عروس

عروس یا پیو به زن در شب ازدواج گفته می‌شود. نوع و کیفیت مراسم ازدواج و پوشش عروس و داماد (همسر عروس) به فرهنگ و آداب جامعه بستگی دارد. امروزه لباس توری و سپید رنگ در بسیاری از کشورها مرسوم است.^[۱]

یک عروس در لباس سفید

عروس از ریشه واژه‌ای عربی است که همچنین به‌عنوان نوعی نسبت خویشاوندی سببی هم به‌کار می‌رود به این معنا که همسرِ پسر شخص عروس شخص است. پیو معادل فارسی این واژه می‌باشد. به عروسی نیز پیوگانی می‌گویند. این واژه در زبان تالشی و دیگر زبانان مرتبط با فارسی همچنان محفوظ است. در لری به عروس ' بئوک' گفته می شود و مراسم عروسی در بین قوم لر با آداب و رسومات خاص خود برگزار می شود.

کلمه اروس(با الف) در زبان اوستایی که نیای زبان ایران است، سه ریشه دارد سپید ، زیبا و راست و طبق نظریه برخی زبان شناسان در عربی از این کلمه وام گرفته شده است زیرا ریشه این کلمه، حالت دیگری در زبان عربی ندارد.^[۲]

ریشه‌شناسیویرایش

عروس وام‌واژه‌ای از عربی است و برابر فارسی آن وِیو، وَیوگ یا بَیوگ^[۳] است و به جشن ازدواج هم جشن بیوگانی گفته می‌شود.^[۴] ایران‌دخت مهرپرور در نوشته‌ای در روزنامهٔ امرداد می‌نویسد: واژگانی مانند عزیز و عروس پارسی بوده‌اند. پیشوندهای ا و ان در ایران باستان برای منفی کردن به‌کار می‌رفته. برای نمونه واژهٔ ژیژ به چشم ناخشنود بوده که عکس آن اژیژ بوده و برای فهم اعراب تبدیل شده به ازیز و سپس عزیز. برای واژهٔ عروس نیز چنین تعبیری وجود دارد.