اعراب‌گذاری
اِعراب، اِعرابِ حروف، اِعراب‌گذاری یا دیاکریتیک (به فرانسوی: Diacritique) عبارت است از گلیف یا علامت‌هایی که بر جایی از حروف یا گلیف‌های پایه قرار می‌گیرد.
در خط عربی از حرکات کسره و فتحه و ضمه و تنوین و سکون (ــَـ، ــِـ، ــُـ، ...) و مانند آن‌ها، و در عبری از , ֶ, ִ, ֹ , ֻ, و... برای اِعراب‌گذاری بهره می‌برند.
اِعراب در عربیویرایش
- ء که بر روی حروفی مانند ئ، ؤ، إ، أ می‌نشیند و نشان‌دهندهٔ بستِ چاکنایی است.
- تنوین (ـــً، ـــٍ، ـــٌ)
- تشدید (ـــّ)
- کسره و فتحه و ضمه (ـــِـ، ـــَـ، ـــُـ)
- (ـــٰـ) الف مقصوره
- آ، مَدّک (نشان‌دهندهٔ کشیدگی)
- سکون (ـــْ)
- (ٱ) وصل (الفی که در عربی نوشته می‌شود ولی خوانده نمی‌شود).
اِعراب در الفبای لاتینویرایش
پاره‌ای از نمادهای اِعراب‌گذاریِ الفبای لاتین عبارتند از:
کاربرد در نویسه‌گردانیویرایش
یکی از موارد کاربرد اِعراب‌ها در لاتین، نویسه‌گردانی خط‌های غیرلاتین به این خط است. برای نمونه، در نویسه‌گردانیِ زبان عربی به لاتین، از حروف ṣ, ṭ, ẓ, ḥ, ḍ (به‌ترتیب از چپ نمایانگرِ «ص»، «ط»، «ض»، «ح» و «ض») برای نشان‌دادن مخارج حروف ویژهٔ این زبان بهره می‌برند. یا برای نشان‌دادن نواخت در پین‌یین (الفبای استانداردی برای نویسه‌گردانی چینی استاندارد به لاتین) از ā, á, ǎ, à استفاده می‌شود.
منابعویرایش
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Diacritic». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۴ ژوئیهٔ ۲۰۱۹.