای شرح مفهوم سبک‌شناسی عرفانی می‌گوید: «هر نگاه هنری به الاهیات و دین» می‌تواند ویژگی‌های اسلوبی و سبکی خاص خود را داشته باشد، که همان سبک‌شناسی عرفانی‌است. وی همچنین معتقد است که در سرتاسر تاریخ فرهنگ و تمدن اسلامی، با دو گونه تصوف روبرو هستیم که یکی تصوف قبل از ابن عربی یا تصوف خراسانیست و دیگری تصوف بعد از ابن عربی، و این دو مکتب را بر روی مثلثی نشان می‌دهد که نقطه صعود یک ضلع آن مثنوی معنوی است و راس ضلع دیگر، ابن عربی است که به مرور با نزدیک شدن به عرفان قاجاری و قرن سیزدهم، با نزول همراه می‌شود.[۸]

اندیشه‌ها ویرایش

ادبیات فارسی و ادبیات زبان‌های محلی ویرایش

کدکنی در یک سخنرانی در کلاس درس از نقش انگلستان و روسیه در برچیدن زبان فارسی از شبه قاره هند و آسیای میانه گفت و بزرگ کردن زبان‌های محلی را سیاست دیگر کشورها را در جهت تضعیف زبان فارسی دانسته بود. شفیعی معتقد است زبان فارسی شاهنامه فردوسی، مثنوی مولوی، حافظ، سعدی و نظامی دارد و می‌تواند با شکسپیر رقابت کند اما زبان محلی که فاقد این جایگاه است و به مرور جایگاهش را از دست داده و به ادبیات انگلیسی و روسی در این مناطق روی بیاورند. او ادبیات زبان‌های غیرفارسی (مانند کدکنی) در ایران را «بندتنبانی» توصیف کرد و از لفظ «شاشیدن به زبان محلی» سخن گفت.[۹] این سخنان او جنجالی شد و انتقادات فراوانی را به بار آورد.[۱۰][۱۱] البته او در ادامه زبان‌های محلی را پشتوانه فرهنگی ایران دانسته بود و بیان کرده بود که اگر این زبان‌ها حفظ نشوند بخش اعظمی از فرهنگ ایرانیان غیرقابل درک خواهد بود.[۱۲][۱۳]

گرایش‌های فرمالیستی ویرایش

شفیعی کدکنی گرایشی بارز به صورتگرایی با مبانی فرمالیسم روسی دارد. کتاب‌های «صور خیال در شعر فارسی» و «موسیقی شعر» و «بیدل شاعر آینه‌ها» و نیز بسیاری از مقالات وی مانند «جادوی مجاورت»[۱۴] و «ساختار ساختارها»[۱۵] صبغه و بن‌مایهٔ فرمالیستی دارد. تعریف وی از شعر به «رستاخیز زبان» ترجمهٔ دیدگاه فرمالیست‌های روس است. همچنین اصطلاحات فرمالیستی «پیرنگ»، «آشنایی‌زدایی»، «عنصر مسلط» از نمونهٔ مواضع رویکرد وی به فرمالیسم است. گذشته از مقالات و کتب مذکور، شفیعی کدکنی کتابی با نام «رستاخیز کلمات» در سلسله انتشارات سخن به چاپ رسانیده که به‌طور اخص تمام جوانب جمال‌شناسی نظریات صورتگرایان روس را مورد ارزیابی قرار داده و آن‌ها را با نمونه‌هایی قابل فهم از ادبیات فارسی انطباق داده‌است.

تاریخ‌گرایی در ادبیات ویرایش

شفیعی کدکنی از سال‌های ۱۳۶۰ به بعد به پژوهش در تاریخ با رویکرد تصحیح متون ادبیات عرفانی روی آورد. او معتقد است حرکت به سوی مدرنیته بدون شناخت سنت دشوار است. تاریخ‌گرایی وی هر چند پشتوانهٔ تئوریک مشخصی ندارد، اما سخت پای‌بند مستندسازی با متون تاریخی است.

ریشه‌های شعر معاصر ویرایش

شفیعی معتقد است که تحولات شعر معاصر فارسی تابعی از متغیر ترجمه‌است. این نظرگاه بنیاد کتاب وی «با چراغ و آینه، در جستجوی ریشه‌های تحول شعر معاصر ایران» را شکل داده‌است. برخی دیدگاه‌های وی در این کتاب مورد انتقاد برخی قرار گرفته‌است.[۱۶]

نظر شفیعی کدکنی دربارهٔ احمد شاملو ویرایش

محمدرضا شفیعی کدکنی در کتاب با چراغ و آینه؛ در جستجوی ریشه‌های تحول شعر معاصر ایران نظر خود را دربارهٔ احمد شاملو چنین بیان می‌کند:

«حق این است که شاملو را برای نسل جوان امروز باید «تجزیه» و «تحلیل» کرد. ممکن است در این تجزیه خیلی از محسنات او تبدیل به نقاط ضعف شود، ولی به هر حال از این کار گزیری نیست. این کار را آیندگان با بی‌رحمی خواهند کرد. اگر جوانان امروز بدانند که شخصیت ادبی آقای شاملو چگونه تشکیل شده‌است، هرگز این‌گونه عمر خود را صرف شعر، آن هم شعر این‌طوری ـ که در روزنامه‌ها می‌بینیم ـ نخواهند کرد. تو بهتر از هر کسی می‌دانی که آنچه ا. بامداد یا احمد شاملو را می‌سازد اگر به صد جزء تقسیم شود، پنجاه تا شصت درصدش ربطی به شعر ندارد».[۱۷]

 
«سفر به خیر» بر دیواری در لیدن

نوشته‌ها ویرایش

مجموعه اشعار ویرایش

  • ۱۳۴۴ - زمزمه‌ها
  • ۱۳۴۴ - شبخوانی
  • ۱۳۴۷ - از زبان برگ
  • ۱۳۵۰ - در کوچه‌باغ‌های نشابور|در کوچه‌باغ‌های نِشابور
  • ۱۳۵۶ - بوی جوی مولیان
  • ۱۳۵۶ - از بودن و سرودن
  • ۱۳۵۶ - مثل درخت در شب باران
  • ۱۳۷۶ - هزارهٔ دوم آهوی کوهی
  • ۱۳۹۹ - طفلی به نام شادی[۱۸]

آثار نظری و انتقادی و تصحیح و ترجمه ویرایش

غیرفارسی ویرایش

  • Shafī'ī Kadkanī (1981). "Persian Literature (Belles Lettres) from the Time of Jāmī to the Present Day". In Morrison, G. (ed.). History of Persian Literature from the Beginning of the Islamic Period to the Present Day. Leiden: E. J. Brill. ISBN 90-04-06481-8.

پانویس ویرایش

  1. «محمدرضا شفیعی کدکنی».
  2. «سرگذشت چاپ نخستین مقاله شفیعی کدکنی/ وقتی استاد چک بی محل کشید». ایبنا. ۱۹ مهر ۱۳۹۷. دریافت‌شده در ۱۹ دسامبر ۲۰۲۳.
  3. کدکن، میراث‌دار ایران کهن بایگانی‌شده در ۱۲ ژانویه ۲۰۱۲ توسط Wayback Machine روزنامهٔ اعتماد ملی
  4. زندگانی خواجه میرزا محمد شفیع کدکنی (میرزای عالمیان) و سواد سنادی درباه او. ج. دفتر دهم جلد. به کوشش رضا نقدی. مجموعه رسائل فارسی دفتر دهم.
  5. «بیوگرافی محمدرضا شفیعی کدکنی». خبرگزاری ایمنا.
  6. «هفتمین جشنواره بین‌المللی «هنر برای صلح» به کار خود پایان داد». خبرگزاری ایرنا. ۱۲ مهر ۱۳۹۸.
  7. «ویژه‌نامه شفیعی کدکنی در روزنامهٔ همشهری». روزنامهٔ همشهری.
  8. شفیعی کدکنی، محمدرضا، زبان شعر در نثر صوفیه، درآمدی به سبک‌شناسی نگاه عرفانی، سخن، تهران، ۱۳۹۲
  9. «داوری دربارهٔ جان کلام جنجالی شفیعی کدکنی دشوار است». خوابگرد. ۲۰۱۸-۰۸-۲۶. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۲-۰۶.
  10. «واکنش‌ها به انتقاد شفیعی کدکنی از ترویج زبان‌های غیر فارسی». ایران اینترنشنال. ۲۰۱۸-۰۶-۰۷. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۲-۰۶.
  11. «مسألهٔ زبانِ ملی». www.radiozamaneh.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۲-۰۶.
  12. «داوری دربارهٔ جان کلام جنجالی شفیعی کدکنی دشوار است». خوابگرد. ۲۰۱۸-۰۸-۲۶. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۲-۰۶.
  13. «حاشیه و متن یک سوءتفاهم - شفیعی کدکنی و زبان‌های محلّی». الف. ۲۰۱۸-۰۸-۲۶. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۶-۲۷.
  14. http://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/14547/20/text[پیوند مرده]
  15. http://www.ensani.ir/fa/content/261270/default.aspx
  16. http://www.bbc.co.uk/persian/arts/2012/06/120615_l06_books_fs_kadkani_new_book_poem_iran.shtml
  17. با چراغ و آینه؛ در جستجوی ریشه‌های تحول شعر معاصر ایران، نوشته محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران، نشر سخن، ۱۳۹۰، ص ۵۲۶
  18. «انتشار دفتر جدید شعری شفیعی کدکنی پس از ۲۳سال». خبرآنلاین. ۲۰۲۰-۰۵-۳۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۶-۰۸.
  19. سایت کتابخانهٔ ملی مشخصات کتاب آوازهای سندباد بایگانی‌شده در ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine

منابع ویرایش

پیوند به بیرون ویرایش