شوگون
شُوگون shōgun (به ژاپنی: کانجی 将軍, هیراگانا しょうぐん) به معنی سردار نیروهای جنگ‌آور (سپهسالار) و لقبی تاریخی است که در بیشتر زمان‌ها به صورت ارثی به دیکتاتورهای نظامی ژاپن تعلق می‌گرفت.[۱] این لقب هم‌سنگ بالاترین درجه در فرماندهی نظامی دوران مدرن به حساب می‌رفته‌است. گذشته از معنای ساده واژه شُوگون به منزلهٔ ژنرال، این لقب در زمان‌های گوناگون تاریخ ژاپن، به عنوان شخص فرمانروا به کار برده می‌شد.
به استبداد نظامی شُوگون‌ها در زبان ژاپنی باکوفو (幕府 bakufu) (به انگلیسی: shogunate) می‌گویند. در سال ۱۱۸۵ میناموتونو یوریتومو با شکست طایفهٔ رقیب جایگاه خود را در حلقه قدرت استوار کرد و در سال ۱۱۹۲ از سوی امپراتور لقب سردار یا شوگون گرفت. یوریتومو سپس در شهر کاماکورا، استبداد نظامی خود یا باکوفو را پایه گذاشت. پایان کار شوگون‌ها، ترک قدرت از سوی توکوگاوا یوشینوبو در سال ۱۸۶۷ و واگذاری آن به امپراتور مِی‌جی بود.
پانویسویرایش
منابعویرایش
 |
این یک مقالهٔ خرد پیرامون ژاپن است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |