شیندائه

پادشاه شیندائه(هانگول:신대) با زادنام بک‌گو(هانگول:백고) (۱۶۵ - ۱۷۹ میلادی)، هشتمین امپراتور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراتوری کره، بود. بر طبق نوشته‌های سامگوک ساگی، شیندائه برادر ناتنی ششمین فرمانروا، پادشاه تائجو، و هفتمین فرمانروا، پادشاه چادائه، بود. سایر نوشته‌ها، او را پسر تائجو یا چادائه معرفی کرده‌اند.

شیندائه
ته‌وانگ
پادشاه گوگوریو
سلطنت	۱۶۵ - ۱۷۹ میلادی
تاج‌گذاری	۱۶۵ میلادی
پیشین	چادائه
جانشین	گگوکچون
زاده	بک‌گو ۸۹ میلادی گونگناسئونگ
درگذشته	۱۷۹ میلادی گونگناسئونگ
فرزند(ان)	بالگی نام‌مو یئو نوو گیه‌سو
نام پسامرگ شیندائه ته‌وانگ
دودمان	گوگوریو
پدر	گو جه‌سا
پیشه	پادشاه

سه پادشاهی
۱- پادشاهی شیلا ۵۷ پ.م. — ۹۳۵ م. ۲- امپراتوری گوگوریو ۳۷ پ.م. — ۶۶۸ م. ۳- پادشاهی بکجه ۱۸ پ.م. — ۶۶۰ م.

به قدرت رسیدن

او تحت فرمانروایی سخت چادائه ساکت ماند و خود را در کوه ها پنهان شد. پس از ترور چادائه توسط میونگنیم دپ‌بو، شیندائه توسط مقامات دربار دعوت شد تا بر تاج و تخت بنشیند. در آن زمان او قبلاً ۷۷ سال داشت. سامگوک یوسا نشان می دهد که شیندائه خود تائجو و چادائه را کشت تا پادشاه شود. او سعی کرد با وارد کردن پسر چادائه و سایر مخالفان در دولت خود، دادگاه را تثبیت کند. برای تقویت قدرت سلطنتی، او پست عالی وزیری گوکسانگ (國相) را ایجاد کرد و میونگنیم دپ‌بو را به این مقام منصوب کرد.

حکومت

در سال های ۱۶۹ و ۱۷۲، گوگوریو توسط چین مورد حمله قرار گرفت، اما با موفقیت به مقاومت برای کنترل مرز ادامه داد. گوگوریو با ژیان‌بی متحد شد و به مناطق یوجو و بیونگجو در سلسله هان چین حمله کرد. با این حال، اتحاد آنها هیچ پیروزی بزرگی به همراه نداشت. هان‌های بعدی در یازدهمین ماه سال ۱۷۲ به گوگوریو حمله کردند، اما توسط ارتش میونگنیم دپ‌بو در جواون (坐原) نابود شدند، موفق شدند قلمرو خود را به سمت غرب پادشاهی گسترش دهند.

جانشینی

در سال ۱۷۶، او دومین پسرش نام‌مو را به عنوان ولیعهد (پادشاه بعدی گگوکچون) نامید که سنت جانشینی پدری را تثبیت کرد. سیندائه در دوازدهمین ماه قمری سال ۱۷۹ در سن ۹۱ سالگی درگذشت.

پانویس

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «King Sindae of Goguryeo». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۶ اسفند ۱۳۸۷.