امپراتور کومی
امپراتور کُومِی (به ژاپنی: 孝明天皇 Kōmei-tennō)، نام زمان ولیعهدی شاهزاده اوساهیتو صد و بیست و یکمین امپراتور ژاپن بود. وی چهارمین پسر امپراتور نینکو بود.[۱][۲] سلطنت کومی از ۱۸۴۶ تا ۱۸۶۷، مطابق با دوره باکوماتسو دوره ادو بود.[۳]
| امپراتور کومی 孝明天皇 | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 پرتره پس از مرگ نقاشی شده توسط کویاما شوتارو، ۱۹۰۲ | |||||
| امپراتور ژاپن | |||||
| سلطنت | ۱۰ مارس ۱۸۴۶ – ۳۰ ژانویه ۱۸۶۷ | ||||
| تجلیل | ۳۱ اکتبر ۱۸۴۷ | ||||
| پیشین | امپراتور نینکو | ||||
| جانشین | امپراتور میجی | ||||
| شوگون‌ها | |||||
| زاده | اوساهیتو، شاهزاده هیرو (煕宮統仁親王) ۲۲ ژوئیهٔ ۱۸۳۱ کیوتو، شوگون‌سالاری توکوگاوا | ||||
| درگذشته | ۳۰ ژانویهٔ ۱۸۶۷ (۳۵ سال) کاخ امپراتوری کیوتو، کیوتو، شوگون‌سالاری توکوگاوا | ||||
| آرامگاه | تسوکی نو وا نو میساساگی (後月輪東山陵)، کیوتو | ||||
| همسر(ان) | آساکو کوجو همسر غیراصلی یوشیکو ناکایاما (مادر امپراتور میجی) | ||||
| فرزند(ان) | |||||
| |||||
| خاندان | دودمان یاماتو | ||||
| پدر | امپراتور نینکو | ||||
| مادر | نائوکو اوگیماچی [ja] | ||||
| امضاء |  | ||||
در طول سلطنت او آشفتگی داخلی زیادی در نتیجه روابط ژاپن پس از اردوکشی ناخدا پری با ایالات آمریکا وجود داشت. متیو سی. پری در ۱۸۵۳ و ۱۸۵۴، و متعاقب آن اجبار عهدنامه کاناگاوا به دوره ۲۲۰ ساله ساکوکو یا انزوای ژاپن و بسته بودن این کشور به روی کشورهای غربی پایان داد. امپراتور کومی به هیچ چیز خارجی اهمیت نمی‌داد و با گشودن ژاپن به روی قدرت‌های غربی مخالف بود. سلطنت او همچنان تحت سلطه قیام و درگیری‌های حزبی بود و در نهایت به جنگ بوشین و پایان قدرت شوگون‌سالاری توکوگاوا ختم شد. پس از مرگ امپراتور کُومِی در سال ۱۸۶۷، پسرش امپراتور میجی جانشین وی شد. اندکی پس از مرگ او بازسازی میجی در آغاز دوره میجی توسط پسر و جانشین او امپراتور میجی آغاز شد.[۴]
اوایل زندگی
ویرایش
قبل از نشستن کومی به تخت پادشاهی ژاپن، نام شخصی او ( نام ژاپنی ) اوساهیتو (統仁) و عنوان او هیرو-نو-میا (煕宮) بود.[۵] اوساهیتو در ۲۲ ژوئیه ۱۸۳۱ متولد شد و چهارمین پسر امپراتور نینکو و همسرش اوگیماچی نائوکو (正親町雅子) بود. خانواده امپراتوری اوساهیتو با او در قصر هی‌آن زندگی می‌کردند.
سلطنت
ویرایش
شاهزاده اوساهیتو در ۱۰ مارس ۱۸۴۶ پس از مرگ پدرش به عنوان امپراتور بر تخت سلطنت نشست. در سال‌های سلطنت کومی با دوره ای مطابقت دارد که در آن توکوگاوا ایه‌یوشی، توکوگاوا ایه‌سادا، توکوگاوا ایه‌موچی و توکوگاوا یوشینوبو از شوگون‌سالاری توکوگاوا شوگون بودند و قدرت را در دست داشتند. در ۸ ژوئیه ۱۸۵۳ متیو سی. پری با «کشتی سیاه» خود برای اجبار تجارت با ژاپن وارد شد. شوگون‌سالاری توکوگاوا که برای حدود سه قرن امور نظامی و غیرنظامی را در استان‌های فئودالی ژاپن کنترل می‌کرد، ثابت کرد که قادر به مقابله با چالش جدید تجارت آزاد با غرب نیست. در آن زمان، امپراتور کومی هنوز تنها قدرت نمادین خود را در دربار خود در کیوتو حفظ کرده بود. از آنجایی که شوگون‌سالاری توکوگاوا که به دلیل اختلافات داخلی ضعیف شده بود، به تدریج حاکمیت خود را به قدرت‌های خارجی در معرض تهدید نیروی نظامی تسلیم کرد، امپراتور کومی شروع به ادعای قدرت امپراتوری خود کرد و بسیاری از قدرت‌هایی را که اجدادش به خاندان توکوگاوا در طی قرن‌ها و پس از دوره سنگوکو (جنگ‌های داخلی) واگذار کرده بودند، به دست آورد.[۶]
خواهر کوچکتر امپراتور، شاهزاده امپراتور، چیکاکو، شاهدخت کازو (和宮親子内親王)، با شوگون شوگون‌سالاری توکوگاوا، توکوگاوا ایه‌موچی به عنوان بخشی از کوبوگاتای ازدواج کرد.[۷] در ابتدا هم امپراتور و هم خواهرش با این ازدواج مخالف بودند، اگر چه بعد از ازدواج او متوجه شد که چنین روابط خانوادگی با حاکم واقعی ژاپن دستاوردهایی دارد. امپراتور کومی اهمیت چندانی به هیچ چیز خارجی نمی‌داد و با باز کردن ژاپن به روی قدرت‌های غربی مخالفت می‌کرد، حتی در حالی که شوگون همچنان خواسته‌های خارجی را می‌پذیرفت.
مقام‌های درباری
ویرایشکوگیو (公卿)، یک اصطلاح جمعی برای معدود قدرتمندترین مردان وابسته به دربار امپراتور ژاپن در دوران پیش از دوره میجی است. حتی در آن سال‌هایی که نفوذ واقعی دربار در خارج از دیوارهای کاخ بسیار کم بود، سازمان سلسله مراتبی پابرجا بود.
به‌طور کلی، این گروه نخبه تنها شامل سه تا چهار مرد در یک زمان بود. اینها درباریان موروثی بودند که تجربه و سابقه، آنها را به اوج زندگی حرفه ای رساند. در دوران سلطنت کومی، این «دایجوکان» شامل:
- کانپاکو و سشو, تاکاتسوکاسا ماسامیچی، ۱۸۲۳–۱۸۵۶
- کانپاکو, کوجو هیساتادا، ۱۸۵۶–۱۸۶۲
- کانپاکو, کونوئه تاداهیرو، ۱۸۶۲–۱۸۶۳
- کانپاکو, تاکاتسوکاسا سوکه‌هیرو، ۱۸۶۳
- کانپاکو, نیجو نارییوکی، ۱۸۶۳–۱۸۶۶
- سادایجین (وزیر چپ)
- اودایجین (وزیر راست)
- نای‌دایجین [وزیر داخلی)
- دایناگون (مشاور اعظم)
دوران سلطنت کومی
ویرایش
امپراتور کومی آخرین امپراتور ژاپنی بود که بیش از یک نام عصر ژاپنی (ننگو) در یک دوره حکومت داشت. با شروع جانشین او، امپراتور میجی، یک نام دوره واحد (مشابه با نام پسامرگ نهایی یک امپراتور) انتخاب می‌شد و تا زمان مرگ او تغییر نمی‌کرد. در زمان سلطنت کومی هفت «ننگو» وجود داشت.[۸]
- کوکا (دوره) (۱۸۴۴–۱۸۴۸)
- کائی (۱۸۴۸–۱۸۵۴)
- آنسی (دوره) (۱۸۵۴–۱۸۶۰)
- مانئن (۱۸۶۰–۱۸۶۱)
- بونکیو (دوره) (۱۸۶۱–۱۸۶۴)
- گنجی (دوره) (۱۸۶۴–۱۸۶۵)
- کیئو (دوره) (۱۸۶۵–۱۸۶۸)
خانواده
ویرایشخانواده شامل شش فرزند، چهار دختر و دو پسر بود. اما آینده امپراتور میجی تنها کسی بود که تا بزرگسالی زنده ماند.[۹] همسر اصلی کومی آساکو کوجو (九条夙子) بود.[۱۰] پس از مرگ کومی در سال ۱۸۶۷، امپراتور میجی به آساکو لقب امپراتریس دوواگر ایشو (英照皇太后) داده شد.[۱۱]
همسر اصلی
ویرایش| موقعیت | نام | تولد | مرگ | پدر | موضوع |
|---|---|---|---|---|---|
| نیوگو | آساکو کوجو (九条夙子) later امپراتریس دوواگر ایشو (英照皇太后) |
۱۸۳۵ | ۱۸۹۷ | کوجو هیساتادا | • نخستین دختر: شاهدخت امپراتوری یوریکو • دومین دختر: شاهدخت فوکی • پسرخوانده: شاهزاده امپراتوری موتسوهیتو (بعدها امپراتور میجی) |
همسران غیراصلی
ویرایش| نام | تولد | مرگ | پدر | موضوع |
|---|---|---|---|---|
| بوجو نوبوکو (坊城伸子) | ۱۸۳۰ | ۱۸۵۰ | ناشناخته | • نخستین پسر: میوکوگن این |
| یوشیکو ناکایاما (中山慶子) | ۱۸۳۶ | 1907 | ناکایاما تادایاسو | • دومین پسر: شاهزاده امپراتوری موتسوهیتو (بعدها امپراتور میجی) |
| هرویکاوا کیکو (堀河紀子) | 1837 | ۱۹۱۰ | ناشناخته | • سومین دختر: شاهدخت سوما • چهارمین دختر: شاهدخت ریئه |
| ایماکی شیگه‌کو (今城重子) | ۱۸۲۸ | ۱۹۰۱ | ناشناخته | نیست |
| ایماکی نائوکو (今城尚子) | ناشناخته | ناشناخته | ناشناخته | نیست |
فرزندان
ویرایش| وضعیت | نام | تولد | مرگ | مادر | ازدواج | موضوع |
|---|---|---|---|---|---|---|
| پسر ارشد | شاهزاده میوکوگه این (妙香華院) | ۱۸۴۹ | ۱۸۵۰ | بوجو نوبوکو | — | — |
| دختر ارشد | شاهدخت امپراتوری یوریکو (順子内親王) | ۱۸۵۰ | ۱۸۵۲ | آساکو کوجو | — | — |
| دومین پسر | شاهزاده موتسوهیتو (睦仁親王) (بعدها امپراتور میجی) |
۱۸۵۲ | ۱۹۱۲ | یوشیکو ناکایاما (تولد) آساکو کوجو (فرزندخوانده) |
امپراتریس شوکن | • امپراتور تایشو • شاهدخت ماساکو تاکه‌دا • فوساکو کیتاشیراکاوا • شاهدخت نوبوکو آساکا • توشیکو هیگاشیکونی |
| دومین دختر | شاهدخت فوکی (富貴宮) | ۱۸۵۸ | ۱۸۵۹ | کوجو آساکو | — | — |
| سومین دختر | شاهدخت سوما (寿万宮) | ۱۸۵۹ | ۱۸۶۱ | هیروکاوا کیکو | — | — |
| چهارمین دختر | شاهدخت ریئه (理宮) | ۱۸۶۱ | ۱۸۶۲ | هیروکاوا کیکو | — | — |
پانویس
ویرایش- ↑ دفتر خاندان امپراتوری (Kunaichō): 孝明天皇 (121)
- ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan. pp. 123–135.
- ↑ Meyer, Eva-Maria. (1999). Japans Kaiserhof in der Edo-Zeit, p. 186.
- ↑ "Japan:Memoirs of a Secret Empire". PBS. Retrieved 2007-08-11.
- ↑ Ponsonby-Fane, Imperial House, p. 10.
- ↑ Cullen (2003).
- ↑ Nussbaum, Louis-Frédéric et al. (2005). Japan encyclopedia, p. 502.
- ↑ Ponsonby-Fane, Imperial House, p. 17.
- ↑ Ponsonby-Fane, Imperial House, p. 125.
- ↑ Ponsonby-Fane, Imperial House, p. 334.
- ↑ Keene, Donald. (2002). Emperor of Japan: Meiji and His World, 1852–1912, p. 531;
منابع
ویرایش- Cullen, Louis M. (2003). A History of Japan, 1582–1941: Internal and External Worlds. Cambridge: Cambridge University Press. شابک ۹۷۸−۰−۵۲۱−۵۲۹۱۸−۱; OCLC 50694793
- Jansen, Marius B. (2002). The Making of Modern Japan. Cambridge: Harvard University Press. شابک ۹۷۸−۰−۶۷۴−۰۰۹۹۱−۲; OCLC 52086912
- Keene, Donald (2002). Emperor of Japan: Meiji and his world, 1852-1912. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-12340-2. OCLC 46731178.
- Meyer, Eva-Maria. (1999). Japans Kaiserhof in der Edo-Zeit: unter besonderer Berücksichtigung der Jahre 1846 bis 1867. Münster: LIT Verlag. شابک ۹۷۸−۳−۸۲۵۸−۳۹۳۹−۰; OCLC 42041594
- Nussbaum, Louis Frédéric and Käthe Roth. (2005). Japan Encyclopedia. Cambridge: Harvard University Press. شابک ۹۷۸−۰−۶۷۴−۰۱۷۵۳−۵; OCLC 48943301
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
- __________. (1956). Kyoto: the Old Capital, 794–1869. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 36644
 | این یک مقالهٔ خرد ژاپن است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |