قله توچال
توچال نام قلّه‌ای در شمال استان تهران است که بلندای آن ۳٬۹۶۳[۱] متر از سطح دریاست و بخشی از دامنهٔ رشته‌کوه البرز می‌باشد. دامنهٔ جنوبی توچال در مجاورت شهر تهران و قلّهٔ آن نیز مشرف به این شهر است. این قلّه در جنوب منطقهٔ کوهستانی البرز مرکزی و بر روی خط‌الرأس شرقی - غربی واقع شده‌است، از سمت شرق به قلّه‌های لزون غربی، لزون شرقی (پیازچال)، بند لارکرور، سیاهبند، شهربانو کُشَک، چنبره‌بند و دارآباد، و از جانب غرب نیز به قلّه‌های هومند توچال، هومند شاه‌نشین، شاه‌نشین، سی و سه چم، بازارک، نودشتک، لوارک، سه‌سنگ، منار و روستای مورود واقع در ۳۵ کیلومتری جادهٔ چالوس در منطقهٔ پل‌خواب منتهی می‌شود.[۲]
| توچال | |
|---|---|
 قله توچال، در شمال تهران. | |
 | |
  توچال | |
| مرتفع‌ترین نقطه | |
| ارتفاع | ۳٬۹۶۳ متر (۱۳٬۰۰۲ فوت)https://www.mountain-forecast.com/peaks/Tochal |
| مختصات | ≈۳۵°۵۳′۰۴″ شمالی ۵۱°۲۵′۰۹″ شرقی / ۳۵٫۸۸۴۴۴°شمالی ۵۱٫۴۱۹۱۷°شرقی |
| جغرافیا | |
| رشته‌کوه مادر | البرز |
مشهورترین پناهگاه‌های توچال از شرق به غرب، به‌ترتیب عبارتند از: قله دارآباد، کلک‌چال، شروین، شیرپلا، جان‌پناه قلهٔ توچال (اردلان)، امیری، هتل اوسون، ایستگاه پنجم تله کابین، جان‌پناه اسپیدکمر و پلنگ‌چال که همگی آن‌ها مشرف به تهران هستند.[۲]
موقعیت جغرافیایی
ویرایشرشتهکوه توچال در شمال کلانشهر تهران و در شهرستان شمیرانات واقع شده‌است. این رشته‌کوه از جنوب به شهر تهران و از شمال به روستاهای آهار، شکراب و شهرستانک مشرف است.
وجه تسمیه
ویرایشتوچال یک واژه مازندرانی، به‌معنای "درون چاله" است.
پیست اسکی و تله‌کابین
ویرایش
تله‌کابین توچال دارای سه خط اصلی و سه خط تله‌سی‌یژ و یک خط تله‌اسکی می‌باشد. درازای سه خط اصلی این تله‌کابین، روی‌هم‌رفته نزدیک به ۷٬۵۰۰ متر است که یکی از طولانی‌ترین خطوط تله‌کابین پیوسته در میان تله‌کابین‌های نصب‌شده در جهان به‌شمار می‌رود.[۳] ایستگاه اول این تله‌کابین در ارتفاع ۲٬۰۰۰ متری از سطح دریا، ایستگاه دوم در ارتفاع ۲٬۳۰۰ متری از سطح دریا، ایستگاه پنجم در ارتفاع ۳٬۰۰۰ متری از سطح دریا و ایستگاه هفتم نیز در ارتفاع ۳٬۷۰۰ متری از سطح دریا است.
کار ساخت تله‌کابین توچال، در سال ۱۳۵۳ به دست بهمن باتمانقلیچ و با همکاری شرکت فرانسوی «پوما» و شرکت اتریشی «دوپل مایر» آغاز شد و در سال ۱۳۵۷ پایان یافت.[۳]
از سال ۱۳۸۲ (۲۰۰۳ میلادی) مهمان‌پذیری به‌نام «هتل توچال» در ایستگاه هفتم تله‌کابین توچال تکمیل و راه‌اندازی شده‌است. نمای این هتل از چوب است و به دامنهٔ شمالی توچال و دامنهٔ جنوبی البرز مرکزی و قلل کلون بسته و خلنو اشراف دارد. قدیمی‌ترین پناهگاه کوهنوردی ایران با نام «جان‌پناه اسپیدکمر» نیز در جنوب قلّهٔ توچال و شرق ایستگاه پنجم واقع شده‌است.
مسیرهای صعود
ویرایشقلّهٔ توچال به‌دلیل نزدیک بودن به تهران، همواره شاهد شمار زیادی صعودکننده است. صعود به توچال از مسیرهای مختلفی امکان‌پذیر است و مهم‌ترین این مسیرها عبارتند از:
- دربند، شیرپلا، سیاه‌سنگ، قلّهٔ توچال (رایج‌ترین مسیر)؛
- بوستان جمشیدیه، پناهگاه کلک‌چال، درّهٔ پیازچال، قلهٔ پیازچال، قلهٔ توچال؛
- ولنجک، توقف‌گاه چشمه، ایستگاه دوم تله‌کابین، ایستگاه پنجم تله‌کابین، ایستگاه هفتم تله‌کابین، قلهٔ توچال. (این مسیر بیشتر به شکل جاده‌ای خاکی و پُرفرازونشیب است و در حدود ۱۷ کیلومتر طول دارد)؛
- درکه، پناهگاه پلنگ‌چال، ایستگاه پنجم تله‌کابین، ایستگاه هفتم تله‌کابین، قلهٔ توچال؛
- دارآباد، قلهٔ دارآباد، قلهٔ پیازچال، قلهٔ توچال؛
- دربند، دوراهی اوسون، درّهٔ اوسون، جان‌پناه اسپیدکمر، ایستگاه هفتم تله‌کابین، قلّهٔ توچال (که این مسیر، قدیمی‌ترین مسیر است).
با اینکه از دامنهٔ شمالی و از شکراب و شهرستانک هم امکان صعود به توچال وجود دارد، ولی این مسیر کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد.
نگارخانه
ویرایش-
منظره‌ای از شیرپلا -
نمایی از قلهٔ توچال (در ارتفاع ۳٬۹۶۲ متری از سطح دریا) -
آبشار دوقلو در نزدیکی شیرپلا -
قلّهٔ توچال و جان‌پناه آن، آبان‌ماه سال ۱۳۹۱ -
ارتفاعات توچال، اثری از کمال‌الملک -
چشم‌انداز مجموعه قلل توچال از درون شهر تهران -
قلهٔ توچال و جان‌پناه آن در تیرماه -
-
قلهٔ توچال و منظره دماوند
نقشه البرز مرکزی
ویرایش | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| نقشهٔ البرز مرکزی قله‌ها
|
 | |||||||||||||||||||||||||||
رودها
|
| | |||||||||
شهرها
|
پانویس
ویرایش- ↑ «Tochal TeleCabin». www.tochal.org. بایگانی‌شده از اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۱-۰۷.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ «صفحه قله توچال در جلودار». بایگانی‌شده از اصلی در ۶ ژوئیه ۲۰۱۵. دریافت‌شده در ۱۱ ژوئن ۲۰۱۵.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ «وبگاه مجموعه ورزشی تفریحی تله کابین توچال». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۱ نوامبر ۲۰۰۸. دریافت‌شده در ۱ اوت ۲۰۰۹.
منابع
ویرایش