شوگون
شُوگون shōgun (به ژاپنی: کانجی 将軍, هیراگانا しょうぐん) به معنی سردار نیروهای جنگ‌آور (سپهسالار) و لقبی تاریخی است که در بیشتر زمان‌ها به صورت ارثی به دیکتاتورهای نظامی ژاپن تعلق می‌گرفت.[۱] این لقب هم‌سنگ بالاترین درجه در فرماندهی نظامی دوران مدرن به حساب می‌رفته‌است. گذشته از معنای ساده واژه شُوگون به منزلهٔ ژنرال، این لقب در زمان‌های گوناگون تاریخ ژاپن، به عنوان شخص فرمانروا به کار برده می‌شد.
به استبداد نظامی شُوگون‌ها در زبان ژاپنی باکوفو (幕府 bakufu) (به انگلیسی: shogunate) می‌گویند. در سال ۱۱۸۵ میناموتونو یوریتومو با شکست طایفهٔ رقیب جایگاه خود را در حلقه قدرت استوار کرد و در سال ۱۱۹۲ از سوی امپراتور لقب سردار یا شوگون گرفت. یوریتومو سپس در شهر کاماکورا، استبداد نظامی خود یا باکوفو را پایه گذاشت. پایان کار شوگون‌ها، ترک قدرت از سوی توکوگاوا یوشینوبو در سال ۱۸۶۷ و واگذاری آن به امپراتور مِی‌جی بود.
تویوتومی هیده‌یوشیویرایش
تویوتومی هیده‌یوشی، که در دوره سنگوکو ژاپن را دوباره متحد کرد، بر خلاف میناموتو نو یوریتومو (نخستین شوگون و بنیان‌گذار شوگون‌سالاری کاماکورا)، آشیکاگا تاکائوجی (بنیان‌گذار شگون‌سالاری آشیکاگا) و توکوگاوا ایه‌یاسو (بنیان‌گذار شگون‌سالاری توکوگاوا) به یک شوگون تبدیل نشد. در حقیقت، تویوتومی هیده‌یوشی نیز قصد داشت یک شوگون شود. با این حال، شوگونی شغلی است که از نظر تاریخی به یکی از اعضای خاندان گنجی اختصاص داده شده‌است و این نظریه وجود دارد که حتی اگر او می‌خواست این کار را انجام دهد، نمی‌توانست خود را به خاندان گنجی نسبت دهد.
هایاشی رازان، یک محقق تاریخی در دوره ادو، در زندگی‌نامهٔ هیده‌یوشی نوشته‌است: هیده‌یوشی سعی کرد که فرزندخواندهٔ آخرین شوگون از شگون‌سالاری آشیکاگا، آشیکاگا یوشی‌آکی شود اما یوشی‌آکی درخواست وی را رد کرد. از سوی دیگر، هیده‌یوشی به مقام کانپاکو منصوب شد، که در انحصار اشراف درباری و به خصوص خاندان فوجیوارا بود و رسیدن به این مقام حتی دشوارتر از رسیدن به مقام شوگونی بود. هیده‌یوشی به جهت رسیدن به مقام کانپاکو، به فرزندخواندگی کونوئه ساکی‌هیسا که از خاندان فوجیوارا درآمد.
پانویسویرایش
منابعویرایش
 |
این یک مقالهٔ خرد ژاپن است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |