سمفونی شماره ۸ شوبرت (ناتمام)
سمفونی شماره ۸ شوبرت معروف به سمفونی ناتمام (آلمانی: Unvollendete) در گام سی مینور، د. ۷۵۹،[۱] که در شماره‌گذاری مجدد آثار وی گاهی با عنوان سمفونی شماره ۷ هم از آن یاد می‌شود[۲] یک اثر موسیقی ارکسترال سمفونیک اثر فرانتس شوبرت، آهنگ‌ساز بزرگ اتریشی سبک کلاسیک/ رمانتیک است که در سال ۱۸۲۲ تصنیف آن آغاز شد، اما به‌طور نامعلومی توسط مصنف نیمه‌کاره رها گردید. این در حالی است که تنها ۲ موومان از این اثر نوشته و تکمیل شده بود. شوبرت تا ۶ سال پس از زمان خلق این اثر زندگی کرد، اما هیچ‌گاه این اثر را تکمیل نکرد.
| سمفونی شماره ۸ | |
|---|---|
| اثر: فرانتس شوبرت | |
 سمفونی شماره ۸ شوبرت، طرح‌های مقدماتیِ موومان سوم، صفحهٔ اول | |
| نام دیگر | سمفونی ناتمام |
| مایه‌نما | سی مینور |
| شمارهٔ اثر | د. ۷۵۹ |
| شکل | سمفونی |
| آفرینش | ۱۸۲۲ |
| موومان‌ها | ۲ موومان تکمیل شده |
| سازبندی | ارکسترال |
برای اسکرتسوی این اثر، که می‌بایست سومین موومان را تشکیل می‌داد، امروزه تنها رکوردهای تکمیل‌شده‌اش به وسیلهٔ پیانو در دو صفحه توسط مصنف موجود است. بسیاری از پژوهشگران چنین استدلال کرده‌اند که شوبرت ممکن است طرح‌های فینال این سمفونی را در آنتراکت (توقف بین دو اکت یا بخش) روزاموند به کار گرفته باشد؛ با این احوال، همهٔ شواهد دالّ بر تصادفی بودن موضوع دارد.
سازبندی ویرایش
سازهای استفاده شده در اجرای دو موومانِ کاملِ این سمفونی در ارکستر، عبارتند از: ۲ فلوت، ۲ ابوا، ۲ کلارینت، ۲ فاگوت، ۲ هورن، ۲ ترومپت، ۳ ترومبون، تیمپانی و ارکستر زهی
موومان‌ها ویرایش
موومان اول ویرایش
موومان اول با تمپوی «آلگرو مُدراتو» در سی مینور و در فرم سونات به آرامی توسط ویلنسل و کنترباس شروع می‌شود. در ادامه با کمک کلیۀ سازهای زهی، تم اول با تکنوازی ابوا و کلارینت اجرا می‌شود. این تم به تدریج و با تقویت دیگر سازها بسط و گسترش می‌یابد و سپس تم دوم که تم اصلیِ سمفونی است، آغاز می‌گردد. تم دوم ابتدا جذاب است ولی به تدریج غمگین می‌شود و ناگهان متوقف می‌شود و پس از آن ارکستر با نت‌های مقطع و سنکپ‌دار ادامه می‌دهد. در این میان، تم اول با هیجان و قدرت نواخته می‌شود اما در پاسخ تم اول، یاس و نومیدی بر خشم برتری دارد. در انتها تم اول با حالت محزون و با چند آکورد پرقدرت به پایان می‌رسد.[۳]
|
موومان دوم ویرایش
موومان دوم با تمپوی «آندانته کُن موتو» در می ماژور به‌صورت متناوب و با دو تمِ متضاد در فرم «سوناتینا» است[الف] (فرم سونات که بدون بسط و گسترش است، با کیفیتی دراماتیک و مرثیه‌وار به اضافۀ کدا که می‌تواند یک بخش گسترش یافته باشد). تم شاعرانۀ اول توسط هورن‌ها، زهی‌ها در منطقه صوتی پایین و بالا به‌صورت کنترپوان معرفی می‌شود. تم دوم حالتی شکوه‌آمیز در گام مینور (پس از چهار نت ساده توسط ویولون اول‌ها بدون هارمونی برای انتقال آکورد پایه به گام نسبی دو دیز مینور) توسط کلارینت سولو در «دو دیز مینور» و سپس در «دو دیز ماژور» توسط ابوایِ سولو ادامه می‌یابد و این نمونه‌ای است از ترکیبِ «مینور-ماژور» که نشانِ بارز از زبانِ هارمونیکی شوبرت است.
یادداشت ویرایش
- ↑ Sonatina
پانویس ویرایش
- ↑ "D-Verz. : 759, Titel: Sinfonie Nr.7 in h". Neue Schubert-Ausgabe, Schubert-database. Archived from the original on 3 January 2014. Retrieved 2013-03-24.
- ↑ "Franz Schubert, Complete Symphonies, Robert Cummings". Bamberg Symphony Orchestra, Jonathan Nott. Retrieved 2013-03-24.
- ↑ حسنی، سعدی. تفسیر موسیقی. ج. ۱و۲. تهران: انتشارات صفی علیشاه. ص. ۱۸۷-۱۸۸.
منابع ویرایش
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Symphony No. 8 (Schubert)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۴ اکتبر ۲۰۱۹.
